เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 20

@ฮ่องกง

"นายครับ" พารันปรายตามองลูกน้องคนสนิทผ่านเงาสะท้อนของกระจกเพียงนิดเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องพักหรูหราของโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง ขณะเดียวกันก็ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวไปด้วย

"รายงานมา"

"เมื่อตอนสายๆเอริคไปหาคุณพัดชาที่คอนโดครับเพราะวันนี้คุณพัดชาไม่ได้ไปมหาลัย เมื่อคืนก็เหมือนจะไม่พอใจมากที่นายหนีมาฮ่องกงก่อนโดยไม่บอกครับ"

"ปล่อยไว้ไม่ทันข้ามคืนมีหมามายุ่งอีกจนได้ เหมือนช่วงนี้ชีวิตไอ้เอริคมันจะราบรื่นเกินไปสินะ" เขาแสยะยิ้มให้กับตัวเองผ่านกระจก พร้อมกับหยิบเสื้อโค้ตสีดำที่พาดอยู่บนเก้าอี้มาสวมลวกๆ "ความผิดของไอ้เอริคที่ยุ่งกับผู้หญิงของกูมึงคิดว่ามันควรได้รับโทษแบบไหนคาไลน์"

"แค่นายออกคำสั่งผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยครับ"

"ถ้ามันยังไม่เลิกยุ่งกับผู้หญิงของกู กูจะเป็นคนฝังลูกตะกั่วไว้ในหัวมันเอง"

"แต่ถ้าทำแบบนั้นนายกับคุณพัดชาจะไม่ยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่เหรอครับ"

"มึงมีสิทธิ์ออกความเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ขอโทษครับ ผมแค่สงสัยว่าความรู้สึกของนายมันเป็นจริงใช่ไหมครับ ผมสงสารคุณพัดชา"

"..." คำพูดของคาไลน์ทำให้พารันชะงักไป แวบหนึ่งแววตาของเขาวูบไหว ก่อนที่มันจะฉายแววดุดันอีกครั้ง

"ไม่ว่าอะไรที่กูอยากได้มันก็ต้องได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนกูก็ต้องเอามันมาอยู่ในกำมือกูให้ได้"

"เพราะอยากเอาชนะเอริคเหรอครับถึงต้องทำขนาดนี้ ครั้งแรกที่นายทำแบบนั้นกับคุณพัดชาไม่ใช่เพราะอยากแย่งเธอมาจากเอริคเหรอครับ ผมแปลกใจที่คุณพัดชายอมนายขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่านายใช้เธอเป็นเครื่องมือเอาชนะเอริค"

"ไอ้คาไลน์!" พารันตวาดเสียงใส่อย่างเดือดดาล พร้อมก้าวเข้าไปบีบคอคาไลน์เต็มแรงราวกับคนเสียสติ

"หุบปากของมึงก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดอีก!"

"เดิมทีนายกับเอริคไม่ถูกกันไม่ใช่เหรอครับ นายเลยอยากแย่งคุณพัดชามาเป็นของตัวเอง เพราะคุณพัดชาเป็นทั้งเพื่อนและผู้หญิงที่เอริครัก ที่ผ่านมาเอริคก็ไม่เคยทำอะไรนายเลย นายคิดว่าเป็นเพราะใครครับคนเลือดเย็นอย่างเอริคถึงไม่ลงมือกับนายเลยสักครั้ง"

"กูบอกให้มึงหุบปาก!"

"เอริคเป็นเพื่อนกับคุณพัดชา แต่คุณพัดชาก็ยังยอมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนายที่เป็นศัตรูของเพื่อนตัวเอง เธออาจจะดูแย่ในสายตาของคนอื่น แต่ผมมองว่าเธอแคร์นายมากนะครับ เธอแคร์นายมากกว่าเพื่อนที่คบกันมาเจ็ดปีด้วยซ้ำ"

"แล้วยังไงวะ! กูพิเศษแค่ได้ขึ้นเตียงกับพัดชาเท่านั้นแหละ ไอ้เอริคมันก็มีสิทธิ์สัมผัสตัวพัดเหมือนกัน! มึงคิดว่ากูอยากให้ผู้ชายคนอื่นแตะต้องผู้หญิงของตัวเองรึไง!"

"ผมว่ามันก็ไม่แปลกนะครับ เพราะถ้าไม่มีนายเข้าไปแทรกกลาง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่อาจจะพัฒนาไปไกลกว่าคำว่าเพื่อนแล้วก็ได้"

ผัวะ!

ใบหน้าของคาไลน์หันไปตามแรงกระแทกของหมัดหนักๆจากเจ้านายหนุ่มที่เหวี่ยงเข้ามาใส่ซีกแก้มเต็มแรง ทำให้เขารีบหันหน้ากลับมาก้มศีรษะขอโทษเมื่อคิดได้ว่ากำลังยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านายมากเกินไป

"หุบปากของมึงแล้วไสหัวออกไป!"

"ขอโทษที่ผมพูดมากเกินไปครับ แต่อยากให้นายลองคิดดูอีกที เพราะถ้านายแตะต้องเอริคผมคิดว่าแม้แต่ความเป็นเพื่อนคุณพัดชาก็น่าจะให้นายไม่ได้แล้วนะครับ" คาไลน์กล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

"คนอย่างกูอยากได้ก็ต้องได้" พารันกำหมัดแน่น คำพูดของคาไลน์ยังดังก้องในสมอง มันเป็นความจริงที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษกับพัดชาในตอนแรกที่รู้จักกัน แต่ใช่ว่าความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้

เขาหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจกพลางลูบหน้าเบาๆ ทั้งที่ลืมความคิดเหล่านั้นไปหมดแล้วแต่คาไลน์กลับทำให้มันผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้งด้วยคำพูดแค่ไม่กี่ประโยค แต่ในเมื่อเขาต้องการก็ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ แม้แต่พัดชาเองก็เหมือนกัน

"ไม่มีการมีงานทำรึไงถึงมานั่งเฝ้าฉันทั้งวันทั้งคืน" พัดชาถามติดตลกเมื่อเห็นเอริคเอาแต่ตามติดเธอไม่ห่าง แม้แต่ตอนนี้ที่เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานเขาก็ยังตามเข้ามานั่งดื่มเหล้าอย่างสบายใจเฉิบ