เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 27

"แต่ฉันจะไม่นอนกับแกอีกระหว่างจัดการเรื่องพวกนี้นะ เพราะยังไงแกก็ยังเป็นแค่เพื่อน" พัดชาเหลือบมองเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยหางตา แล้วเดินเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำทันที

"ถ้าเรื่องบนเตียงกูยอมให้จนกว่ามึงจะเป็นฝ่ายร้องขอเอง เพราะกูไม่ได้อยากได้ตัวมึงแค่อย่างเดียว แต่จะให้เป็นแค่เพื่อนกันกูไม่ยอมรับ" พารันเดินตามเข้าไปในตอนที่พัดชากำลังถอดเสื้อผ้าพอดี แต่เธอกลับเมินเฉยต่อคำพูดของเขา มิหนำซ้ำยังเดินเข้าไปล้างตัวใต้ฝักบัว ทำให้เขาต้องรีบถอดกางเกงนอนออก แล้วเดินตามไปยืนซ้อนหลัง

"ฉันขอดูพฤติกรรมของแกก่อนว่าควรเลื่อนสถานะจากเพื่อนเป็นแฟนดีไหม"

"อย่างกูน่าจะข้ามขั้นเป็นผัวได้แล้วนะ" เขาว่าพลางดึงยางรัดผมในข้อมือตัวเองออกมารวบผมเป็นดังโงะให้เธอ แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆตรงขมับบาง

"แค่นอนด้วยกันไม่ได้หมายความว่าจะเป็นผัวฉันนะ"

"แต่กูปล่อยในแล้ว"

"แล้วไง?"

"มึงเคยบอกว่าเป็นแค่เพื่อนปล่อยในไม่ได้ แต่กูปล่อยไปหลายรอบแล้ว เมื่อกี้ก็เพิ่งปล่อยในไป"

"ยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีกเหรอ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนวางยาฉันแท้ๆ"

"หลอกให้กูปล่อยในแล้วจะไม่รับผิดชอบรึไง" มือหนาดันปลายคางมนเชิดขึ้นเล็กน้อยจนศีรษะทุยเล็กแนบกับแผงอกแกร่ง แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆกลางหน้าผากมน

"กูเสียน้ำไปเยอะนะ มาบอกให้เป็นแค่เพื่อนกันไปก่อนมันไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยรึไง"

"บอกแล้วไงว่าขอดูความจริงใจของแกก่อน"

"ได้ เดี๋ยวกูจะให้พ่อกับแม่กลับมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยภายในอาทิตย์นี้"

"จัดการอะไร? อย่ามายิ้มชั่วร้ายใส่ฉันนะ" พารันอมยิ้มเล็กน้อย แล้วเลื่อนริมฝีปากลงไปจูบปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ

"ถ้ามึงยังไม่เลิกงอแงกูจะให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอไว้ก่อน ถ้ามึงยังไม่ยอมอีกกูจะมอมยามึงแล้วลากมึงไปจดทะเบียนสมรสด้วยกัน"

"ไอ้โรคจิต!"

"มึงก็รู้นิว่าพ่อกับแม่กูเอ็นดูมึงขนาดไหน แถมพ่อกับแม่มึงยังไฟเขียวด้วยถ้าเราจะคบกัน ไม่มีปัญหาเรื่องครอบครัวแน่นอน ถ้าจะเป็นดองกันก็ไม่ใช่เรื่องยาก"

"ใครมันอยากเป็นเจ้าสาวของแก"

"เยอะแยะ" พัดชาเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ พร้อมกับปัดมือหนาออกจากปลายคางมน แล้วเอื้อมมือไปเปิดน้ำ ปล่อยให้สายน้ำเย็นฉ่ำไหลลงมาชโลมเรือนร่างเปลือยเปล่า

"แต่ถึงจะมีคนมากมายอยากเป็นเจ้าสาวของกู กูก็เลือกมึงคนเดียวอยู่ดี"

"ผีบ้าที่ไหนมันเข้าสิงแกเนี่ย ถ้ายังไม่กลับมาเป็นพารันคนเดิมฉันจะเรียกหมอผีมาทำพิธีไล่วิญญาณแล้วนะ"

"ไม่ชอบแบบนี้?"

"ขนลุก!" พารันหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างขบขัน แล้วค่อยๆวางคางลงบนศีรษะทุยเล็ก ขณะที่มือหนาซุกซนบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เกินขนาดเบาๆ ยิ่งพัดชาไม่ห้ามปรามก็ยิ่งได้ใจลากฝ่ามือไปทั่วเรือนร่างของเธอ

@วันต่อมา (มหาวิทยาลัย)