เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 54

"คิดว่าแน่นักเหรอ! วันนี้ฉันจะกรีดหน้าเธอให้เละเลย ให้สมกับความตอแหลของเธอที่ทำให้พี่พารันทำแบบนั้นกับฉัน อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าหน้าเธอเละแล้วพี่พารันยังจะเอาอีกไหม" น้ำหวานกำด้ามมีดในมือแน่น นึกเกลียดชังถ้อยคำอวดดีที่พัดชาพ่นออกมา

"ฉันเกลียดหน้ามันมานานแล้ว รีบจัดการมันเลยเถอะ เดี๋ยวมันจะหนีไปฟ้องพี่พารันซะก่อน" ไข่มุกมองหน้าพัดชาอย่างเกลียดชัง ก่อนจะเดินเข้าไปล็อกแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้จากทางด้านหลัง ขณะที่พัดชายืนมองการกระทำของรุ่นน้องที่รนหาที่เงียบๆ

"เธอจับมีดผิดนะ จับแบบนั้นแค่เตะเบาๆก็หลุดมือแล้ว แต่ก็เอาเถอะ สอนคนโง่อย่างเธอไปก็เท่านั้น" พัดชายกยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดา ยอมให้ไข่มุกล็อกแขนทั้งสองข้างไว้โดยไม่ขัดขืน "อุตส่าห์ยื่นหน้าให้กรีดง่ายๆแล้วยังไม่รีบลงมืออีกเหรอ อย่าทำให้ฉันหมดสนุกสิ"

"ยะ..อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำนะ!" น้ำหวานตวาดลั่นอย่างโกรธจัด แล้วพุ่งตัวเข้าไปหมายจะตวัดปลายมีดใส่ใบหน้าของพัดชา แต่ก็ช้ากว่าอีกฝ่ายที่เบี่ยงตัวหลบได้ทันทั้งที่ยังโดนล็อกแขนไว้

"ฉันจะให้โอกาสอีกสักครั้งก็แล้วกัน มาจัดการฉันสิน้ำหวาน แต่ถ้าครั้งนี้เธอพลาด...ต่อให้กราบเท้าอ้อนวอนฉันก็ไม่ให้โอกาสอีกแล้วนะ"

"แค่หลบได้ครั้งเดียวก็คิดว่าตัวเองแน่แล้วเหรอ!" คำพูดของพัดชากระตุ้นอารมณ์เดือดดาลของน้ำหวานให้พลุ่งพล่าน เธอกำมีดแน่นจนแขนสั่นเทา ก่อนจะพุ่งเข้าใส่หล่อนอีกครั้งหมายจะฝากรอยแผลไว้บนใบหน้าของหล่อน ทว่ากลับเป็นเธอเสียเองที่เสียหลักเกือบล้มคะมำเมื่ออีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบได้ทัน

พลั่ก!

"โอ๊ย!!" ไข่มุกร้องขึ้นเสียงดังเมื่อโดนพัดชาใช้ศีรษะด้านหลังกระแทกหน้าอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้เธอเผลอปล่อยมือออกจากแขนทั้งสองข้างของหล่อนเพื่อกุมหน้าตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่านั่นเป็นการกระทำที่โง่เขลา

"อุตส่าห์ลดตัวลงมาเล่นด้วย แต่ความโง่ของพวกเธอมันทำให้ฉันหมดสนุกรู้ไหม" พัดชาหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าตรงๆ พร้อมกับหยิบมีดสั้นที่เหน็บอยู่ตรงต้นขาใต้เดรสสายเดี่ยวสีดำออกมาควงเล่นอย่างชำนาญ "แต่ก็เอาเถอะ ฉันจะพยายามสนุกด้วยก็แล้วกัน"

พลั่ก!

"อึก!" ร่างของไข่มุกร่วงลงบนพื้นโดยไร้เสียงกรีดร้องเมื่อพัดชาตวัดเท้าขึ้นสูงเตะขมับของหล่อนอย่างแรง สร้างความตกใจให้น้ำหวานที่ยืนอยู่ข้างๆไม่น้อย เธอรีบถอยห่างจากเพื่อนรักที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้นอัตโนมัติ

"ยะ..อย่าเข้ามานะ! ถะ..ถ้าเธอทำอะไรฉันฉันจะร้องตะโกนให้คนช่วย!"

"..." รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานแทนคำพูดตอบโต้ พัดชาก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ แม้แววตาจะแข็งกร้าวแต่ไม่แสดงความรู้สึกชัดเจนนัก ทำให้คนโดนมองไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ฉึบ!

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!" น้ำหวานกรีดร้องลั่นเมื่อพัดชาตวัดปลายมีดใส่หน้าเต็มแรง การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของหล่อนทำให้เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะเบี่ยงตัวหลบ ความเจ็บปวดจากคมมีดแล่นสู่ใบหน้า หยาดเลือดสีแดงสดจากบาดแผลเหวอะหวะไหลทะลักออกมาอาบพวงแก้มและลำคอ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!" เธอกรีดร้องราวกับคนสติเมื่อเห็นเลือดหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า ร่างกายสูญเสียการควบคุมจนแทบหมดเรี่ยวแรงที่จะประคองขาทั้งสองข้างให้ยืนตรง

พลั่ก!

"โอ๊ย!!" เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นอีกครั้งเมื่อพัดชายกขาขึ้นมาถีบหน้าท้องของอีกฝ่ายเต็มแรงจนหล่อนเสียหลักเซถอยหลังไปกระแทกกับผนัง ก่อนจะร่วงลงบนพื้นอย่างหมดสภาพ

"อึก..วะ..หวาน..ฮือออ~" ไข่มุกร้องไห้ราวกับคนเสียสติเมื่อเห็นสภาพน่าเวทนาของเพื่อนรัก ความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่จนไม่กล้าขยับตัวไปไหน คล้ายว่าร่างกายถูกสาปไปชั่วขณะ

"อึก!..ยะ..อย่าทำอะไรฉันเลยนะ..ฮือออ..ฉะ..ฉันกลัวแล้ว" เธอประนมมือวิงวอนเมื่อโดนพัดชาใช้เท้าเหยียบศีรษะ

"เกลียดฉันมากไม่ใช่เหรอ ลุกขึ้นมาสิ มากรีดหน้าฉันเหมือนที่อยากทำไง"