เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 11

"วันนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลย ปวดหัวชะมัด อยากกลับไปนอนที่ห้องแล้ว" พัดชาบ่นอุบอย่างเบื่อหน่ายขณะเดินจูงมือนักรบออกมาจากอาคารเรียนหลังจากเรียนภาคบ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยมีพารันและมาวินเดินตามออกมาพร้อมกัน

"พวกมึงจะกลับกันเลยไหม กูว่าจะไปหาอะไรกินที่ศูนย์อาหารหน่อย ตอนเที่ยงรีบมาเรียนจนไม่ได้กินอะไรรองท้องเลย" มาวินเอ่ยถาม

"เอาดิ กูว่าจะไปหาอะไรกินที่ศูนย์อาหารหลังเรียนเสร็จพอดี ไปกันให้หมดเนี่ยแหละ" นักรบพยักหน้าตกลง แล้วสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพัดชา

"จับมือแค่นี้ทำเป็นรังเกียจ มากกว่านี้ยังเคยทำเลย" พัดชากอดอกทำหน้ามุ่ย

"อย่ามาอ่อยกู คิดว่ากูจะหลงมารยาหญิงของมึงเหมือนไอ้พายรึไง"

"กลัวหลงมารยาหญิงของฉันหรือกลัวหลงเสน่ห์ของฉันกันแน่"

"รู้จักกันมาสี่ปีกูคงไม่หน้ามืดตามัวมาหลงเสน่ห์มึงตอนนี้หรอก ไปโปรยเสน่ห์ไกลๆ กูไม่อยากเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้าย"

"เหรอ" นอกจากพัดชาจะไม่สนใจคำขู่เหล่านั้นแล้ว เธอยังเดินเข้าไปควงแขนนักรบท่ามกลางสายตาหลายคู่ของนักศึกษารอบข้างที่มองมา "อย่าเย็นชากับพัดนักสิ ไม่รักกันแล้วเหรอ"

"ต้องให้กูแปลไทยเป็นไทยไหมว่าอย่ายั่ว"

"ไม่ได้ยั่ว อ้อนต่างหาก..อ๊ะ!" เธอร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็โดนพารันที่เดินอยู่ข้างๆกระชากคอเสื้อด้านหลังอย่างแรงจนเสียหลักเซถลาเข้าไปหาแผงอกแกร่ง

"อยากอ้อนก็มาอ้อนกูนี่ มีกูให้อ้อนคนเดียวมันไม่พอรึไง"

"แล้วทำไมฉันต้องอ้อนแกคนเดียวด้วย"

"เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยอ่อยเรี่ยราดสักที"

"เพราะฉันเป็นแบบนี้ไม่ใช่รึไงถึงได้โดนแกล่อลวงขึ้นเตียงด้วยง่ายๆ"

"ล่อลวงเหี้ยอะไร ได้ข่าวว่ามึงเต็มใจทุกครั้ง"

"เพราะแกชอบเอาหน้าหล่อๆมายั่วฉันไง ฉันเลยตกหลุมพลางปีศาจของแกจนได้"

"พวกมึงสองคนช่วยเดินเร็วๆหน่อยได้ไหม" นักรบที่เดินนำอยู่ข้างหน้าหันกลับไปเร่งเพื่อนรักอีกสองคนที่เดินคุยกันอยู่ข้างหลัง "พัดมานี่"

"ใจอ่อนให้หนูอ้อนแล้วเหรอคะเสี่ย~" พัดชาทำเสียงหวานพลางส่งสายตาออดอ้อน แล้วเดินเข้าไปกุมมือนักรบไว้หลวมๆเมื่ออีกฝ่ายหยุดฝีเท้าแล้วยื่นมือมาให้

"ถ้าไม่คิดจะคบกับไอ้พายอย่างจริงจังก็เว้นระยะห่างกับมันหน่อย กูไม่ชอบได้ยินข่าวลือของพวกมึงสองคน"

"ที่ไหนมีปากคนย่อมไม่พ้นคำนินทา"

"ไม่ต้องมาสำบัดสำนวนกับกู"

"รู้น่าว่าเป็นห่วง แต่ฉันไม่ว่างมาใส่ใจเรื่องไร้สาระพวกนั้นหรอก พอดีไม่ใช่นางเอกนิยายใสซื่อที่ต้องเสียความมั่นใจกับอะไรแบบนั้น"

"มึงไม่จำเป็นต้องแกร่งมากก็ได้นะ หัดทำตัวเป็นผู้หญิงอ่อนต่อโลกให้พวกกูปกป้องบ้างก็ได้" พัดชาอมยิ้มกับคำพูดทีเล่นทีจริงของเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปคว้ามือของพารันมากุมไว้หลวมๆ แล้วเดินไปพร้อมกัน

"พอจะมีที่ว่างให้กูแทรกบ้างไหม" มาวินที่เดินอยู่ข้างหลังยื่นมือไปขยี้ผมพัดชาเบาๆ

"โทษทีนะสุดหล่อ ตอนนี้คิวเต็มแล้วค่ะ"

"หึ งั้นกูจองคิวต่อไปก็แล้วกัน" เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วก้าวขายาวๆขึ้นไปเดินข้างๆนักรบ

"จะกินอะไร" พารันเอ่ยถามเมื่อเดินมาถึงศูนย์อาหารของคณะบริหารธุรกิจ