เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 53

"เรื่องที่มึงทำกับเด็กน้ำหวานเมื่อหลายวันก่อนกลายเป็นประเด็นใหญ่ในเพจลับของมหาลัยเลยรู้ไหม แล้วทีนี้มึงจะเอาไง ให้กูจัดการข่าวไร้สาระพวกนี้ให้ไหม" มาวินเอ่ยถามขึ้นโดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากหน้าจอมือถือ ขณะที่นั่งดื่มเหล้ากันอยู่ในโซนวีไอพีของผับหรู ซึ่งเป็นผับของพัดชา

"ไม่ต้อง อยากทำอะไรก็ให้พวกมันทำไป" พารันแกว่งแก้วเหล้าเล่นอย่างไม่ใส่ใจนัก

"อยากเล่นเป็นพระเอกแสนดียอมมีข่าวเสียหายเองเพื่อปกป้องนางเอกรึไง กูรู้ว่ามึงเลว แต่คนอื่นเขาไม่รู้ รักษาภาพลักษณ์หน่อยไหม"

"เป็นข่าวแบบนั้นมันสนุกจะตาย จะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายให้รำคาญอีก"

"ป่านนี้คนทั้งมหาลัยคงรู้กันหมดแล้วว่าแท้ที่จริงเทพบุตรพารันมันก็หน้าตัวเมียดีๆนี่แหละ" นักรบจงใจพูดกระแทกแดกดัน แต่พารันกลับยกยิ้มมุมปากอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ถ้าการที่กูตบผู้หญิงได้อย่างไม่ลังเลมันเรียกว่าหน้าตัวเมียกูก็ยอมรับ แต่พอดีที่ผ่านมากูก็ไม่ใช่พระเอกนิยายแสนดีอยู่แล้ว"

"เหมือนมึงจะภูมิใจกับความหน้าตัวเมียของตัวเองเหลือเกินนะ"

"กูไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นจะมองกูยังไง เพราะถ้ามีใครมาแตะต้องผู้หญิงของกูไม่ว่าหญิงหรือชายกูจะส่งมันลงนรกให้หมด"

หมับ!

"ป่าปี๊โหดจังเลยนะ" น้ำเสียงกระเส่าดังขึ้นข้างกกหูทันทีที่เขาพูดจบประโยค พร้อมๆกับที่สองแขนเรียวเล็กของใครบางคนตวัดโอบรัดลำคอหนาไว้หลวมๆจากทางด้านหลัง ทำเอาพารันหยุดมือที่กำลังแกว่งแก้วเหล้าชะงักเมื่อโดนเรียกด้วยสรรพนามน่าขนลุก(?)

"เป็นลูกกูรึไงถึงเรียกกูแบบนั้น"

"เรียกพายเฉยๆก็ไม่ได้ เรียกป่าปี๊ก็ไม่ได้อีก งั้นเรียกสามีดีไหม หรือผัวขาดี?" พัดชาถามหยอกล้อ พร้อมกับลากริมฝีปากอวบอิ่มลงมาขบเม้มลำคอหนาจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำ

"จนปัญญาจะพูดให้คนอย่างมึงเข้าใจ"

"อืม~" หญิงสาวครางในลำคอเบาๆอย่างพอใจเมื่ออีกฝ่ายยอมให้สัมผัสร่างกายตามใจชอบ ฝ่ามือเรียวค่อยๆสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีดำตัวบาง ลูบไล้มัดกล้ามเนื้อแผงอกแกร่งอย่างหลงใหล

"ห้ามมันหน่อยไหมล่ะไอ้เวร" นักรบทำหน้าเหนื่อยหน่ายกับการกระทำโจ๋งครึ่มของเพื่อนรัก แต่คนโดนปลุกเร้าอย่างพารันกลับนั่งจิบเหล้าเงียบๆโดยไม่พูดอะไร ยอมให้พัดชาสัมผัสร่างกายท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ของผู้คนในผับที่มองมาแทบเป็นตาเดียว

"ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

"หึ" เขาหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างรู้ทัน ก่อนจะดันศีรษะทุยเล็กออกห่างจากลำคอหนา

"เสี้ยนหนักถึงขนาดต้องลากกูไปทำในห้องน้ำผับเลยรึไง"

"ช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อยไม่ได้รึไง"

"เดี๋ยวคืนนี้จัดหนักให้ ขอคุยกับไอ้รบไอ้วินก่อน" พารันเอี้ยวหน้ากลับไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม แล้วหันหน้ากลับมาพูดคุยกับมาวินและนักรบอีกครั้ง ไม่ได้สนใจคนที่กำลังทำหน้ามุ่ยเลย

"งั้นคืนนี้ก็นอนฝันเปียกไปเถอะ!" พัดชากระแทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์เมื่อโดนขัดใจ ก่อนจะหันหลังเดินกระทืบเท้าปึงปังออกไป

"ไหนมึงบอกว่าจะพาพัดมันไปฮ่องกงไงถ้าจัดการเรื่องไอ้เอริคเรียบร้อยแล้ว" มาวินเอ่ยถาม

"นึกว่าหมาที่ไหนมาเห่าหอน ที่แท้ก็น้องหวานกับน้องไข่มุกนี่เอง ใจกล้าดีนิที่บุกมาถึงที่นี่"

"ถ้าเธอไม่ขี้ขลาดเอาแต่หลบอยู่ข้างหลังพี่พารันฉันก็คงไม่บุกมาหาเธอถึงที่นี่ให้ตัวเปื้อนเสนียดหรอก" น้ำหวานปรายตามองเจ้าของคำทักทายเมื่อสักครู่ด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง เช่นเดียวกับไข่มุกที่แสดงท่าทางไม่เป็นมิตร

"ปกติฉันไม่ค่อยให้ทางเลือกกับพวกที่มันรนหาที่ตายเองนะ แต่เห็นเธอสองคนโง่เกินบรรยายเลยจะให้เลือกหน่อยก็ได้" พัดชากอดอกเชิดหน้า มองน้ำหวานด้วยสายตาสมเพช นั่นไม่ต่างจากการกระตุ้นอารมณ์โมโหของอีกฝ่าย "ฉันมีทางเลือกให้พวกเธอสองทาง กลับไปซะ แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน หรือจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ จัดการกับฉันได้ตามสบาย แต่ไม่รับประกันนะว่าพวกเธอจะได้เดินออกไปจากที่นี่รึเปล่า"

"คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนถึงจะจัดการกับฉันได้ง่ายๆ คนอย่างเธอถ้าไม่มีพี่พารันคอยหนุนหลังจะมีปัญญาทำอะไรพวกฉันได้"

"งั้นเหรอ?" รอยยิ้มที่เคยเปื้อนใบหน้าค่อยๆเลือนหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเย็นชา ทำเอาน้ำหวานชะงักไปกับท่าทางน่าเกรงขามราวกับนางพญาของพัดชา

"พูดแบบนี้เธอคงเลือกแล้วสินะว่าจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่"

"..."

"ก่อนที่จะจัดการกับฉันฉันอยากให้เธอสองคนรู้ไว้ก่อนว่าฉันสามารถฆ่าพวกเธอได้อย่างไม่ลังเล และไม่รู้สึกผิด"

"หึ" น้ำหวานแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบของบางอย่างในกระเป๋าสะพายข้างออกมา "ฉันอยากรู้จริงๆว่าลับหลังพี่พารันเธอจะเก่งสักแค่ไหน"

"ฉันอุตส่าห์ลดตัวลงมาเล่นด้วย อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ"