เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 11

"วันนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลย ปวดหัวชะมัด อยากกลับไปนอนที่ห้องแล้ว" พัดชาบ่นอุบอย่างเบื่อหน่ายขณะเดินจูงมือนักรบออกมาจากอาคารเรียนหลังจากเรียนภาคบ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยมีพารันและมาวินเดินตามออกมาพร้อมกัน

"พวกมึงจะกลับกันเลยไหม กูว่าจะไปหาอะไรกินที่ศูนย์อาหารหน่อย ตอนเที่ยงรีบมาเรียนจนไม่ได้กินอะไรรองท้องเลย" มาวินเอ่ยถาม

"เอาดิ กูว่าจะไปหาอะไรกินที่ศูนย์อาหารหลังเรียนเสร็จพอดี ไปกันให้หมดเนี่ยแหละ" นักรบพยักหน้าตกลง แล้วสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพัดชา

"จับมือแค่นี้ทำเป็นรังเกียจ มากกว่านี้ยังเคยทำเลย" พัดชากอดอกทำหน้ามุ่ย

"อย่ามาอ่อยกู คิดว่ากูจะหลงมารยาหญิงของมึงเหมือนไอ้พายรึไง"

"กลัวหลงมารยาหญิงของฉันหรือกลัวหลงเสน่ห์ของฉันกันแน่"

"รู้จักกันมาสี่ปีกูคงไม่หน้ามืดตามัวมาหลงเสน่ห์มึงตอนนี้หรอก ไปโปรยเสน่ห์ไกลๆ กูไม่อยากเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้าย"

"เหรอ" นอกจากพัดชาจะไม่สนใจคำขู่เหล่านั้นแล้ว เธอยังเดินเข้าไปควงแขนนักรบท่ามกลางสายตาหลายคู่ของนักศึกษารอบข้างที่มองมา "อย่าเย็นชากับพัดนักสิ ไม่รักกันแล้วเหรอ"

"ต้องให้กูแปลไทยเป็นไทยไหมว่าอย่ายั่ว"

"ไม่ได้ยั่ว อ้อนต่างหาก..อ๊ะ!" เธอร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็โดนพารันที่เดินอยู่ข้างๆกระชากคอเสื้อด้านหลังอย่างแรงจนเสียหลักเซถลาเข้าไปหาแผงอกแกร่ง

"อยากอ้อนก็มาอ้อนกูนี่ มีกูให้อ้อนคนเดียวมันไม่พอรึไง"

"แล้วทำไมฉันต้องอ้อนแกคนเดียวด้วย"

"เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยอ่อยเรี่ยราดสักที"

"เพราะฉันเป็นแบบนี้ไม่ใช่รึไงถึงได้โดนแกล่อลวงขึ้นเตียงด้วยง่ายๆ"

"ล่อลวงเหี้ยอะไร ได้ข่าวว่ามึงเต็มใจทุกครั้ง"

"เพราะแกชอบเอาหน้าหล่อๆมายั่วฉันไง ฉันเลยตกหลุมพลางปีศาจของแกจนได้"

"พวกมึงสองคนช่วยเดินเร็วๆหน่อยได้ไหม" นักรบที่เดินนำอยู่ข้างหน้าหันกลับไปเร่งเพื่อนรักอีกสองคนที่เดินคุยกันอยู่ข้างหลัง "พัดมานี่"

"ใจอ่อนให้หนูอ้อนแล้วเหรอคะเสี่ย~" พัดชาทำเสียงหวานพลางส่งสายตาออดอ้อน แล้วเดินเข้าไปกุมมือนักรบไว้หลวมๆเมื่ออีกฝ่ายหยุดฝีเท้าแล้วยื่นมือมาให้

"ถ้าไม่คิดจะคบกับไอ้พายอย่างจริงจังก็เว้นระยะห่างกับมันหน่อย กูไม่ชอบได้ยินข่าวลือของพวกมึงสองคน"

"ที่ไหนมีปากคนย่อมไม่พ้นคำนินทา"

"ไม่ต้องมาสำบัดสำนวนกับกู"

