เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 67

"ขอโทษที่พามาเจออะไรแบบนี้นะ แต่พายจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรพัดกับลูกเด็ดขาด"

"แต่ถ้าพัดเป็นอะไรไปรู้ไว้นะว่ามันไม่ใช่ความผิดของพาย อย่าโทษตัวเองเด็ดขาดเลย" หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อได้ฟังคำพูดนั้นจากปากแฟนสาว การปกป้องคนที่ตัวเองรักมันเป็นหน้าที่ของเขา หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอมันจะไม่ใช่ความผิดของเขาได้ยังไง

"อยากกลับบ้านเลยไหม"

"เพิ่งมาถึงเองนะ อยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะ ถ้ากลับเลยมันจะดูน่าเกลียดนะ"

"แค่ฝืนยืนอยู่ตรงนี้เกินสิบนาทีโดยไม่อ้วกแตกก็ถือว่าให้เกียรติงานมากแล้วนะ"

"ทำหน้าเหมือนเด็กขี้แยเลย"

"กลับเถอะ ไม่อยากอยู่ในที่ๆมีไอ้ลูเซียน แค่ใช้อากาศหายใจร่วมกับมันในที่เดียวกันก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนจะอ้วกแตกอยู่แล้ว" พัดชามองหน้าแฟนหนุ่มด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก พร้อมกับดึงมือหนามากุมไว้

"หมาลอบกัดอย่างลูเซียนต้องทำอะไรไม่ดีอีกแน่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆพายต้องปกป้องตัวเองก่อนนะ อย่าตายแทนพัดเด็ดขาด"

"พูดแบบนั้นต้องการจะสื่ออะไร"

"พูดให้ซึ้งเฉยๆ" เธออมยิ้มเล็กน้อย แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหยักได้รูป "รักป่าปี๊ของลูกนะ"

"พอท้องแล้วขี้อ้อนเหมือนเด็กเลยนะ"

"ไม่ชอบเหรอ"

"บอกตอนไหนว่าไม่ชอบ แต่กลับไปอ้อนต่อที่บ้านดีกว่า"

"จะไม่ไปบอกลาเจ้าของงานหน่อยเหรอ"

"ไม่จำเป็นหรอก แค่มาก็ถือว่าให้เกียรติมากแล้ว" พารันยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาโอบรัดเอวคอดไว้หลวมๆ ก่อนจะเดินออกมาจากงานเลี้ยงพร้อมกับพัดชา โดยมีคาไลน์เดินตามประกบหลัง

@หลายวันต่อมา

"เฮ้! จะไม่มาเล่นน้ำด้วยกันจริงๆเหรอ!" เสียงตะโกนของพัดชาที่ดังขึ้นท่ามกลางเสียงเกลียวคลื่นทำให้พารันที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่ใต้ร่มไม้ริมชายหาดรีบเงยหน้าขึ้นมามองเธอที่กำลังสนุกสนานกับการเล่นน้ำทะเล เพียงแค่เห็นรอยยิ้มที่เธอส่งมาก็พลอยยิ้มตามไปด้วย

"ทำตัวเหมือนเด็กกลัวน้ำไปได้" พัดชาทำหน้ามุ่ยเมื่อพารันส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหันไปหาคาไลน์ที่ยืนอยู่ข้างๆ

"คาไลน์ มาแข่งดำน้ำกันไหม"

"ไม่ครับ เล่นแบบนั้นมันอันตรายเกินไป ตอนนี้นายหญิงไม่ได้ตัวคนเดียวนะครับ จะทำอะไรก็นึกถึงความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลักด้วย"

"นี่ฉันท้องนะ ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง พายเองก็เวอร์จริงๆเลย ถึงกับให้นายตามดูแลฉันทุกที่แบบนี้มันอึดอัดรู้ไหม"

"ขอโทษที่ทำให้นายหญิงรู้สึกแบบนั้นครับ แต่ยังไงผมก็ต้องตามดูแลนายหญิงไม่ให้คลาดสายตาตามคำสั่งของนายใหญ่"

"ถ้ามีคนจะยิงฉันตอนนี้นายจะกระโดดมารับกระสุนแทนฉันว่างั้น?" พัดชาเอ่ยถามอย่างไม่จริงจังนัก พลางใช้ฝ่ามือตีน้ำทะเลเล่นไปด้วย

"ถึงไม่ใช่หน้าที่ผมก็ตายแทนนายหญิงกับนายใหญ่ได้อยู่แล้วครับ เพราะนายท่านเป็นคนมอบชีวิตให้ผม ใครให้ชีวิตผม ผมก็พร้อมจะตอบแทนด้วยชีวิตเหมือนกัน"

"อย่าพูดถึงมันให้เสียอารมณ์"

"นี่ยังไม่เลิกหึงพัดกับเอริคอีกเหรอ"

"ต่อให้มันมีลูกมีเมียแล้วก็หึงอยู่ดี"

"งั้นยกตัวเล็กให้เป็นเมียตัวน้อยของเอริคดีไหม"

"บอกให้มันยกพวกมาถล่มกูให้ชนะก่อนสิ เผื่อกูจะยอมยกลูกให้" พารันทำเสียงแข็งอย่างไม่ชอบใจ ในขณะที่พัดชาหัวเราะขบขัน พร้อมฟาดกำปั้นลงบนหน้าท้องแกร่งเบาๆ

"เลิกเก๊กหล่อได้แล้ว ไปเล่นน้ำเป็นเพื่อนหน่อย"

"ถ้าเอากันในทะเลจะมีคนเห็นไหม?"

"หือ? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ" พัดชาทำหน้างุนงงเมื่อจู่ๆพารันก็ถอดแว่นกันแดดออกแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นอุ้มกระเตงเธอโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง

"แค่แกยิ้มก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรชั่วร้ายอยู่"

"ฮ่าๆๆ สมแล้วที่เป็นเมียเจ้าพ่อพารัน แสนรู้จริงๆ"

"ไอ้โรคจิตนี่ปล่อยนะ! นี่มันกลางทะเลนะ! ยังมีหน้ามาทำอะไรไร้ยางอายอีกเหรอ" เธอมองค้อนแฟนหนุ่มเมื่อโดนเขาอุ้มกระเตงลงทะเล แต่อีกคนกลับยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอาคาไลน์ได้แต่ถอนหายใจกับความบ้าบิ่นของเจ้านาย