เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 23

"ช่วงนี้ไม่มีงานทำรึไงถึงตามติดฉันขนาดนี้ ไม่กลัวโดนลอบฆ่าตอนอยู่กับฉันเหรอ" พัดชาถามติดตลกขณะเดินจูงมือเอริคเข้าไปในลิฟต์ของคอนโดมิเนียมหรูหรา

"ฉันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศนะ ให้พักผ่อนสักหน่อยเถอะ แล้วเวลาฉันไปไหนก็มีลูกน้องคอยตามดูแลอยู่แล้ว แค่เธอไม่เห็นเท่านั้นแหละ"

"เห็นปกติชอบพกลูกน้องไว้ข้างตัวตลอดนิ"

"เวลาอยู่กับเธอฉันเคยให้พวกนั้นมาวุ่นวายรึไง" เธออมยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบของอีกฝ่าย แล้วเอนหลังพิงกับผนังกระจกเงาด้านหลัง ขณะที่เอริคเป็นคนยื่นมือไปกดลิฟต์

"คืนนี้นอนด้วยได้ไหม"

"ถึงฉันปฏิเสธนายก็ไม่กลับไปอยู่แล้วนิ"

"ถ้าไม่อนุญาตฉันก็กลับ ฉันตามใจเธออยู่แล้ว"

"นายนี่ชอบทำตัวเป็นเทพบุตรอยู่เรื่อยเลยนะ ฉันเลยกลายเป็นนางร้ายไปเลย"

"บทนางเอกมันไม่เหมาะกับเธอหรอก" เอริคพูดเย้าแหย่ แล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มนวลเบาๆ "เป็นนางร้ายมาตั้งนานจะเปลี่ยนเป็นนางเอกตอนนี้มันไม่ทันแล้ว"

"หึ คงงั้นมั้ง" พัดชาปล่อยหมัดใส่หน้าท้องแกร่งเบาๆด้วยความหมั่นไส้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดีเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย

"ถึงห้องแล้ว ปล่อยมือได้รึยัง" เธอบีบมือหนาชุ่มเหงื่อที่จับประสานกันอยู่เบาๆเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพัก พร้อมกับใส่รหัสปลดล็อกประตูไปด้วย แต่แทนที่เอริคจะปล่อยมือออกจากการเกาะกุมกลับบีบมือเธอแน่นกว่าเดิม

"ทำตัวเหมือนเด็กกลัวหลงทางไปได้" พัดชาว่าให้อย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

"..!!" ร่างกายหยุดชะงักกะทันหันเมื่อเห็นใครบางคนนั่งควงมีดเล่นอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เสียงเปิดประตูเมื่อสักครู่ดึงความสนใจของเขาให้หันหน้ามองมาที่เธอ

"..." พารันกำด้ามมีดแน่นเมื่อเห็นพัดชาเดินเข้ามาพร้อมกับเอริค อารมณ์เดือดดาลที่พยายามสะกดกลั้นใกล้ถึงขีดสุดความอดทนเมื่อมองเห็นมือที่จับประสานกันของทั้งคู่

"มาทำไม" พัดชาถามด้วยสีหน้าปกติ ต่างจากเอริคที่ตีสีหน้าขึงขังขึ้นมาทันที

"กูมาหาคนของกูไม่ได้รึไง"

"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ที่นี่ไม่มีคนของแก"

"เหอะ! กล้าดีนิที่พูดแบบนี้ต่อหน้ากู" พารันแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง โยนมีดทิ้งไว้บนโซฟา แล้วก้าวเข้าไปหาพัดชาที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ผัวะ!

"เอริค!" หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆพารันก็เหวี่ยงหมัดหนักๆใส่หน้าเอริคเต็มแรงจนอีกฝ่ายที่ไม่ทันตั้งตัวเซถอยหลังไปสองสามก้าว ทำให้มือที่จับประสานกันอยู่คลายออกจากกัน

"หมัดหนักใช้ได้นิ" เอริคเช็ดเลือดออกจากมุมปากลวกๆพลางใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มสำรวจบาดแผล แล้วตวัดสายตาดุดันกลับมามองเจ้าของการกระทำอุกอาจเมื่อสักครู่ ก่อนจะตอบโต้กลับไปด้วยการเหวี่ยงหมัดหนักๆใส่หน้าของอีกฝ่ายเต็มแรง

ผัวะ!

ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงกระแทกของกำปั้นหนักๆที่เหวี่ยงเข้ามากระแทกกับซีกแก้ม พารันใช้ปลายลิ้นเช็ดเลือดออกจากมุมปากลวกๆ แล้วหันหน้ากลับมา พุ่งเข้าใส่เจ้าของหมัดอย่างเดือดดาล ขณะที่อีกฝ่ายเองก็พุ่งตัวเข้ามาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงเหมือนกัน

พัดชายืนมองเงียบๆด้วยแววตาไร้ความรู้สึก ปล่อยให้พารันและเอริคแลกหมัดกันโดยไม่คิดจะเอาตัวเองเข้าไปขวางไว้ ความคิดแบบนางเอกละครที่ต้องรีบเข้าไปห้ามจนตัวเองต้องเป็นเจ็บตัวไม่เคยมีอยู่ในสมองของเธอ

"ที่ผ่านมากูยอมมึงทุกอย่าง ยอมเป็นแค่เพื่อนทั้งที่อยากเป็นมากกว่านั้น นอนกับมึงคนเดียว ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนนอกจากมึง มึงคิดว่ากูทำแบบนั้นเพราะข้อตกลงไร้สาระของมึงรึไง!"

"..."

"ความรู้สึกของกูมันเป็นจริงทั้งหมด มึงจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่มึงเป็นคนเดียวที่รู้จักกูดีที่สุด มึงน่าจะรู้ว่าตอนนี้กูกำลังโกหกหรือพูดความจริง"

พลั่ก!

"มาทำตัวเป็นพระเอกตอนนี้มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอวะ" เอริคเดินเข้าไปผลักอกพารันอย่างแรง แล้วแย่งพัดชากลับมาซบแผงอกแกร่ง

"ผัวเมียเขาจะเคลียร์กันมึงเสือกอะไรด้วยวะ!"

"รอให้พัดเรียกมึงว่าผัวก่อนแล้วค่อยมาแสดงอำนาจกับกูก็ยังไม่สายหรอก"

"กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าล้ำเส้น!"

"คนที่ล้ำเส้นมันน่าจะเป็นมึงมากกว่านะ"

"ไอ้เอริค!"

"พอได้แล้ว!" พัดชาตวาดปรามเสียงเกรี้ยวเมื่อพารันตั้งท่าจะพุ่งเข้าใส่เอริคอีกครั้ง "อย่ามาทะเลาะกันต่อหน้าฉัน ถ้าจะฆ่ากันก็ไปฆ่ากันที่อื่น ใครไม่ตายค่อยกลับมาหาฉันก็แล้วกัน"

เธอกล่าวทิ้งท้ายด้วยความรำคาญ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องนอนทันที ปล่อยให้เอริคและพารันยืนเผชิญหน้ากันตามลำพัง