เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 64

"นะ..นี่มันหมายความว่ายังไง" พารันถามเสียงสั่นขณะมองที่ตรวจครรภ์ในมือ ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนค่อยๆก่อตัวท่ามกลางบรรยากาศที่ยากจะอธิบาย พริบตาสั้นๆที่ได้เห็นขีดสีแดงสองเส้นบนหน้าจอเล็กๆเหมือนหัวใจมันจะหยุดเต้นไปในวินาทีนั้น

"พะ..พัดมันหมายความว่ายังไง" เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือด้วยความรู้สึกมากมาย น้ำตาลูกผู้ชายรื้นเอ่อออกมาคลอเบ้าจนบดบังภาพรอยยิ้มของคนตรงหน้า

"ก็หมายความตามที่เห็นนั่นแหละ" พัดชาดึงแขนออกจากพันธนาการของมือหนา แล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นเอื้อมมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาที่ไหลกลิ้งลงมาบนแก้มสากอย่างอ่อนโยน ปฏิกิริยาที่เหนือคาดของพารันพานทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไปด้วย

"ขะ..ขอบคุณ พายโคตรรักพัดเลย"

"เป็นเด็กขี้แยเหรอ ร้องไห้ซะเสียมาดมาเฟียเลย" เธอเอ่ยหยอกล้อทั้งที่รอบดวงตาของตัวเองก็แดงก่ำไม่ต่างจากเขา

"น้ำตามันไหลออกมาเอง จำไม่ได้แล้วว่าเมื่อกี้รู้สึกยังไง สมองมันตื้อไปหมดเลย"

"ฮ่าๆๆ ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ"

"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก เรื่องสำคัญขนาดนี้ยังปิดไว้เป็นความลับอีกเหรอ"

"อยากเก็บไว้เซอร์ไพรส์วันหลัง แล้วเมื่อกี้ก็ทำอะไรไม่ถูกด้วย ตอนแรกคิดว่าถ้ามีตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่พอเอาเข้าจริงๆมันคิดอะไรไม่ออกเลยตอนที่เห็นเส้นสีแดงสองขีด จู่ๆก็อยากจะร้องไห้เหมือนกัน"

"ไม่เป็นไร มันจะออกมาสมบูรณ์แบบแน่นอน" มือหนาสั่นเทายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลระเรื่ออย่างอ่อนโยนโดยที่พัดชายังไม่รู้ตัวว่าน้ำตามันไหลกลิ้งลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่

"ขอบคุณนะ มันเป็นของขวัญที่วิเศษมากเลย สัญญาจะเป็นพ่อที่ดีของเจ้าตัวเล็ก จะเป็นสามีที่ดีของพัดด้วย" ท่อนแขนแกร่งตวัดรั้งตัวแฟนสาวเข้ามาสวมกอด ขณะที่มือหนาข้างหนึ่งยังกำที่ตรวจครรภ์ไว้ไม่ยอมปล่อย

"จะบอกพ่อกับแม่พัดยังไงดี"

"ถึงขนาดสู่ขอกันเรียบร้อยแล้วเรื่องนั้นคงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เป็นแฟนกันมันก็ต้องมีเรื่องอย่างว่ากันบ้างอยู่แล้ว จะท้องก็ไม่เห็นแปลก"

"เหมือนฝันเลยแฮะ ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ยังไม่อยากเชื่อเลยว่ามีอีกหนึ่งชีวิตกำลังเติบโตอยู่ในท้อง" พัดชาค่อยๆผละออกจากอ้อมกอด แล้วล้มตัวนอนลงพลางลูบหน้าตัวเองเบาๆ เธอยังรู้สึกราวกับอยู่ในห้วงความฝัน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอตั้งรับแทบไม่ทัน ความรู้สึกที่ได้รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตกำลังเติบโตไปพร้อมกันมันยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

"อันนี้พายขอเก็บไว้นะ" ไม่รอให้แฟนสาวเอ่ยถามเหตุผลพารันก็รีบเก็บที่ตรวจครรภ์ไว้ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองทันที จากนั้นจึงล้มตัวนอนข้างๆ ขยับศีรษะขึ้นไปบนหน้าท้องแบนราบอย่างระมัดระวัง

"นอนทับแบบนี้อึดอัดไหม"

"ไม่ต้องเวอร์ขนาดนั้นก็ได้นะ"

"อยากได้ยินเสียงจัง"

"คงอีกนานเลย"

"ไม่เป็นไร แค่รู้ว่ามีอยู่ก็ดีใจมากแล้ว"

"อย่าให้เกิดเรื่องเหมือนตอนที่อยู่ไทยอีก กูคงดูแลพัดตลอดเวลาไม่ได้ ฝากมึงดูแลแทนด้วย"

"ครับ มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกแน่นอน ในงานนั้นมีคนของเราอยู่ด้วย นายสบายใจได้ครับ"

"พาย" เสียงหวานของพัดชาดังขัดขึ้นระหว่างที่พารันและคาไลน์กำลังพูดคุยกัน ทำให้ทั้งสองคนรีบหันไปหาเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดราตรียาวสีชมพูอ่อน เปิดไหล่โชว์ลำคอระหงและเนินอกอวบอิ่ม ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ขณะที่ผมยาวดำขลับของเธอถูกดัดลอนช่วงปลายและปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง

"ใส่รองเท้าส้นสูงได้เหรอ ใส่คู่ที่ส้นเตี้ยกว่านี้ดีไหม" พารันรีบเดินเข้าไปกอดประคองแฟนสาวไว้หลวมๆ ความห่วงใยที่เขาแสดงออกต่อเธอเรียกรอยยิ้มจากพนักงานในร้านที่กำลังมองมา

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ใส่ชุดราตรีก็ต้องใส่รองเท้าส้นสูงสิ" พัดชาบีบแก้มสากเบาๆ

"มันอันตรายเกินไป กำลังท้องอยู่นะ คนท้องที่ไหนเขาใส่รองเท้าส้นสูงบ้าง"

"ท้องยังไม่โตสักหน่อย ไม่เป็นไรหรอก เลิกทำหน้ามุ่ยได้แล้ว เสียลุคเจ้าพ่อพารันหมด"

"มีรองเท้าแบบอื่นที่เหมาะกับชุดนี้อีกไหม" เขาหันไปถามพนักงานสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"พายไม่เอาน่า งอแงเป็นเด็กไปได้" พัดชาเอ็ดเบาๆ ทำเอาพารันหน้างอเข้าไปใหญ่