เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 22

@ฮ่องกง

"คาไลน์! ไอ้คาไลน์!!" พารันแผดเสียงดังลั่นราวกับคนสติแตกหลังจากวางสายจากเอริคไปหมาดๆ มือหนากำโทรศัพท์เครื่องหรูแน่นจนแขนสั่นเทาราวกับจะบีบมันให้แหลกลาญคามือ

"ครับนาย" คาไลน์ที่ได้ยินเสียงตะโกนของเจ้านายหนุ่มรีบเปิดประตูห้องพักเข้าไปทันที โดยมีสายตาเห็นใจของลูกน้องนับสิบคนที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าห้องพักมองตามไป

"ไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย! กูจะกลับไทย!"

"พรุ่งนี้นายมีนัดคุยเรื่องร่วมหุ้นคาสิโนกับคุณเฉินที่มาเก๊านะครับ ถ้านายกลับตอนนี้ผมว่าคุณเฉินคงไม่พอใจมาก"

"ช่างหัวมันสิวะ! มึงไปจัดการที่กูสั่งให้เรียบร้อย!"

"แต่อีกสามวันมีงานเลี้ยงวันเกิดของคุณ..."

"จะวันเกิดใครก็ช่างหัวมัน! แต่ถ้ามึงยังไม่หุบปากแล้วไปทำตามคำสั่งของกูวันนี้จะเป็นวันตายของมึง!" พารันตวาดใส่อย่างเดือดดาล พร้อมกับก้าวเข้าไปบีบคอคาไลน์เต็มแรง คำพูดของเอริคที่ดังก้องอยู่ในสมองทำให้เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

"แต่งานนี้สำคัญมากนะครับ"

"มีอะไรสำคัญกว่าเมียกูอีกวะ!"

"นายจะทิ้งงานกลับไปหานายหญิงเหรอครับ" คาไลน์ถามเสียงเรียบ แต่มุมปากหนาลอบยกยิ้ม

"จะให้กูทิ้งงานกลับไปหาเมีย หรือมึงจะทิ้งชีวิตไว้ที่นี่เพราะยังไม่ไปทำตามคำสั่งของกูก็เลือกเอา"

"ผมจะจัดการตามที่นายสั่งให้เรียบร้อยครับ"

"มึงอยู่ที่นี่ จัดการงานให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับ ถ้ามีปัญหาตามมาทีหลังเพราะกูกลับไปก่อนก็ช่างหัวมัน"

"ครับ" คาไลน์รับคำอย่างหนักหนาเมื่อลำคอได้รับอิสระอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินออกไปทำตามคำสั่งของเจ้านายให้เรียบร้อย

'ก่อนจะบอกว่ากูขี้แพ้มึงรู้รึยังว่าตอนนี้พัดไม่เอามึงแล้ว คนที่เคยชนะอย่างมึงต้องมาแพ้ในตอนจบแบบนี้มันน่าสมเพชดีนะ'

"แม่งเอ้ย!" พารันสบถอย่างหัวเสียเมื่อนึกถึงคำพูดของเอริค ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยกลัวที่จะสูญเสียอะไร แต่ความรู้สึกตอนนี้มันต่างออกไป เขาตั้งคำถามกับตัวเองว่าหากต้องสูญเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดไปชีวิตมันจะเคว้งคว้างแค่ไหน แค่คิดก็ใจหาย

ที่่ผ่านมาความรู้สึกของเขาที่มีต่อพัดชามันไม่ใช่แค่เกมหรือความสนุกชั่วคราว ทุกอย่างเป็นจริงรวมถึงความรู้สึกรักใคร่หวงแหนที่เขาแสดงออก เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาอยากให้ยืนอยู่ข้างๆ มันเป็นแบบนั้นมาตลอด เขาชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเอง

@วันต่อมา (มหาวิทยาลัย)

"นั่นพี่พารันใช่ไหม ทำไมแต่งตัวแบบนั้น โคตรหล่อเลย"

"เพิ่งเคยเห็นพี่เขาแต่งตัวแบบนี้ครั้งแรก เหมือนมาเฟียที่เพิ่งเดินออกมาจากสนามบินเลย"

"พูดดังขนาดนั้นเดี๋ยวพี่เขาก็ได้ยินหรอก"

"นั่นพี่พารันจริงๆเหรอ เหมือนนายแบบหลุดออกมาจากหน้าปกนิตยสารเลย"

เสียงซุบซิบจากผู้คนรอบข้างที่นั่งอยู่ตามทางเดินของคณะฯสร้างความหงุดหงิดให้พารันที่กำลังมุ่งไปศูนย์อาหารไม่น้อย แต่เพราะมีเรื่องสำคัญต้องจัดการจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านคำพูดเหล่านั้นไป

"อ้าว กลับมาได้ไงวะ ไหนว่าไปทำงานที่ฮ่องกงไง" มาวินที่กำลังจะตักข้าวคำโตใส่ปากชะงักไปเมื่อเห็นเพื่อนรักอย่างพารันเดินทำหน้าขรึมเข้ามาในศูนย์อาหาร เขาขมวดคิ้วยุ่งพลางปรายตามองการแต่งตัวของพารันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า "เชิ้ตดำ กางเกงยีนส์ดำ รองเท้าหนัง โค้ตสีดำ นี่มึงจะไปงานศพใครวะ มองตอนแรกกูนึกว่ามาเฟียฮ่องกง"

"แค่อยากรู้ว่ามึงออกไปกับใคร แล้วตอนนี้อยู่ไหน"

(ฉันจะออกไปไหนกับใครแล้วมันเกี่ยวกับแกตรงไหน ทำตัวมีพิรุธนะ)

"ตอบสักทีสิวะ!" นักรบเผลอทำเสียงหงุดหงิดใส่คนปลายสายเมื่อโดนพารันมองด้วยสายตากดดัน

(อยู่ข้างนอกกับเอริค ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะ)

ปึง!!

"ไอ้เอริค!" พารันฟาดกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างโกรธจัดเมื่อปลายสายถูกตัดไปแล้ว การกระทำเกรี้ยวกราดของเขาสร้างความตกใจให้นักศึกษาคนอื่นๆภายในศูนย์อาหารไม่น้อย

"สงสัยมันจะไม่อยากหายใจต่อแล้ว!"

"จะทำอะไรก็คิดให้ดีหน่อย มึงแตะต้องไอ้เอริคเมื่อไหร่มึงเตรียมจบกับพัดมันได้เลย" มาวินเตือนสติ แต่พารันกลับกำหมัดแน่น แล้วหันหลังเดินออกไปทันที

"กูล่ะเบื่อมันจริงๆ แทนที่จะสารภาพรักไปตรงๆเสือกอ้อมโลกอยู่ได้" นักรบมองตามไปอย่างเอือมระอา พร้อมกับหยิบมือถือมาเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์เหมือนเดิม

"อย่างไอ้พายมันคงไม่ปล่อยพัดไปหรอก มึงควรจะเป็นห่วงพัดมันมากกว่า ไอ้พายมันโรคจิตแค่ไหนมึงก็น่าจะรู้ดีนิ"

"กูเบื่อจะลุ้นกับพวกมันแล้ว รอดูตอนจบทีเดียวเลยก็แล้วกัน"

"หึ กูแอบหวังว่ามันจะจบสวย" มาวินยกยิ้มอย่างนึกสนุก ก่อนจะหันความสนใจกลับมาที่จานข้าวตรงหน้าอีกครั้ง นักรบเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นเหมือนกัน