เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 48

"หายไปไหนมาทั้งคืน? อย่าบอกนะว่าหวงฉันจนต้องตามไปนั่งเฝ้าที่หน้าบ้านเอริค" พัดชาที่กำลังจะก้าวขึ้นไปบนชั้นสองหมุนตัวกลับมายิ้มล้อเลียน พร้อมกับเอนตัวพิงราวบันได

"แล้วทำไมกูจะทำแบบนั้นไม่ได้"

"ทีเมื่อคืนทำเป็นพูดจาสวยหรูว่าเชื่อใจ การกระทำกับคำพูดมันสวนทางกันจังเลยนะ"

"ตรงไหนที่เรียกว่าสวนทาง" พารันเดินเข้าไปใกล้ๆ เชยคางมนขึ้นเล็กน้อย "กูบอกว่ารักมึง การกระทำก็ชัดเจนว่าทั้งรักทั้งหวงมึง มึงควรจะดีใจนะที่กูทำแบบนั้น เพราะถ้าไม่รักคงไม่ทำ"

"ถึงกับยอมอดหลับอดนอนเพื่อไปนั่งเฝ้าฉันเลยเหรอ เหลือเชื่อแฮะที่แกทำถึงขนาดนี้"

"เพราะเป็นเรื่องของมึงไงเลยยอมทำอะไรน่าอายแบบนั้นให้ลูกน้องมันหัวเราะลับหลัง"

"เพิ่งรู้ว่าปีศาจก็ทำตัวน่ารักเป็นเหมือนกัน" พัดชาขยับเข้าไปสวมกอดเอวสอบไว้หลวมๆ พร้อมทั้งเกยคางไว้บนแผงอกแกร่ง "ฉันรักแกนะ"

"ไม่ต้องบอกหรอก กูไม่ได้ซาบซึ้ง"

"ทำไม?"

"เพราะต่อให้มึงรักกูมากแค่ไหนก็ไม่เท่ากับที่กูรักมึงหรอก"

"อยากเขินนะ แต่อยากอ้วกมากกว่า"

"ไม่ทันไรก็ท้องลูกกูแล้วเหรอ"

"ลูกแกคงไม่แข็งแรงถึงขนาดทะลุยาคุมมาเกิดหรอก" เธอดันตัวพารันออกห่างเล็กน้อย ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองทันที โดยมีพารันเดินตามหลังขึ้นไป

"ไหนบอกว่าไม่ชอบกินยาคุมไง"

"แล้วหมาตัวไหนมันชอบปล่อยในล่ะ"

"ไหนๆก็จะเรียนจบแล้วปล่อยมันตามธรรมชาติเถอะ กูไม่อยากให้มึงกินยาคุมบ่อยๆ"

"เลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ ฉันบอกไปหลายรอบแล้วนะว่ายังไม่พร้อมจะท้องตอนนี้" หญิงสาวถอนหายใจเบาๆเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องนอนของพารัน เธอรีบถอดรองเท้าส้นสูงออก แล้วเดินตรงไปทิ้งตัวนอนราบบนเตียงราวกับคนหมดแรง ในขณะที่เจ้าของห้องเดินเลี่ยงไปเปิดเครื่องปรับอากาศ

"อื้อ~" สัมผัสอุ่นของริมฝีปากหนาที่แตะลงมาบนไหล่มนทำให้พัดชาที่กำลังหลับตาต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอเปล่งเสียงในลำคอเบาๆเมื่อพารันล้มตัวลงมานอนทาบทับจนสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเขาแม้จะยังมีเสื้อผ้าห่อหุ้มร่างกายของเขาและเธอไว้

"ต่อไปนี้บนตัวมึงต้องมีแค่กลิ่นของกูคนเดียว จำไว้" น้ำเสียงกระเส่าดังขึ้นข้างกกหู ทำเอาคนฟังขนลุกซู่ พัดชากัดปากเบาๆเมื่อโดนจัดแจงท่าทางให้นอนหงาย ก่อนที่คนข้างบนจะเริ่มพรมจูบทั่วเนินอกอวบอิ่มราวกับกำลังลบสัมผัสของผู้ชายคนอื่นออกจากตัวเธอ

"คนที่มีสิทธิ์ฝากรอยไว้บนตัวมึงมีแค่กูคนเดียวเท่านั้น" พารันยกศีรษะขึ้นมาสบสายตากับคนใต้ร่างอย่างจริงจัง ก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหาลำคอระหง สูดดมกลิ่นหอมจางๆจากเรือนร่างของเธออย่างหลงใหล ขณะที่ริมฝีปากหนาขบเม้มทั่วลำคอระหงทั้งสองข้างจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำเพื่อกลบรอยรักที่เอริคฝากไว้

"อื้อ!..พะ..พายมันเจ็บ..อึก"

"จำครั้งแรกที่เรามีอะไรกันได้ไหม ตอนนั้นมึงก็ทำหน้าเจ็บปวดแบบนี้แหละ แล้วก็พูดแต่คำเดิมๆว่าเจ็บ" เขาแสยะยิ้ม แล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงไปจูบเบาๆบนหน้าท้องแบนราบ ขณะที่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าบิดเบี้ยวของพัดชา "จำได้ไหมตอนนั้นกูทำยังไง"

"อึก..บะ..บอกว่าเจ็บไม่ได้ยินรึไง!"

"กูกระแทกตั้งหลายทีกว่าจะเข้าไปในตัวมึงได้ จำได้ไหมว่าตอนนั้นมึงดิ้นพล่านเลย"

"อื้อ!" พัดชาดีดดิ้นพล่านเมื่อคนข้างบนค่อยๆดันนิ้วชี้เข้ามาในช่องทางรักเดียวกัน เธอหอบหายใจถี่ๆจนหน้าอกใหญ่กระเพื่อมตามไปด้วย มือบางสั่นเทารีบจับท่อนแขนแกร่งไว้ในตอนที่เขากำลังจะขยับนิ้วเข้าออกอีกครั้ง

"มึงนี่เร้าอารมณ์ดีจริงๆ ยิ่งเห็นมึงเจ็บกูก็ยิ่งมีอารมณ์รู้ไหม"

"ละ..เลิกพล่ามสักที เอามันออกไป!"

"จำความรู้สึกแบบนี้ไว้ให้ดี เพราะเดี๋ยวกูจะทำให้มึงได้ลิ้มรสความรู้สึกแบบนี้ทั้งวันเลย" เมื่อเห็นเนื้อตัวของหญิงสาวเริ่มสั่นเทาพารันจึงยอมคืนอิสระให้ร่างกายของเธอ เขาดูดเลียเลือดสีสดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนนิ้วมืออย่างไร้ความรังเกียจเหมือนทุกครั้ง

"อย่าทำหน้าเหมือนเจ็บขนาดนั้น ไม่รู้เหรอว่ามันยิ่งทำให้กูมีอารมณ์"