เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 47

@เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องผ่านม่านระเบียงห้องนอนเข้ามากระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง ช่วยปลุกเธอให้งัวเงียตื่นขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่ ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอเปล่งเสียงครางเบาๆขณะยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจ

ฟอดดดด~

"อื้อ!" พัดชาเบี่ยงหน้าหลบอัตโนมัติเมื่อโดนเอริคที่นอนอยู่ข้างๆขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ เธอมองหน้าเขาตาขวาง ในขณะที่เขาอมยิ้มน้อยๆ

"หมดเวลาของนายแล้วนะ ลืมแล้วเหรอ"

"ไม่ลืม แต่เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหว อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้ตักตวงความสุขจากเธอหน่อยเถอะ"

"ก็ยอมให้นอนกอดทั้งคืนแล้วไง"

"แค่นั้นมันไม่พอหรอก..." เอริคตอบเสียงเบาราวกับกระซิบ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง "รีบกลับไปหาไอ้พารันเถอะ อย่าให้มันยกคนมาบุกบ้านฉัน"

"ถึงฉันจะกลับไปหาพารันแล้วแต่ก็อย่าลืมนะว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ ฉันพร้อมรับฟังนายเสมอไม่ว่าเรื่องอะไร นายยังเป็นคนสำคัญของฉันนะ"

"กลับไปเถอะ ฉันไม่อยากฟังอะไรไร้สาระ"

"..." พัดชาถอนหายใจเบาๆ แล้วค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยของเอริคที่พยายามทำเป็นเข้มแข็งเธอมองเห็นความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในนั้น แต่เธอเชื่อว่าเวลาจะทำให้ความเจ็บปวดเหล่านั้นหายไปในไม่ช้า

"งั้นฉันกลับก่อนนะ ป่านนี้พายคงรอแล้ว"

"เดี๋ยว!" เอริครีบยื่นมือเข้าไปคว้าแขนไว้ในตอนที่หญิงสาวกำลังจะก้าวลงจากเตียง แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ บรรจงจูบลงกลางหน้าผากมนอย่างนุ่มนวล

"ไปกันให้รอดนะ อย่าซมซานกลับมา เพราะถ้าวันไหนเธอกับมันไปกันไม่รอด ฉันจะรอซ้ำเติม" พัดชาอมยิ้มเล็กน้อยกับคำอวยพรของเพื่อนรัก เธอสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แล้วขยับตัวเข้าไปสวมกอดเขาไว้หลวมๆ

"มีคำอวยพรที่ดีกว่านี้ไหม"

"ไม่อยากโดนฉันซ้ำเติมก็ไปกันให้รอด"

"ฮ่าๆๆ แค่จะบอกให้ฉันกับพายรักกันมากๆมันต้องวางมาดขนาดนั้นเลยเหรอ"

"รีบกลับไปหามันเถอะ มันคงอยากกอดเธอแล้ว"

"ขอบคุณนะที่ยังยอมเป็นเพื่อนกัน"

"คำว่าเพื่อนมันตัดกันไม่ขาดหรอก" เอริคกดจูบลงตรงขมับบางหนักๆ แล้วดันตัวพัดชาออกจากอ้อมกอด "ถ้ายังไม่รีบไปฉันจะขังเธอไว้ที่นี่แล้วนะ"

"เดี๋ยวฉันจะกลับไปเจรจากับพายให้นะว่าถ้ามีลูกสาวจะยกให้เป็นเจ้าสาวของนาย"

"ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากดองกับมัน"

"ฮ่าๆๆ งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" พัดชาหัวเราะร่าอย่างนึกขำกับสีหน้าขยาดของเอริค ก่อนจะเหวี่ยงขาลงจากเตียง รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับไปหาใครอีกคนที่รออยู่

รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง เอริคแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆให้กับความสัมพันธ์คลุมเครือที่จบลงอย่างสมบูรณ์ คงเหลือไว้แค่มิตรภาพที่ดี

เขาไม่ใช่คนดีที่กำลังสวมบทเป็นพระเอกด้วยการปล่อยให้คนที่ตัวเองรักหลุดมือไป แต่บางครั้งความสุขของคนเราก็ไม่จำเป็นต้องครอบครอง เขาเลือกที่จะมีความสุขแบบนั้น แม้จะต้องเจ็บปวดในเวลาเดียวกันก็ตาม

@คฤหาสน์ของพารัน

"หน้ากูเหมือนคนไม่หึงเหรอ?"

"หึงแล้วทำไมไม่โวยวาย แกเป็นคนมีเหตุผลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เพราะกูเป็นคนอนุญาตเองไง เลยไม่มีสิทธิ์โวยวาย แต่รู้ไว้ว่าตอนนี้กูหึงมึงมากก็พอ" หญิงสาวพยายามกลั้นยิ้ม แล้วเขย่งเท้าขึ้นไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหยักได้รูป

"เข้าบ้านกันเถอะ เมื่อคืนได้นอนนิดเดียวเอง อยากนอนพักสักหน่อย"

"ทำอะไรกันถึงไม่ได้นอน"

"ก็มันนอนไม่หลับ กลิ่นแกกับกลิ่นของเอริคมันไม่เหมือนกัน ได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง ขอไปนอนพักหน่อยนะ" เธอบีบแก้มสากเบาๆอย่างนึกมันเขี้ยว แล้วเดินผ่านหน้าพารันเข้าไปในห้องโถงใหญ่

"กลับมาแล้วเหรอครับนายหญิง" คาไลน์ที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองพอดีเอ่ยทักทายเจ้านายด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกวัน

"อรุณสวัสดิ์คาไลน์"

"อรุณสวัสดิ์ครับ"

"วันนี้ไม่ต้องเตรียมอาหารเช้าให้ฉันนะ ฉันว่าจะขึ้นไปนอนพักสักหน่อย"

"ชวนนายขึ้นไปนอนด้วยสิครับ เมื่อคืนก็หายไปทั้งคืน เพิ่งกลับมาตอนตีสี่กว่าๆนี่เอง แถมเมื่อเช้ายังเดินออกไปรอรับนายหญิงที่หน้าบ้านตั้งหลายรอบจนไม่ได้นอนเลย"

"พูดมากนะมึง ถ้าว่างมากก็ไปทำงานโน้นไป" พารันที่เดินตามหลังพัดชาเข้ามาตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิทอย่างคาดโทษ แต่คาไลน์กลับแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วรีบเดินเลี่ยงออกไป