เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 66

"ไหวไหมครับนาย ไปนั่งพักก่อนไหมครับ เดี๋ยวผมจะคอยดูแลนายหญิงให้เอง" คาไลน์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักของเจ้านายหนุ่มหลังปลีกตัวออกมาได้

"ไอ้แก่นั่นมันอยากให้กูพังงานวันเกิดของมันรึไงถึงไม่ยอมปล่อยเมียกูออกมาสักที" พารันเค้นเสียงลอดไรฟันขณะมองสีหน้ายิ้มแย้มของหยางหมิงที่กำลังพูดคุยกับแฟนสาวของเขากลางวงเต้นรำอย่างถูกคอ ครั้นจะเข้าไปแย่งตัวเธอออกมาก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้หากโดนยั่วโทสะ

"เพลงเหี้ยนี่เมื่อไหร่จะจบสักที จะเปิดวนมันกี่รอบวะ กลิ่นเหล้ากับกลิ่นน้ำหอมของคนในนี้ก็เหม็นฉิบหาย"

"ดูเหมือนหยางหมิงจะถูกใจนายหญิงนะครับ"

"คนอย่างไอ้แก่นั่นมันถูกใจทุกคนที่มีผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้นแหละ ประจบเมียกูได้ก็เหมือนประจบกู แก่แล้วยังทำตัวน่าสมเพช"

"หยางหมิงคงเอ็นดูนายหญิงมั้งครับ อีกอย่างนายก็ไม่ค่อยชอบมางานเลี้ยงแบบนี้ แต่วันนี้นายควงนายหญิงมาด้วยคนเลยให้ความสนใจ ไม่แปลกที่หยางหมิงจะเป็นหนึ่งในนั้น"

"มันกล้าดียังไงมาโอบเอวเมียกู!" พารันกดเสียงต่ำอย่างหงุดหงิด

"พี่พารัน~" น้ำเสียงบีบเล็กของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังในระหว่างที่เขากำลังจ้องมองการกระทำของหยางหมิงอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาคมเหลือบมองหญิงสาวเจ้าของคำทักทายอย่างไม่ใส่ใจนัก

"พี่พารันจริงๆด้วย!"

"ปล่อย" เขาเอ่ยเสียงเรียบเมื่อโดนกอดแขนอย่างถือวิสาสะ "ไม่ใช่เมียฉันก็อย่าสะเออะมาแตะ"

"อะ..อะไรกัน ทำไมพี่พารันพูดกับฉันแบบนี้ล่ะคะ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปีลืมฉันแล้วเหรอ"

"จางลี่ ลูกสาวคนเดียวของหยางหมิง แต่ฉันกับเธอสนิทกันถึงขั้นแตะเนื้อต้องตัวกันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่" พารันสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม การกระทำของเขาทำให้จางลี่ลูกสาวเพียงคนเดียวของหยางหมิงหน้าเสียไป

"ทำไมต้องเย็นชาใส่ฉันขนาดนั้นด้วยคะ ยังไงพ่อของพวกเราก็เป็นคู่ค้ากันนะ ทำกับฉันแบบนี้มันจะดีเหรอคะ"

"จะดีกว่าถ้าเธอไม่ขู่ฉันนะ"

"..."

"ในเมื่อเป็นมิตรกันก็ควรอยู่อย่างเป็นมิตร ที่เธอพูดเมื่อกี้มันทำให้ฉันเริ่มคิดว่าฉันไว้ใจครอบครัวเธอได้มากแค่ไหน ถ้าเกิดฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจแล้วโดนหักหลังจะทำยังไง ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม"

"ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่พารันโกรธนะคะ แค่น้อยใจเฉยๆที่โดนพี่พารันเย็นชาใส่" จางลี่รีบแก้ตัว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พัดชาเดินมาพอดี

"พาย" น้ำเสียงราบเรียบของพัดชาเรียกความสนใจจากพารันและจางลี่ให้หันมองไปที่เธอ

"มาแล้วเหรอ เหนื่อยไหม" พารันโอบเอวแฟนสาวไว้หลวมๆเมื่อเธอเดินนวยนาดเข้ามายืนข้างๆ น้ำเสียงของเขาอ่อนลง

"ผู้หญิงคนนี้ใครเหรอคะ" จางลี่เอ่ยถาม ปรายตามองพัดชาอย่างไม่ชอบใจนัก

"นี่พัดชา ว่าที่ภรรยาของฉัน"

"อยากได้ชีวิตกู?" ลูเซียนทำหน้ายียวน พร้อมทั้งก้าวเข้าไปใกล้ๆ "งั้นเอาชีวิตลูกกับเมียมึงมาแลกเป็นไง เพราะถ้ากูต้องตายมึงก็ต้องฉิบหายเหมือนกัน เอางั้นดีไหมล่ะ?"

"หมาลอบกัดนี่มันน่าสมเพชจริงๆ" พัดชาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ทำให้ลูเซียนเปลี่ยนความสนใจไปหาเธอแทน

"เธอพูดถูกแล้ว ฉันชอบลอบกัดมากกว่าเพราะมันตื่นเต้นกว่าสู้กันซึ่งๆหน้า เธอก็ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะมาโทษฉันไม่ได้นะ โทษความโง่ของเธอเองก็แล้วกันที่เลือกจะเป็นผู้หญิงของไอ้พารัน"

"ไม่ต้องห่วงลูเซียน ฉันไม่ยอมตายคนเดียวหรอกถ้าแกไม่ตายด้วย"

"นั่นแหละคำพูดที่ฉันอยากฟังจากเธอสาวน้อย" ดวงตาคมเหลือบมองหน้าท้องแบนราบของพัดชาอีกครั้ง ก่อนที่มุมปากหนาจะเหยียดยิ้ม "เพราะถ้าฉันต้องตาย ฉันก็จะลากเธอไปตายด้วยกัน"

"..."

"แทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว วันที่พวกมึงพลาดอีกครั้งน่ะ" ลูเซียนถอยห่างออกมา กล่าวทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปพร้อมกับลูกน้องคนสนิท

"นายจะให้ผมจัดการยังไงดีครับ" คาไลน์เอ่ยถาม

"ส่งคนไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของไอ้ลูเซียน รายงานกูทุกอย่างว่ามันทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ ถ้าฆ่าได้ก็ลงมือเลย ตอนนี้พัดท้องอยู่กูไม่อยากฆ่าคน ฝากมึงจัดการด้วย"

"ครับ ผมจะรีบจัดการให้เรียบร้อย"