เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 59

"ฉันได้ข่าวว่าแกปล่อยปละละเลยลูกสะใภ้ของฉันจนโดนไอ้ลูเซียนจับตัวไป แถมยังโดนมันวางยาจนเกือบพลาดท่าให้มัน แกมีอะไรจะอธิบายไหม" สีหน้ายิ้มแย้มของอัลเลนแปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง เขาเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม มองหน้าลูกชายเขม็ง

"ไอ้คาไลน์มันฟ้องพ่ออีกแล้วล่ะสิ"

"ฉันให้โอกาสแกอธิบายตอนที่ฉันยังอารมณ์ดี"

"เฮ้อ~ มันเป็นความผิดของผมเองที่ดูแลลูกสะใภ้พ่อไม่ดี แต่เรื่องของไอ้ลูเซียนผมจะจัดการเอง เหตุการณ์แบบนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแน่"

"ฉันไม่ชอบให้ใครมาลูบคม ทำร้ายลูกสะใภ้ฉันก็เหมือนกับหยามหน้าฉันด้วย รีบจัดการให้เรียบร้อย จำที่ฉันเคยสอนได้ไหมว่าตีงูต้องตีให้ตาย อย่าปล่อยให้มันกลับมาแว้งกัดเราได้"

"ผมรู้ว่าต้องทำยังไง พ่อไม่ต้องห่วง แต่ผมมีเรื่องจะขอร้องพ่อกับแม่หน่อย" พารันเบี่ยงเบนประเด็น พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดคอพัดชาไว้หลวมๆ "พ่อกลับไทยไปสู่ขอเมียให้ผมหน่อย"

"เรียบร้อยแล้ว"

"ฮะ!?" พัดชาร้องขึ้นอย่างงุนงง ไม่ต่างจากพารันที่มองหน้าอัลเลนเป็นเชิงขอคำอธิบาย

"พอดีเมื่ออาทิตย์ก่อนพ่อแม่หนูพัดมาเที่ยวที่นี่ เลยแวะเข้ามาทานข้าวด้วยกัน ฉันกับแม่ของแกเลยถือโอกาสสู่ขอหนูพัดให้แกด้วยเลย"

"นะ..หนูไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลย" คำตอบของอัลเลนยิ่งทำให้พัดชางุนงงเข้าไปใหญ่ ต่างจากพารันและอัลเลนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"เป็นลูกสะใภ้พ่อแล้วก็ต้องรักลูกชายพ่อคนเดียวนะ ไม่งั้นพ่อเอาตายจริงๆด้วย"

"เอ่อ..."

"ฮ่าๆๆ พ่อล้อเล่น หนูพัดคงไม่ทำแบบนั้นกับพายมันหรอก ใช่ไหม?" ทั้งที่โดนถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อแต่พัดชากลับรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก เธอรีบพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ไม่ใช่เพราะหวาดหวั่นกับความน่าเกรงขามของอัลเลน แต่นอกจากพารันแล้วเธอก็ไม่คิดจะรักใครอีก

"มากันแล้วเหรอ" เสียงหนึ่งดังขัดขึ้นในตอนที่ทั้งสามคนกำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ทำให้พัดชาและพารันรีบเบนสายตาไปหาเจ้าของเสียงนั้นที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสองอัตโนมัติ

"สวัสดีค่ะคุณแม่" พัดชาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มอย่างสนิทสนม เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเดินมาหาคือหญิงสาววัยกลางคนเจ้าของเรือนร่างอรชรที่ยังคงความสะสวย ซึ่งเป็นแม่แท้ๆของพารัน

"เจอกันกี่ทีลูกสะใภ้แม่ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ" เทียน่าเอ่ยชมอย่างจริงใจ แล้วเดินเข้าไปหอมแก้มว่าที่ลูกสะใภ้ฟอดใหญ่เป็นการทักทาย

"คุณแม่ก็ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยนะคะ"

"ปากหวานตลอดเลยเด็กคนนี้" พัดชาอมยิ้มเล็กน้อยกับความใจดีของว่าที่แม่สามี การต้อนรับอย่างอบอุ่นของทุกคนในบ้านแม้กระทั่งสาวใช้และบอดี้การ์ดหลายสิบคนพลอยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจไปด้วย

"ย้ายมาอยู่กับแม่ที่ฮ่องกงเลยไหม ไหนๆก็จะเรียนจบแล้วด้วย ถ้าหนูพัดย้ายมาอยู่ที่นี่แม่คงมีเพื่อนไปเดินช้อปปิ้งด้วยบ่อยๆ" เทียน่าเอ่ยชวนอย่างใจดี แล้วเดินเข้าไปนั่งข้างๆผู้เป็นสามี

"หนูยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยค่ะ ถ้าย้ายมาอยู่ที่นี่คงต้องปรับตัวหลายอย่าง อีกอย่างหนูมีผับกับลูกน้องที่ต้องดูแลด้วยค่ะ"