เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 75

"เรากลับกันก่อนดีกว่า ปล่อยให้มันนอนพักผ่อนเถอะ อยากให้มันตื่นขึ้นมาเห็นเธอเป็นแบบนี้เหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาหามันใหม่ก็ได้"

"อึก..." พัดชาพยักหน้าหน้าตกลงในที่สุด แล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอีกครั้ง โน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆกลางหน้าผากเย็นเฉียบของคนรัก ขณะที่น้ำตายังรินไหลออกมาเป็นสาย "พัดกลับก่อนนะ..อึก..เดี๋ยวพรุ่งนี้พาตัวเล็กมาหาใหม่..พัดรักพายนะ"

เธอหย่อนตัวนั่งลงบนรถเข็นอีกครั้ง มองใบหน้าไร้ความรู้สึกของพารันเป็นครั้งสุดท้าย แต่กลับทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยมือจากเขาในตอนที่เอริคจะพาออกไป ในตอนนั้นเธอรู้สึกถึงแรงกระตุกเบาๆจากฝ่ามือหนาที่กุมไว้

"พะ..พาย..อึก..กลับมาแล้วใช่ไหม..อึก..พัดรออยู่ตรงนี้นะ" หัวใจที่แตกสลายเหมือนได้รับการเยียวยาจนกลับมามีความหวังอีกครั้ง พัดชาคลี่ยิ้มทั้งน้ำตา แล้วยกมือหนาขึ้นมาจูบเบาๆ

"ขอบคุณที่กลับมานะ"

"เห็นไหมว่าไอ้พารันมันกำลังพยายามเพื่อเธอ เพราะงั้นเธอเองก็ต้องพยายามเข้มแข็งเพื่อมันเหมือนกันเข้าใจไหม" รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของพัดชาพลอยทำให้เอริคยิ้มตามไปด้วย อย่างน้อยความพยายามของเขาที่จะทำให้พารันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่สูญเปล่า

"พัดรักพายนะ..อึก..จะรอวันที่พายลืมตาขึ้นมายิ้มให้พัดนะ..สัญญาจะเข้มแข็งเพื่อลูก..อึก..จะเข้มแข็งรอพายกลับมา" แม้ว่าถ้อยคำเหล่านั้นอาจจะส่งไปไม่ถึงคนที่หลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา แต่มันทำให้เธออยากเข้มแข็งกว่านี้เพื่อรอเขากลับมา "อย่าให้พัดรอนานนะ วันนี้พัดอยู่กับพายนานไม่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่นะ"

"มันคงรับรู้แล้วว่าเธอกำลังรออยู่"

"ถ้าพายรู้ว่านายอยู่กับฉันตอนนี้เขาต้องรีบฟื้นขึ้นมาแน่ๆ..อึก..เพราะเขาขี้หึงมากเลย" เธอพูดติดตลกทั้งที่น้ำตายังรินไหลอาบสองแก้ม

"นั่นสิ ถ้ามันไม่รีบฟื้นขึ้นมาฉันจะแย่งเธอกลับมาแล้วนะ"

"ได้ยินแล้วใช่ไหม..ถ้าได้ยินแล้วก็รีบกลับมานะ" พัดชาส่งยิ้มบางๆให้ใบหน้าไร้ความรู้สึกของคนรัก ก่อนจะวางมือของเขาลงบนเตียง "นอนพักนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พัดมาหาใหม่"

"กลับเลยไหม เธอเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกันนะ" เอริคเอ่ยถาม ซึ่งพัดชาก็พยักหน้าให้ ทำให้เขารีบพาเธอออกมาจากตรงนั้นโดยมีไมเคิลเดินตามออกมา

"ขอบคุณที่ช่วยพวกเราไว้นะ ถ้าขาดนายไปสักคนคงเหมือนขาดจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญของชีวิตไป"

"ถ้าอยากขอบคุณฉันก็กลับมาเป็นพัดชาคนเดิมเร็วๆ ฉันไม่ได้ช่วยเธอเพื่อให้เธอมาร้องไห้ให้ฟังนะ"

"จะพยายามนะ ขอบคุณคุณหมอด้วยนะคะที่พยายามเพื่อพวกเราขนาดนี้" ประโยชน์แรกตอกกลับเอริค ก่อนจะหันไปขอบคุณไมเคิลในประโยคท้าย

"มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับที่ต้องช่วยชีวิตของคนไข้ทุกคนอย่างสุดความสามารถ คุณพัดชาเองก็ต้องเข้มแข็งนะครับ เพราะอารมณ์ความรู้สึกของคนเป็นแม่มีผลต่อลูกในครรถ์ ยิ่งเครียดมากก็ยิ่งเสี่ยง"

"...ค่ะ ฉันจะพยายาม" เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

"อยากไปเยี่ยมไอ้คาไลน์ไหม ไหนๆก็มาแล้ว" เอริคเอ่ยถาม

"ไปสิ ถึงนายไม่ถามฉันก็ตั้งใจจะไปเยี่ยมคาไลน์อยู่แล้ว"