"รู้น่าว่าเป็นห่วง แต่ฉันไม่ว่างมาใส่ใจเรื่องไร้สาระพวกนั้นหรอก พอดีไม่ใช่นางเอกนิยายใสซื่อที่ต้องเสียความมั่นใจกับอะไรแบบนั้น"

"มึงไม่จำเป็นต้องแกร่งมากก็ได้นะ หัดทำตัวเป็นผู้หญิงอ่อนต่อโลกให้พวกกูปกป้องบ้างก็ได้" พัดชาอมยิ้มกับคำพูดทีเล่นทีจริงของเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปคว้ามือของพารันมากุมไว้หลวมๆ แล้วเดินไปพร้อมกัน

"พอจะมีที่ว่างให้กูแทรกบ้างไหม" มาวินที่เดินอยู่ข้างหลังยื่นมือไปขยี้ผมพัดชาเบาๆ

"โทษทีนะสุดหล่อ ตอนนี้คิวเต็มแล้วค่ะ"

"หึ งั้นกูจองคิวต่อไปก็แล้วกัน" เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วก้าวขายาวๆขึ้นไปเดินข้างๆนักรบ

"จะกินอะไร" พารันเอ่ยถามเมื่อเดินมาถึงศูนย์อาหารของคณะบริหารธุรกิจ

"หือ?" พารันเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถามเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาทักทายคือน้ำหวาน ผู้หญิงที่เขาใช้เป็นเหยื่อล่อเมื่อคืนนี้

"หวานขอนั่งกินข้าวด้วยได้ไหมคะ พอดีเพื่อนหวานออกไปกินข้าวข้างนอกกันหมดเลย"

"นี่ใคร?" ยังไม่ทันที่พารันจะได้เอ่ยปากอนุญาตหรือปฏิเสธพัดชาก็โพล่งถามขึ้นเสียก่อน

"นี่ใช่น้องที่ไอ้พายหิ้วเข้าโรงแรมเมื่อคืนใช่ไหม?" มาวินเป็นเจ้าของคำถามนั้น

"ชะ..ใช่ค่ะ แต่พี่พัดชาอย่าเข้าใจผิดนะคะ เมื่อคืนหวานกับพี่พารันไม่ได้ทำอะไรกันเลยค่ะ"

"เหรอ?" พัดชายกยิ้มมุมปากพลางเท้าคางมองน้ำหวานที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างพารัน "นั่งสิ อยากนั่งกับพายมันไม่ใช่เหรอ"

"ขอบคุณค่ะ" น้ำหวานรีบหย่อนตัวนั่งลงข้างๆพารันเมื่อได้รับอนุญาตจากพัดชา "เมื่อคืนพอพี่พัดชาโทรหาพี่พารันหวานก็รีบออกจากโรงแรมเลย พี่พัดชาไม่โกรธหวานใช่ไหมคะ"

"พูดเหมือนแคร์ความรู้สึกพี่เลยนะ"

"หวานกลัวพี่พัดชาจะเข้าใจผิดค่ะ เพราะได้ยินคนอื่นพูดกันมาว่าพี่พัดชากับพี่พารันไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน"

"งั้นเหรอ?" พัดชาเอียงคอมองอย่างมีจริต ใบหน้าสะสวยยังเปื้อนด้วยรอยยิ้ม "ขนาดกลัวพี่เข้าใจผิดยังยอมเข้าโรงแรมกับพายมันง่ายๆ น้องหวานนี่เป็นคนง่ายๆสินะ"

"..." คำพูดของพัดชาทำเอาน้ำหวานชะงักไป

"ฮ่าๆ พี่แค่พูดเล่น อย่าคิดมากเลย" เธอหัวเราะน้อยๆราวกับขบขันนักหนา ก่อนจะเบนสายตาไปหาพารัน "จะไม่ทักทายน้องหวานเขาหน่อยเหรอ เมื่อคืนยังเดินเข้าโรงแรมด้วยกันอยู่เลย"

"..." พารันเหลือบมองคนข้างๆเพียงนิดแต่ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น เช่นเดียวกับนักรบและมาวินที่นั่งมองรอยยิ้มของพัดชาเงียบๆ