เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 56

พารันขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเดินเข้ามาเห็นสภาพน่าเวทนาของน้ำหวานที่นั่งกุมใบหน้าเปื้อนเลือดอยู่ตรงมุมหนึ่งในห้องน้ำ โดยมีเพื่อนอีกคนหนึ่งของหล่อนนอนหมดสติอยู่บนพื้น

"เหมือนฉันจะเคยเตือนเธอแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉันอีก เธอคงเป็นพวกความจำสั้นสินะ" กลิ่นคาวคละคลุ้งทำเอาเขารู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบอยากอาเจียน มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกขยะแขยงเลือดของคนอื่นขนาดนี้

"ให้ตาย! มึงเล่นกรีดหน้าซะเละจนกูจำแทบไม่ได้ว่าใคร ที่แท้ก็แมงเม่าตัวเดิมนี่เอง" นักรบเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วย่อตัวนั่งลงตรงหน้าน้ำหวาน หยิบมีดที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมาควงเล่น ก่อนจะใช้ปลายแหลมของมันเชยคางเปื้อนเลือดของหล่อนขึ้นเล็กน้อย "เจ็บมากเลยล่ะสิ อยากให้ฉันช่วยไหม"

"อึก..ยะ..อย่าทำอะไรหวานเลยนะ..ฮือออ~" น้ำหวานประนมมือไหว้อ้อนวอนขอความเห็นใจ มองรอยยิ้มเยือกเย็นของคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว

"อย่าฆ่าเลย เห็นแล้วกูสงสาร" มาวินพูดขึ้นเสียงเรียบด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ก่อนจะเดินเข้าไปย่อตัวนั่งลงข้างๆนักรบ หยิบมีดในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาแตะขาสั่นเทาของน้ำหวานเบาๆ "แค่ทำให้พิการจนไม่กล้ามายุ่งกับพัดมันอีกก็พอแล้วมั้ง"

"อึก..ยะ..อย่าทำอะไรหวานเลยนะ..หวานกลัวแล้ว..อึก..ตะ..ต่อไปนี้หวานจะไม่มาให้พวกพี่เห็นหน้าอีกแล้ว..ฮือออ"

"ตอแหลเก่งกว่าที่คิดแฮะ ตอนนั้นก็พูดแบบนี้ แล้วก็กลับมาหาเรื่องพัดมันเหมือนเดิม ฉันเกลียดผู้หญิงแบบเธอชะมัด"

"พะ..พี่มาวินปล่อยหวานไปเถอะนะ..อึก"

"คนที่เธอต้องอ้อนวอนไม่ใช่ฉัน แต่เป็นสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันต่างหาก ถ้าพวกนั้นยอมปล่อยเธอไปเธอก็รอด แต่ถ้าพวกมันบอกว่าไม่...ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน" มาวินหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ถอยห่างออกมาสองสามก้าวเมื่อพารันเดินเข้ามาย่อตัวนั่งลงแทนที่ ทำให้นักรบต้องเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนเหมือนกัน

พรึ่บ!

"อึก!" ความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่จนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเปล่งเสียง เมื่อโดนพารันกระชากผมให้เงยหน้าขึ้น

"เธอมันไม่เจียมตัว เป็นแค่แมงเม่าน่ารำคาญแต่กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน นั่นคือความผิดของเธอ"

"อึก..."

"ตอนนี้ฉันสามารถฆ่าเธอได้อย่างไม่ลังเล แต่เห็นพัดมันจัดการเธอแล้วฉันจะเสนอทางเลือกให้เธอสองทาง จำไว้ว่ามันเป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ"

"อึก..." น้ำหวานรอฟังอย่างมีความหวัง

"อยากหายไปจากโลกนี้ด้วยตัวเองหรือด้วยมือของฉัน แค่เลือกมาสักทางทุกอย่างก็จบ ฉันเบื่อจะเล่นกับแมลงน่ารำคาญอย่างเธอแล้ว"

"อึก!..." นั่นไม่ใช่ทางเลือกสำหรับเธอ เพราะไม่ว่าจะเลือกทางไหนผลลัพธ์ของมันก็ไม่ต่างกัน น้ำหวานประนมมือร้องขอชีวิตอีกครั้ง ความหวาดกลัวที่เกาะกุมหัวใจทำให้เธอลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลไปได้ชั่วขณะ

"อะไรจะโง่ขนาดนั้น ไอ้พายมันหมายถึงให้เธอหายไปจากโลกของมันกับพัดชา ไม่ได้บังคับให้เธอฆ่าตัวตาย แต่ถ้าเธอเลือกอย่างที่สองก็ตามที่เธอเข้าใจนั่นแหละ เธอจะหายไปจากโลกนี้ทันที" นักรบอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าสิ้นหวังของน้ำหวาน