เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 58

@สองสัปดาห์ต่อมา (ฮ่องกง)

ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตางอนสวยกลอกกลิ้งไปมาเมื่อยามทอดมองตึกรามบ้านช่องในเมืองใหญ่ขณะที่รถลีมูซีนคันหรูกำลังเคลื่อนไปตามถนนเส้นหลัก

"เรียนจบแล้วย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันไหม" พัดชาละสายตาจากบรรยากาศนอกรถเมื่อพารันที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้างๆเอ่ยถามขึ้น

"แกจะทิ้งฉันแล้วหนีมาอยู่ฮ่องกงเหรอ"

"กำลังชวนมาอยู่ด้วยกันนี่ไง"

"มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องย้ายมาอยู่ที่นี่"

"กูมีธุรกิจที่นี่เยอะมึงก็รู้นี่"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?"

"มึงนี่เอาใจยากจริงๆเลยนะ" พารันตัดบทแทนการต่อปากต่อคำ แล้วดึงมือพัดชามากุมไว้หลวมๆ "ว่าแต่ ฮ่องกง มาเก๊า เซี่ยงไฮ้ มึงชอบชื่อไหนที่สุด"

"อะไร?" หญิงสาวขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจนัก ในขณะที่พารันยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"ชื่อลูกไง มึงท้องตอนอยู่เมืองไหนก็ให้ลูกชื่อเมืองนั้นเลย"

"น่าเกลียดชะมัด นี่ถ้าไปเที่ยวปาปัวนิวกินีแล้วฉันท้องขึ้นมาจริงๆแกจะให้ลูกชื่อปาปัวนิวกินีรึไง"

"..." พารันอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อพัดชาไม่ได้ปฏิเสธที่จะมีลูกด้วยกันเหมือนทุกครั้ง เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปเข้าใกล้ๆ กระซิบถามเธอเหนือริมฝีปากอวบอิ่ม "พัด...มีลูกให้พายสักคนได้ไหม"

"แค่กๆ!" คาไลน์ที่กำลังนั่งดื่มน้ำอยู่ฝั่งตรงข้ามสำลักหน้าดำหน้าแดงเมื่อได้ยินคำพูดออดอ้อนจากปากของเจ้านายหนุ่ม นับตั้งแต่ที่รู้จักกับพารันมาตั้งแต่เด็กเขาเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าเจ้านายของตัวเองสามารถทำท่าทางแบบนั้นได้

"ส้นตีนติดคอมึงรึไง" บรรยากาศดีๆที่เพิ่งสร้างขึ้นถูกทำลายลงในพริบตาเดียวด้วยเสียงสำลักของคาไลน์ ทำเอาพารันหัวเสียจนนึกอยากหาอะไรมาอุดปากลูกน้องคนสนิทไว้

"ปะ..เปล่าครับ"

"เมื่อกี้มึงได้ยินอะไรไหม?"

"ไม่ครับ ไม่ได้ยินอะไรเลย แค่กินน้ำเร็วไปหน่อยเลยสำลัก ไม่ได้ยินอะไรที่นายพูดเลยครับ"

"แน่ใจ?"

"นายพูดเบามากผมเลยไม่ได้ยินอะไรเลยครับ" คาไลน์เอาตัวรวดด้วยการกระดกน้ำเข้าปากอึกใหญ่ แล้วเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า

"แล้วคำตอบล่ะ เฮ้!..ทำไมหน้าแดงขนาดนี้" พารันถามหน้าตื่นด้วยความตกใจเมื่อหันหน้ากลับมาเห็นพวงแก้มแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุกปลั่งของพัดชา ลำคอระหงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

"..." พัดชากะพริบตาปริบๆ หัวใจดวงน้อยถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวจนเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง น้ำเสียงออดอ้อนของพารันที่ได้ฟังเมื่อสักครู่ยังดังก้องอยู่ในหู

"พัด! เป็นอะไร" พารันยกมือขึ้นมาตบแก้มแดงปลั่งของพัดชาเบาๆเมื่อเธอยังคงเงียบ

"สวัสดีค่ะ เมื่อกี้หนูนึกว่านายแบบที่ไหนซะอีก" พัดชาเอ่ยทักทายประมุขใหญ่ของบ้านอย่างสนิทสนม

"ฮ่าๆๆ เด็กอะไรปากหวานได้ตลอด" อัลเลนหัวเราะชอบใจกับความน่ารักของว่าที่ลูกสะใภ้ ก่อนจะเดินตรงไปหาเธอ

พรึ่บ!

"อ๊ะ!" หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็โดนอัลเลนช้อนตัวขึ้นในท่าเจ้าสาว ทำเอาพารันที่ยืนอยู่ข้างๆแทบกุมขมับกับวิธีการทักทายของผู้เป็นพ่อ

"บ้านเรายินดีต้อนรับนะ เอาล่ะ ทักทายกันเรียบร้อยแล้วไปซ้อมมวยกับพ่อดีกว่า"

"ซ้อมมวย? จะให้หนูไปซ้อมมวยกับพ่อเหรอคะ"

"ฮ่าๆ พ่อล้อเล่น ใครจะใจร้ายให้ลูกสะใภ้ที่เพิ่งมาถึงบ้านไปซ้อมมวยด้วยกันล่ะ" อัลเลนค่อยๆวางว่าที่ลูกสะใภ้ลง ลูบผมเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู ในสายตาของเขาพัดชาเป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆ

"ไง ไอ้ลูกชาย ได้ข่าวว่าครั้งก่อนมาคุยงานที่นี่แต่หนีไปนอนโรงแรมใช่ไหม แทนที่จะแวะมาหาพ่อกับแม่บ้างนะ" เขาตบบ่าลูกชายเบาๆเป็นการทักทาย

"ขี้เกียจกลับมาฟังแม่บ่น"

"แต่แกกลับมาก็ดีแล้ว จะได้ช่วยงานฉันบ้าง แล้วก็เลิกผลิตได้แล้วไอ้ยานรกพวกนั้น"

"ผมมาพักผ่อน ไม่ได้มาทำงาน" พารันทำเสียงเหนื่อยหน่าย แล้วเดินจูงมือพัดชาเข้าไปนั่งลงบนโซฟา