เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 51

"เลิกทำตัวเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาซะทีเถอะ มันไม่เหมาะกับแม่มดอย่างมึง" พารันหันหน้ามาสบตากันตรงๆ เขาไม่สามารถใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในการปรับตัวให้ชินกับพัดชาคนใหม่ได้

"เขินเหรอ~" นอกจากพัดชาจะไม่สนใจคำพูดเหล่านั้นแล้วเธอยังทำเสียงเล็กเสียงน้อยราวกับเด็กน้อยกำลังออดอ้อนผู้ปกครอง พร้อมกับใช้ปลายจมูกเชิดรั้นถูไถปลายจมูกโด่งคมของชายหนุ่มเบาๆ แม้จะโดนมองด้วยสายตาอิจฉาริษยาจากผู้หญิงหลายคนที่นั่งอยู่ในบริเวณใกล้ๆก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

"ไหนแทนตัวเองว่าพายหน่อยสิ เหมือนเมื่อวานไง ที่บอกว่าพายรักพัดนะ"

"อยากให้คนทั้งมหาลัยหัวเราะกูรึไง"

"งั้นแทนตัวเองว่าอะไรดี? รบกับวินบอกว่าแฟนกับเพื่อนต้องมีความแตกต่างกัน ฉันก็เพิ่งมีแฟนคนแรกซะด้วยสิ"

"ไปไกลๆเลยไป" พารันชักสีหน้าใส่กลบเกลื่อนความเขินอาย แต่พัดชากลับฉีกยิ้มกว้างพร้อมยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายไว้หลวมๆ

"แด๊ดดี้ ป๊ะป๋า ปะป๊า ป่าปี๊ อยากให้ลูกเรียกว่าอะไร เดี๋ยวแม่คนนี้จะเรียกแทนลูกก่อนเอง"

"เอาปืนเอ็มสิบหกมาจ่อหน้าผากกูตอนนี้ยังไม่น่ากลัวเท่าคำเรียกพวกนั้นเลย"

"ฮ่าๆๆๆ" พัดชาหัวเราะร่าอย่างชอบใจที่สามารถกลั่นแกล้งให้พารันเสียอาการได้อีกครั้ง แล้วค่อยๆวางหน้าผากลงบนหน้าผากของเขา "ป่าปี๊ ระหว่างรออสูรน้อยฟักตัวก็มาเป็นป่าปี๊ของพัดก่อนนะ"

"ป่าปี๊บ้านมึงสิ!" พารันปัดมือบางออกจากใบหน้ารีบเบือนหน้าหนีซ่อนแก้มแดงระเรื่อ ต่างจากมาวินและนับรบที่นิ่งอึ้งไปกับการเปลี่ยนแปลงที่น่าขนลุก(?)ของพัดชา

"นี่มึงใช้เวทมนตร์เยอะเกินไปจนมันย้อนเข้าตัวใช่ไหมอีแม่มด หรือน้ำของไอ้พายมันไหลย้อนขึ้นไปบนสมองจนมึงเออเร่อแบบนี้" นักรบถามหน้าตื่น โดยมีมาวินพยักหน้าเห็นด้วย

"อิจฉาพายเหรอ? งั้นต่อไปนี้พัดจะทำตัวน่ารักกับรบกับวินด้วยดีไหม"

"ไอ้เหี้ยกูจะอ้วก! มึงอย่าเอาหน้าตาร้ายกาจของมึงมาพูดอะไรแบบนั้นต่อหน้ากู ถ้ายังไม่กลับมาเป็นอีแม่มดคนเดิมกูจะยันหน้าให้"

"แม่มดคนเดิมเหรอ? ได้สิ" พัดชาแสยะยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะประคองใบหน้าของพารันกลับมาอีกครั้ง แล้วฉกริมฝีปากเข้าไปประกบจูบอย่างดูดดื่มโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองมา

"อืม~" เพราะเคยชินกับการกระทำที่โจ๋งครึ่มของเธอพารันจึงจูบตอบอัตโนมัติ เรียวลิ้นสากค่อยๆสอดเข้าไปตวัดหยอกเย้าโพรงปากบาง ดูดกลืนน้ำลายของกันและกันอย่างไร้ความรังเกียจ

"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรเนี่ย!" หญิงสาวปั้นหน้าบึ้งตึงเมื่อโดนมาวินกระชากผมจนริมฝีปากอวบอิ่มผละออกจากริมฝีปากของพารัน เธอเช็ดน้ำลายออกจากกลีบปากลวกๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าจูบกันในมหาลัย บอกด้วยปากไม่ฟัง หรือต้องให้กูบอกด้วยตีน?"

"ก็นี่แหละอีแม่มดของแกไง"

"เหนื่อยใจกับมึงจริงๆเลย มึงก็อีกคนไอ้พาย ตามใจมันจนเคยตัว เป็นแฟนกันแทนที่จะชวนกันทำเรื่องดีๆ เสือกทำแต่เรื่องอัปรีย์กันนะพวกมึง"

"สาธุ" พารันประนมมือล้อเลียน ทำเอามาวินถอนหายใจหนักๆอย่างจนปัญญา

"ว่าแต่เรื่องไอ้ลูเซียนจะเอาไง ให้พวกกูช่วยจัดการไหม" นักรบโพล่งถามขึ้น เขาได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากปากของพารัน

"หมาลอบกัดอย่างลูเซียนเดี๋ยวถึงเวลามันก็ออกมาเองนั่นแหละ ไม่ต้องเสียเวลาไปตามล่ามันหรอก" พัดชาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก พร้อมกับซบหน้าลงบนบ่าแกร่งของคนข้างๆ

"อย่าชะล่าใจเกินไป รู้หรอกว่าพวกมึงเก่ง แต่จำไว้ว่าเก่งแค่ไหนก็มีวันพลาด"