เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 46

แกร๊ก~

บานประตูห้องน้ำเปิดออกอีกครั้งในตอนที่เอริคเดินกลับมาหย่อนตัวนั่งลงบนขอบเตียงพอดี เขามองหน้าพัดชาเงียบๆโดยไม่พูดอะไร ทั้งที่มีถ้อยคำมากมายที่อยากจะพูดมันต่อหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงอย่างสมบูรณ์

"ถ้ามันเป็นคำขอสุดท้ายของนายฉันจะยอมอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ แต่ขอโทรไปบอกพายก่อนนะ"

"อิจฉามันเหมือนกันนะที่เธอรักมันขนาดนี้"

"นายไปอาบน้ำเถอะ จะได้สร่างเมา"

"อาบน้ำด้วยกันไหม"

"ตอนนี้ฉันคบกับพายแล้วนะ ไม่ได้อิสระเหมือนเมื่อก่อน ทำแบบนั้นมันเหมือนไม่ซื่อสัตย์" เอริคก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มเศร้า ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น เดินตรงไปหาพัดชาที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่หน้าห้องน้ำ

"ตอนนี้ฉันยังกอดเธอได้ไหม"

"ในฐานะเพื่อนนายกอดฉันได้ทุกเมื่อที่ต้องการ"

"...เข้าใจแล้ว" เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วเดินผ่านหน้าเธอเข้าไปในห้องน้ำทันที ทำให้พัดชาต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาจากตรงนั้น

เธอถอนหายใจเบาๆทันทีที่บานประตูห้องน้ำปิดลง ก่อนจะเดินตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างที่วางอยู่บนเตียง แล้วต่อสายหาพารันทันที

(ฮัลโหล) รอสายเพียงไม่กี่วินาทีเสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังเล็ดลอดออกมาจากลำโพงมือถือ

"ฉันเคลียร์กับเอริคเรียบร้อยแล้วนะ แต่เอริคขอให้ฉันอยู่กับเขาเป็นคืนสุดท้าย ฉันโทรมาบอกแกก่อน ถ้าคืนนี้ฉันอยู่กับเขาแกจะโอเคไหม"

(อยู่กับมันเถอะ)

"ถ้าแกบอกให้กลับ ฉันก็จะกลับ"

(พัด...)

"ฉันรู้ว่ามันมากเกินไป งั้นฉันจะกลับเดี๋ยวนี้ละ..."

(กูรักมึงนะ) ยังไม่ทันที่พัดชาจะได้พูดจบประโยค เสียงของพารันก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน ทำเอาหัวใจคนฟังเต้นแรงไม่เป็นส่ำกับคำบอกรักที่ได้ยิน

(ทำตามคำขอของมันเถอะ กูเชื่อใจมึง กลิ่นของมันกูจะลบออกจากตัวมึงเอง)

"เชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"

(ในเมื่อมึงซื่อสัตย์กูก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เชื่อใจ)

"..."

(คืนนี้อยู่กับไอ้เอริคเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรมาก รู้แค่ว่ากูรักมึงมากก็พอ)

"งั้นแค่นี้นะ พรุ่งนี้จะรีบกลับไปหา" พัดชาอมยิ้มเล็กน้อยกับประโยคสุดท้ายของพารัน ก่อนจะกดวางสาย แล้วนั่งรอเอริคเงียบๆอยู่บนเตียง

แกร๊ก~