เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 57

"รีบไปอาบน้ำล้างกลิ่นเลือดออกเลยไป เหม็นคาว" พารันดึงแขนออกจากการเกาะกุมทันทีที่เดินมาถึงห้องทำงานของพัดชา แล้วเดินตรงไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

"อย่ามาทำตัวเป็นคุณชายเจ้าสำอางตอนนี้ คนที่ชอบเลือดมากกว่าฉันมันคือแกไม่ใช่รึไง"

"กูชอบเลือดมึงคนเดียว เลือดคนอื่นได้กลิ่นแล้วเหม็นคาวเหมือนจะอ้วก"

"พูดอะไรไม่สมกับเป็นเจ้าพ่อพารันเลยนะ" พัดชาเดินนวยนาดเข้าไปยืนตรงหน้า กัดปากเบาๆอย่างยั่วยวน พร้อมกันนั้นก็ถอดเดรสสายเดี่ยวไปด้วย "ทำหน้าแบบนั้นเหมือนรังเกียจกันเลยนะ ไม่อยากเล่นสนุกด้วยกันเหรอ"

"กูบอกว่าเหม็นคาว" พารันเบือนหน้าหนีเมื่อพัดชาก้าวเข้ามายืนกลางหว่างขาด้วยร่างกายเปลือยเปล่า เขาถอนหายใจหนักๆในตอนที่เธอโน้มตัวลงมาใกล้ๆ แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนพนักโซฟา กักขังเขาไว้ในอ้อมแขน

"ไปอาบน้ำล้างคราบเลือดออกให้หมดก่อนค่อยมาอ่อยกู เหม็นจนจะอ้วกอยู่แล้ว"

"จริงเหรอ?" ยิ่งเห็นสีหน้าพะอืดพะอมของชายหนุ่มพัดชาก็ยิ่งนึกสนุกอย่างกลั่นแกล้งเขามากกว่าเดิม ใบหน้าสวยหวานเลื่อนเข้าไปใกล้ๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกันที่เป่ารดอยู่เหนือริมฝีปาก "แต่อาการแบบนี้เหมือนคนแพ้ท้องแทนเมียเลยนะ"

คำพูดทีเล่นทีจริงของพัดชาทำเอาคนฟังชะงักไป หัวใจแกร่งพลันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง พารันยกมือขึ้นมาวางบนหน้าท้องแบนราบเบาๆ มองหน้าพัดชาด้วยแววตาเป็นประกาย

"พูดจริงรึเปล่า"

"อุ๊บ!..ฮ่าๆๆๆ" หญิงสาวพยายามกลั้นขำเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของพารัน ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น "เชื่อด้วยเหรอเนี่ย แค่ล้อเล่นขำๆเองนะ"

"..." สีหน้ายิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันทีเมื่อได้ยินคำพูดถัดมาของคนตรงหน้า เขาไม่ได้รู้สึกสนุกกับการกลั่นแกล้งของเธอเลย กลับกันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นตัวตลกในสายตาของเธอ

"ทำไมถึงเอาเรื่องลูกมาล้อเล่น คนอย่างกูอยากมีลูกมันเป็นเรื่องน่าขำสำหรับมึงเหรอ"

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" พัดชารีบเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นจริงจังเมื่อโดนตัดพ้อ อารมณ์แปรปรวนราวกับผู้หญิงของพารันสร้างความงุนงงให้เธอไม่น้อย "อย่างอนสิ แค่ล้อเล่นเฉยๆ"

"..." พารันปัดมือบางออกจากพนักโซฟาแทนการตอบอะไรกลับไป แล้วผลุนผลันลุกขึ้นเดินตรงไปหยิบของบางอย่างในกระเป๋าสะพายข้างใบหรูของพัดชาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน

"เฮ้! แกหยิบออกมาพอดีเลย เกือบลืมไปแล้วว่าต้องกินเม็ดที่สอง" พัดชาเดินเข้าไปแบมือขอยาคุมฉุกเฉินจากอีกคนเมื่อเห็นเขาหยิบมันออกมาจากกระเป๋าของเธอ ทว่าสิ่งที่พารันทำกลับตรงกันข้าม เขาแกะมันใส่มือตัวเอง แล้วเดินหนีเข้าไปในห้องนอน

"พายอย่าเล่นน่า มันไม่ใช่ของเล่นนะ" เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไป แต่พารันกลับเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไร

"นี่! ทำบ้าอะไรของแกฮะ!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นเขาโยนเม็ดยาคุมฉุกเฉินลงในชักโครกต่อหน้าต่อตา

"แค่ล้อเล่น" พารันหมุนตัวกลับมาตอบเสียงเรียบ ไม่ได้สะทกสะท้านกับสีหน้าโกรธจัดของแฟนสาวเลย

"ละ..ล้อเล่นด้วยการโยนยาคุมลงชักโครกเนี่ยนะ! นี่บ้าไปแล้วเหรอ!"

"ทีมึงยังล้อเล่นเรื่องลูกได้เลย ถือว่าหายกัน"

"นี่เอาคืน?"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม?"

"ให้ตาย!" พัดชาแทบกุมขมับกับวิธีการเอาคืนของพารัน ตอนนี้เขากลายเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้จักคำว่าพ่ายแพ้ในสายตาของเธอ ถึงแม้จะดูน่ารักแต่ก็น่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน

"ไปอาบน้ำได้แล้ว ล้างคราบเลือดออกให้หมดด้วย เหม็นคาว" พารันออกคำสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะเดินผ่านหน้าพัดชาออกไป ปล่อยให้เธอยืนกำหมัดแน่นอยู่คนเดียว

"ถ้ามีลูกเมื่อไหร่ฉันจะเอาคืนจนแกร้องขอชีวิตเลยไอ้ผัวเฮงซวย!"

"จะนินทาก็เบาๆหน่อย กูได้ยิน"