เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 55

"ในเมื่อคนโง่อย่างเธอตอบไม่ได้ งั้นฉันจะบอกให้หายโง่ก็แล้วกัน" พัดชาค่อยๆลากปลายมีดผ่านปลายคางมนขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงริมฝีปากสั่นระริก แล้วค่อยๆสอดปลายมีดเข้าไปในปากของไข่มุกโดยที่อีกฝ่ายไม่สามารถขัดขืนได้ "ฉันไม่ชอบใช้ปืนเพราะมันไม่รู้สึกอะไรเลย ต่างกับมีดที่รู้สึกถึงเนื้อที่กำลังโดนกรีด รู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกมาชโลมปลายมีด ตอนนี้ก็รู้สึกว่ามันกำลังแตะลิ้นของเธอ"

"อึก..ฮือออ~" ไข่มุกสะอื้นไห้จนตัวโยน ไม่กล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลายลงคอ แต่ละถ้อยคำที่หลุดออกจากปากของพัดชาราวกับคำพูดของมัจจุราชที่พร้อมจะพรากชีวิตเธอไปทุกเมื่อ

"อย่าเอาแต่ร้องไห้สิ มันทำให้ฉันหงุดหงิดรู้ไหม"

"ฮือออออ"

"กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?" พัดชาเอียงคอถาม พร้อมกับดึงมีดออกจากปากของอีกฝ่าย แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ถอยห่างออกมาสองสามก้าว"เดี๋ยวอีกหน่อยคงมีคนมาวุ่นวาย น่าเสียดายที่ไม่มีเวลาเล่นกับเธอมากกว่านี้"

พลั่ก!

"อึก!" ไข่มุกแน่นิ่งไปเมื่อโดนพัดชาเตะใบหน้าอย่างแรงจนหมดสติในทันที ความโหดเหี้ยมของพัดชาแทบทำให้น้ำหวานที่มองอยู่เสียสติ

"คราวนี้ก็ถึงคิวเธอแล้วสินะน้ำหวาน...มาปิดบัญชีกันเลยไหม?"

"ฉะ..ฉันขอโทษ..ฮือออ..ขะ..ขอโทษที่ยุ่งกับพี่พารัน..ขะ..ขอโทษที่ยุ่งกับเธอ..อึก..ตะ..ต่อไปฉันจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกเลย..ฮือออ"

"เหมือนฉันจะเคยได้ยินคำพูดแบบนั้นแล้วนะ"

"หะ..ให้ฉันกราบก็ได้..อึก..ยะ..อย่าทำอะไรฉันเลยนะ..ปล่อยฉันไปเถอะ..ฮือออ" น้ำหวานประนมมือขอความเห็นใจ ก้มศีรษะลงบนพื้นเปื้อนเลือดตรงปลายเท้าของพัดชา ยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อเอาชีวิตรอด

"อยากมาเอาคืนฉันไม่ใช่เหรอ หยิบมีดขึ้นมาสิ"

"อึก..ฉะ..ฉันขอโทษ..ฉันจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีกแล้ว..ฮือออ..ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะนะ" มือบางสั่นเทาเอื้อมไปจับข้อเท้าของอีกฝ่ายไว้แน่น ริมฝีปากสั่นระริกพร่ำกล่าวคำขอโทษ แต่พัดชากลับดึงขาออกอย่างนึกรังเกียจ

"กล้าดียังไงเอาเลือดสกปรกของเธอมาเปื้อนตัวฉัน" เธอค่อยๆย่อตัวนั่งลงบนรองเท้าส้นสูง กระชากผมของน้ำหวานอย่างแรงให้หล่อนเงยหน้าขึ้น ขณะที่อีกมือหนึ่งกำด้ามมีดไว้หลวมๆ

"น่าเกลียดชะมัด กลิ่นเลือดของเธอนี่มันน่าสะอิดสะเอียนจนคลื่นไส้เลยแฮะ"

"อึก..ฉะ..ฉันสัญญาจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกแล้ว..ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

"พูดแต่คำเดิมๆ น่าเบื่อชะมัด" พัดชาควงมีดในมือเล่นอย่างชำนาญ ก่อนจะวางปลายมีดลงบนบาดแผลเหวอะหวะบนใบหน้าของอีกฝ่าย

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!" น้ำหวานกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนกรีดซ้ำที่แผลเดิม น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มผสมกับหยาดเลือดที่ไหลทะลักออกมา

ปัง! ปัง! ปัง!

"ใครอยู่ข้างในเนี่ย! เอาแต่กรี๊ดบ้าอยู่ได้ คนอื่นเขารอเข้าห้องน้ำอยู่นะ!" เสียงโหวกเหวกโวยวายหน้าประตูห้องน้ำทำให้พัดชาที่กำลังสนุกกับการลากปลายมีดไปทั่วใบหน้าของน้ำหวานชะงักไป เธอพ่นลมหายใจหนักๆอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น

"อึก..ชะ..ช่วยด้วย~" น้ำหวานใช้แรงเฮือกสุดท้ายเปล่งเสียงขอความช่วยเหลือ ทว่าเสียงที่เปล่งออกมากลับแผ่วเบาราวกับกระซิบ ความหวังที่จะได้ออกไปจากที่นี่มีเพียงริบหรี่

"ลืมหยิบมือถือมาด้วยจนได้ งั้นขอยืมของเธอหน่อยก็แล้วกันนะ" แม้จะมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังอยู่หน้าประตูห้องน้ำแต่พัดชาก็ไม่ได้แสดงท่าทางร้อนรนเลยแม้แต่น้อย เธอเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างของน้ำหวานที่่ร่วงอยู่บนพื้นอย่างใจเย็น

"บอกรหัสผ่านมา"