เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 65

"เลิกทำหน้างอได้แล้ว แค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก"

"แล้วต้องรอให้มันเป็นอะไรก่อนรึไงถึงจะคิดได้"

"พัดชินกับรองเท้าส้นสูงแล้ว แค่นี้สบายมาก" เธอคลี่ยิ้มบางๆเปื้อนใบหน้าเพื่อให้อีกคนสบายใจ พร้อมกับจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาไปด้วย ดันเนกไทขึ้นไปชิดปกเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อย

"ใส่สูทผูกไทแล้วหล่อนะเนี่ย เหมือนนายแบบหลุดออกมาจากปกนิตยสารเลยแฮะ"

"ผมว่าเรารีบไปกันดีกว่าครับ อีกสิบนาทีงานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว ถ้าไปสายมากคงดูไม่ดี" คาไลน์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยแทรกขึ้น ซึ่งพัดชาก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจง่าย ต่างจากพารันที่ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ถึงอย่างนั้นอย่างก็ยอมเดินโอบเอวแฟนสาวออกมาเมื่อจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้ว

@คฤหาสน์ของหยางหมิง

"แค่เห็นแสงไฟในงานก็คลื่นไส้แล้ว" พารันลูบหน้าตัวเองเบาๆขณะที่รถลีมูซีนคันหรูกำลังเคลื่อนเข้าไปในคฤหาสน์หรูหราของหยางหมิงที่กินเนื้อที่หลายสิบไร่ เพียงแค่มองเห็นมาเฟียมากหน้าหลายตาเดินเรียงกันเข้าไปในคฤหาสน์ก็รู้สึกคลื่นไส้จนอยากอาเจียน

"คนเยอะกว่าที่คิดนะเนี่ย มีบอดี้การ์ดยืนคุมเต็มหน้าคฤหาสน์เลย แถมทุกคนที่เดินเข้าไปก็มีบอดี้การ์ดส่วนตัวตามเข้าไปด้วยทั้งนั้น นี่มันดงมาเฟียชัดๆ"

"จำไว้นะว่าทุกคนที่อยู่ในงานไม่มีใครเป็นสีขาว และส่วนใหญ่เป็นพวกอยู่เหนือกฎหมาย ไม่ใช่มาเฟียธรรมดาทั่วไป เพราะงั้นดูแลตัวเองกับเจ้าตัวเล็กด้วยนะ พายคงดูแลพัดตลอดเวลาไม่ได้ แต่จะให้คาไลน์คอยอยู่เป็นเพื่อน"

"ตอนนี้เป็นห่วงตัวเองก่อนดีไหม ไหวไหมเนี่ย"

"แค่เห็นคนเยอะๆก็เริ่มคลื่นไส้อีกแล้ว ไม่อยากนึกถึงกลิ่นน้ำหอมของพวกคนในนั้นเลย หวังว่าหยางหมิงคงไม่ถือสาถ้าไปอ้วกแตกในงานเลี้ยงวันเกิดของเขา" พารันทำหน้าคิดหนัก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พร้อมหยิบกล่องของขวัญที่วางอยู่ข้างต้นขามาถือไว้ แล้วก้าวลงจากรถไปก่อนเมื่อคาไลน์เปิดประตูให้ โดยมีพัดชาเดินตามหลังออกไป

"ขอกำลังใจหน่อย มันจะอ้วกอีกแล้ว" เขาทำหน้าพะอืดพะอม แล้วดึงมือเธอขึ้นมาจูบเบาๆ "รักหม่ามี๊ของลูกนะ"

"เลี่ยนจนอยากจะอ้วกแทนเลย"

"เรื่องอ้วกปล่อยให้เป็นหน้าที่พายเถอะ" พารันพูดติดตลก แล้วยื่นแขนข้างหนึ่งให้ ซึ่งพัดชาก็ยกมือขึ้นมาคล้องแขนเขาหลวมๆอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินเข้าไปในงานพร้อมกันโดยมีลูกน้องคนสนิทอย่างคาไลน์เดินตามประกบหลังไม่ห่าง ในขณะที่ลูกน้องคนอื่นๆที่มาด้วยกันต่างก็แยกย้ายออกไปคอยดูแลความปลอดภัยของเจ้านายอยู่ห่างๆ

ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนสวยกวาดมองรอบๆห้องโถงใหญ่ภายในคฤหาสน์อย่างสนใจ ทั้งที่เป็นงานเลี้ยงวันเกิดที่ควรจะสนุกสนานแต่บรรยากาศภายในงานกลับแตกต่างจากเลี้ยงวันเกิดทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

พัดชาละสายตาจากสิ่งรอบข้างเพราะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ทันทีที่พารันปรากฏตัวก็สามารถดึงความสนใจจากผู้คนภายในงานให้หันมองมาที่เขาแทบเป็นตาเดียว ทว่าสายตาที่มองมากลับไม่ใช่สายตาของผู้หญิงที่หวังทอดสะพานให้เขา แต่เป็นสายตาหลายสิบคู่ของมาเฟียกลุ่มอื่น ทำให้เธอเพิ่งเข้าใจว่าต่อให้พารันอ่อนโยนกับเธอมากแค่ไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นความน่าเกรงขามของเขาก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย

"ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนั้นหรอกครับ"

"นั่นน่ะสินะ บางเรื่องมันก็คงไร้สาระเกินไปที่จะเก็บมาใส่ใจ แต่ว่าถ้าผมจะขอเต้นรำกับคุณพัดชาสักเพลงคุณพารันจะอนุญาตรึเปล่า"

"..." พารันนิ่งไปเมื่อโดนถามหยั่งเชิง หากเขาปฏิเสธก็จะเป็นการหักหน้าเจ้าของงานซึ่งเป็นคู่ค้าธุรกิจคนสำคัญของอัลเลน

"เป็นเกียรติมากเลยค่ะที่ได้เต้นรำกับคุณหยางหมิง" พัดชาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของแฟนหนุ่ม พร้อมกับวางมือลงบนฝ่ามือหนาของหยางหมิงเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมาให้

"ผมต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น เป็นเกียรติมากครับที่ได้เต้นรำกับคุณพัดชา" หยางหมิงยื่นกล่องของขวัญให้ลูกน้องที่เดินผ่านมาพอดี ก่อนจะเดินเข้าไปในวงเต้นรำพร้อมกับพัดชา

"..." พารันขบกรามแน่น มองการกระทำของหยางหมิงอย่างไม่ชอบใจนัก แต่พัดชาก็เอี้ยวหน้ากลับมายิ้มให้ราวกับกำลังบอกว่าไม่เป็นไร

"ถ้ามันไม่ใช่คู่ค้าของพ่อกูจะใส่ให้ยับเลย มีสิทธิ์อะไรมาเต้นรำกับเมียกู" เขาพึมพำกับคาไลน์อย่างไม่สบอารมณ์ จ้องมองแฟนสาวไม่วางตา

"ไง คุณพารัน มางานนี้ด้วยเหรอ" คำทักทายของใครบางคนที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้พารันต้องละสายตาจากพัดชาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาทักทายกลับไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคือคนรู้จักที่อยู่ในวงการธุรกิจมืดเหมือนกัน ก่อนที่ใครอีกหลายคนจะเดินเข้ามาทักทายหลังจากนั้นจนเขาไม่มีโอกาสปลีกตัวออกไป