เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 52

"..." น้ำหวานได้แต่ขบกรามแน่น มองหน้าพัดชาที่กำลังลอยหน้าลอยตาอย่างเกลียดชัง

"ถ้าพี่เป็นน้องหวานคงจะรีบวิ่งหนีไปแล้วนะ ถือว่าน้องหวานหน้าด้านพอสมควรนะเนี่ยถึงยังกล้ายืนอยู่ตรงนี้ได้"

"ทำไมต้องหนีด้วยล่ะคะในเมื่อหวานไม่ได้ทำอะไรผิด หวานไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นเลยนะคะพี่พารัน" เธอตอกกลับพัดชาในประโยคแรก ก่อนจะตีหน้าเศร้าในประโยคสุดท้าย

"..." พารันนั่งฟังเงียบๆโดยไม่ตอบอะไรกลับไป

"พี่พารันไม่เชื่อหวานเหรอคะ พี่พัดชากำลังโกหกนะ แถมยังใส่ร้ายหวานอีก"

"แล้ว?"

"ทะ..ทำไมพี่พารันถามแบบนั้นล่ะคะ"

"..." เขาถอนหายใจเบาๆอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของคำถามตรงๆ "ไปทำตัวง่ายที่อื่นเถอะ เห็นแล้วอายแทน"

"..." ไม่ใช่แค่น้ำหวานที่อึ้งไปกับคำพูดร้ายกาจที่พ่นออกมาจากปากของพารัน เพราะแม้แต่นักศึกษาคนอื่นๆที่ได้ยินก็ต่างนิ่งอึ้งไปตามๆกัน

"พะ..พี่พารันว่าหวานเหรอคะ"

"เลิกเรียกฉันว่าพี่เถอะ สะอิดสะเอียน ฉันกับเธอไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น"

"ถ้าไม่ได้สนิทกันแล้วทำไมถึงชวนหวานเข้าโรงแรมตอนเจอกันครั้งแรกล่ะคะ ไหนพี่พัดชาบอกว่าเป็นแฟนกันนานแล้วไง งั้นแสดงว่าพี่พารันนอกใจแฟนเหรอคะ?" เธอจงใจถามเสียงดังเพื่อให้คนอื่นๆได้ยิน คำพูดของเธอทำให้เกิดเสียงซุบซิบนินทาดังตามมา แต่คนฟังอย่างพารันกลับเหยียดยิ้มสมเพช

"เป็นแมงเม่าที่โง่เหมือนที่พัดมันว่าจริงๆ จะเอาคืนฉันทั้งทีก็ยังจะประจานความใจง่ายของตัวเองอีก ถามจริงต้องง่ายขนาดไหนถึงยอมเข้าโรงแรมกับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก"

"พะ..พี่พารัน!"

"แค่ฉันพาเข้าโรงแรมก็หาว่าฉันนอกใจแฟนแล้วเหรอ? ถึงฉันจะเป็นผู้ชายก็ไม่ได้ใจง่ายเหมือนเธอหรอก"

"ถ้าหวานใจง่ายแล้วพี่พัดชานี่เรียกว่าอะไรเหรอคะ เอากับเพื่อนตัวเองจนได้เป็นแฟนกัน แบบนั้นเรียกง่ายเหมือนกันไหมคะ"

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะของพารันดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขึ้น

หมับ!

"กรี้ดดดดดดด!!" น้ำหวานกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจเมื่อโดนกระชากผมอย่างแรงด้วยฝีมือของพารัน ท่ามกลางความตกใจของนักศึกษาหลายสิบคนที่กำลังมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะโดนกดศีรษะลงบนโต๊ะหินอ่อนอย่างไม่ทันตั้งตัว

นักรบและมาวินที่นั่งมองการกระทำของเพื่อนรักเงียบๆลอบยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก ไม่ได้รู้สึกเห็นใจคนโดนกระทำเลย เช่นเดียวกับพัดชาที่ยกขาไขว่ห้างโดยไม่พูดอะไร

"เห็นฉันเป็นคนใจดีขนาดนั้นเลยเหรอถึงกล้าต่อปากต่อคำกับฉัน"

"พะ..พี่พารันปล่อยหวานนะ!"

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน?"

"พี่พารันก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับหวานนะ! ถะ..ถ้ายังไม่ปล่อยหวานจะแจ้งตำรวจ!" น้ำเสียงเยือกเย็นของชายหนุ่มทำเอาน้ำหวานเสียวสันหลังวาบจนหัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"โอ๊ย!!" ความเจ็บปวดแล่นสู่สะโพกเมื่อโดนเหวี่ยงอย่างแรงจนเสียหลักล้มลงบนพื้น น้ำหวานสะอื้นไห้จนตัวโยน ทั้งกลัวและอายในเวลาเดียวกัน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตากับใคร

"ยังจะนั่งโง่ไม่ยอมลุกไปอีก" นักรบเป็นเจ้าของคำพูดนั้น เขามองหญิงสาวที่นั่งสะอื้นไห้อยู่บนพื้นด้วยสายตาสมเพช ไม่ต่างจากมาวินนัก

"อึก..." น้ำหวานกำหมัดแน่น ซ่อนความอายไว้ในใจแล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น มองหน้าพารันผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว

"คิดดีแล้วเหรอที่มองหน้าฉันแบบนั้น?"

"อึก..ขะ..ขอโทษค่ะ..หวานขอโทษ"

"ถ้าคิดจะทำอะไรโง่ๆด้วยการเอาคืนก็อย่าลืมนึกด้วยว่าฉันสามารถเผาแมงเม่าอย่างเธอให้ตายได้ทุกเมื่อ"

"วะ..หวานจะไม่มายุ่งกับพี่พารันแล้วค่ะ" เธอถอยห่างจากพารันด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะรีบออกไปจากตรงนั้นทันที โดยมีสายตาหลายคู่ของนักศึกษาที่อยู่ในบริเวณนั้นมองตามไป

"สกปรกชะมัด" พารันชักสีหน้าอย่างหัวเสีย ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาเช็ดมือตัวเองที่ใช้กระชากผมน้ำหวานเมื่อสักครู่ พร้อมทั้งตวัดสายตามองเจ้าของเสียงซุบซิบนินทาทั้งหลายที่ดังให้ได้ยิน ทำเอาหลายคนที่โดนมองพร้อมใจกันเงียบเสียง

"ไม่มีเรื่องสนุกให้ทำแล้วก็ไปเรียนกันเถอะ" พัดชาเอ่ยชวนเสียงสดใส แล้วหยัดกายลุกขึ้น คล้องแขนพารันไว้หลวมๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกัน

"นึกว่าจะได้เห็นแม่มดแผลงฤทธิ์ ไอ้พายเกือบทำกูหมดสนุก" มาวินบ่นอุบพลางเสยผมลวกๆ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"นั่นดิ นึกว่าจะสนุกกว่านี้ซะอีก อุตส่าห์เสียเวลานั่งดู" นักรบทำหน้าเซ็ง ก่อนจะเดินตามพารันและพัดชาไป โดยมีมาวินเดินตามหลังมา ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาที่ดังขึ้นอีกครั้ง