เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 50

"ถ้าฉันติดโรคจากแกขึ้นมาแกตายแน่"

"พูดเหมือนกูนอนกับผู้หญิงไปทั่ว ยังไงกูก็สดกับมึงคนเดียวอยู่แล้ว"

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง! แกแอบไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นลับหลังฉันแล้วใส่ถุงยางเหรอ? หรือเมื่อคืนที่กลับบ้านมาตอนตีสี่เพราะแอบหนีไปกับอีตัวที่ไหนงั้นเหรอ! สารภาพมา!"

"มนุษย์เมียนี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบจับผิดจริงๆ" พารันถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างระอากับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของพัดชา พลางเสยผมลวกๆ "กูรักมึงขนาดนี้ มึงยังไม่เชื่อใจกูอีกรึไง"

"รักฉันเหรอ?"

"..." เขาพยักหน้าให้เป็นคำตอบ

"ไหนลองเรียกฉันว่าพัดแล้วแทนตัวเองว่าพายหน่อย"

"ยกตีนขึ้นมาถีบหน้ากูเลยก็ได้นะถ้าจะให้กูทำอะไรแบบนั้น" พารันเบือนหน้าหนี แล้วหยิบทิชชูมาเช็ดคราบเลือดออกจากหน้าขาของพัดชา ในขณะที่อีกคนยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก

"ไหนบอกว่าถ้าฉันขออะไรจะทำให้ทุกอย่างไง"

"ทำไมต้องให้กูทำอะไรน่าอายแบบนั้น"

"ไหนว่าอยากมีลูกไง แล้วจะเรียกฉันว่ามึงต่อหน้าลูกเหรอ ไหนลองบอกรักฉันอีกทีด้วยชื่อของตัวเองหน่อยสิ"

"ให้กูจูบตีนมึงแทนได้ไหม" ชายหนุ่มลูบหน้าตัวเองเบาๆ หากแต่ใบหูทั้งสองข้างค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

"เร็วสิ ไม่รักกันเหรอ"

"ฉะ..ฉันรักเธอ"

"ไม่เอา" พัดชาทำหน้ามุ่ย แล้วหยัดกายลุกขึ้นมามองหน้าพารันอย่างกดดัน ทำเอาอีกฝ่ายแทบไม่กล้าสบสายตา

"พะ..พายรักพัดนะ"

"อุ๊บ!..ฮ่าๆๆๆๆ" เธอหัวเราะลั่นจนตัวงอเมื่อพารันยอมแทนตัวเองด้วยชื่อในที่สุด มันเป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นและเรียกชื่อเล่นของเธอในประโยคเดียวกัน ทำเอาคนฟังอย่างเธอรู้สึกอายแทน

"แม่งเอ้ย! ทำไมกูต้องมาพูดอะไรน่าอายแบบนี้ด้วยวะ" พารันสบถคำหยาบกลบเกลื่อนความเขินอาย ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของพัดชาก็ยิ่งอยากหายตัวไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ตอนนี้เขาตะโกนถามตัวเองในใจว่าทำไมต้องยอมเธอขนาดนั้น

"ฮ่าๆๆๆ พายรักพัดนะ น่าขนลุกเป็นบ้าเลย"

"ถ้ายังไม่เลิกหัวเราะกูจะกระแทกให้หมอไม่รับรีแพร์เลย"

"อุ๊บ!..ฮ่าๆๆๆ" พัดชาพยายามกลั้นขำ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างสุดจะกลั้น ไม่ได้สะทกสะท้านกับสีหน้าดุดันของพารันเลย

"ฮ่าๆๆ..อื้อ!" เสียงหัวเราะขบขันกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อจู่ๆคนข้างบนก็โน้มใบหน้าลงมาประกบจูบแนบชิดอย่างอุกอาจ เขาสัมผัสเธออย่างป่าเถื่อนราวกับกำลังมอบบทลงโทษให้ นานพอสมควรกว่าจะยอมคืนอิสระให้เธออีกครั้ง

"กูยอมทำถึงขนาดนี้แล้วยังกล้าหัวเราะอีกนะ"

"ก็แค่อยากแกล้งเฉยๆ ไม่นึกว่าจะกล้าพูดจริงๆ"

"กูหมดอารมณ์จะทำต่อแล้ว" ไม่รอให้หญิงสาวได้พูดอะไรต่อก็รีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำทันที

"อุ๊บ!" พัดชาป้องปากปิดเสียงหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางเขินอายจนเสียอาการของพารัน ก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง หยิบมือถือของพารันที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาเล่นฆ่าเวลาระหว่างรอเขาทำธุระส่วนตัว

@วันต่อมา

"เบิกบานแต่เช้าเลยนะมึง ถึงน้ำของไอ้พายมันรึไง" มาวินเอ่ยทักทายด้วยถ้อยคำกระแนะกระแหนเมื่อเห็นพัดชาเดินยิ้มหน้าระรื่นเข้ามาในลานใต้ถุนของคณะบริหารธุรกิจพร้อมกับพารัน

"ถ้าบอกว่าไม่ถึงก็โกหกอีก"

"อยากเอาความเป็นกุลสตรีฟาดหน้ามึงจริงๆเลย" นักรบที่นักเล่นมือถืออยู่ข้างๆมาวินเหลือบมองตาขวางอย่างเอือมระอา แต่พัดชากลับยักไหล่ไม่ยี่หระ แล้วเดินจูงมือพารันเข้าไปนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกัน

"ตกลงพวกมึงคบกันแล้วใช่ไหม กูขี้เกียจลุ้นแล้ว" มาวินถามเสียงหน่าย

"ฉันทำตัวไม่เหมือนแฟนพายมันเหรอแกถึงถามแบบนั้น หรือพายมันไม่เหมือนแฟนฉันตรงไหน?"

"บอกตามตรงว่ากูดูไม่ออก เพราะขนาดตอนเป็นเพื่อนกันพวกมึงยังทำตัวเหมือนผัวเมียกันเลย พอคบกันจริงๆกูเลยมองไม่เห็นความแตกต่าง"

"ความแตกต่างเหรอ? เพื่อนกับแฟนต้องมีความแตกต่างกันสินะ" พัดชาทำหน้าครุ่นคิดพลางเหลือบมองคนข้างๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ "พายชอบให้พัดแทนตัวเองด้วยชื่อใช่ไหม งั้นตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว พัดจะแทนตัวเองแบบนี้ก็แล้วกัน"

สรรพนามใหม่ของพัดชาที่เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นทำเอามาวินและนักรบอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง ต่างจากพารันที่แทบจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ ใบหน้าคมคายค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

"ไอ้เหี้ยขนลุก!" นักรบโพล่งขึ้นเสียงดัง เช่นเดียวกับมาวินที่ทำท่าทางขนลุกเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาของพัดชา