เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 74

"อึก..พะ..พาฉันไปหาเขาหน่อยได้ไหม..ฉันอยากเจอเขา..จะอยู่ในสภาพไหนก็ได้ฉันยอมรับได้หมด..อึก..แค่เขายังอยู่กับฉันก็พอ"

"..." เอริคมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของพัดชาเงียบๆโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะวางมีดและลูกแอปเปิ้ลในมือลง ดึงมือบอบบางมากุมไว้หลวมๆ "งั้นสัญญากับฉันก่อนว่าเธอจะเข้มแข็งไม่ว่าจะเจอไอ้พารันในสภาพไหน เพราะความรู้สึกของเธอมันส่งผลถึงหลานของฉันนะ"

"ขะ..เขาเจ็บหนักมากเลยเหรอ..อึก..หรือเดินไม่ได้ถึงไม่มาหาฉัน..ทะ..ที่บอกว่าเขายังไม่ฟื้นโกหกใช่ไหม..อึก..ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะเป็นแขนขาให้เขาเอง..พะ..พาฉันไปหาเขาหน่อยนะ" พัดชาปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลลวกๆ พยายามดึงความเข้มแข็งออกมาทั้งที่หัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

"ได้...บางทีถ้าได้ยินเสียงเธอร้องไห้มันอาจจะตื่นขึ้นมาก็ได้"

"ขะ..เขาต้องฟื้นขึ้นมาสิ..อึก..พะ..พายสัญญาแล้วว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน..."

"โอเค งั้นเดี๋ยวฉันไปเอารถเข็นก่อนนะ ตอนนี้หยุดร้องไห้ก่อน เดี๋ยวหลานฉันตกใจจนนอนไม่หลับกันพอดี" เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงหลังพยักหน้าตกลง พร้อมกับยื่นมือเข้าไปเช็ดน้ำตาที่รินไหลออกมาอาบสองแก้มนวลของเธออย่างอ่อนโยน

"อึก..." หญิงสาวพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้เมื่อเอริคหันหลังเดินออกไปแล้ว มือบางสั่นเทายกขึ้นมาลูบหน้าท้องแบนราบเบาๆ ในตอนนี้เธออ่อนแอเกินกว่าที่จะปกป้องใครแม้แต่ลูกของตัวเอง ความเข้มแข็งมันพังทลายไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย...

"ขะ..เขาอยู่ในห้องนี้เหรอ" พัดชาถามเสียงสั่นขณะมองประตูหน้าห้องไอซียูหลังจากเปลี่ยนชุดสำหรับเข้าเยี่ยมเรียบร้อยแล้ว ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกระตุกวูบจนต้องยกมือขึ้นมากุมไว้ เพียงแค่มองผ่านกระจกใสที่กั้นอยู่ตรงหน้าเข้าไปก็รู้สึกหดหู่ ความรู้สึกสิ้นหวังก่อตัวอย่างรวดเร็วท่ามกลางบรรยากาศน่าสลด

"เข้ามาสิครับ" ไมเคิลที่เป็นคนเดินออกมาเปิดประตูให้คลี่ยิ้มบางๆอย่างใจดีให้หญิงสาวบนรถเข็นเพื่อให้เธอคลายความกังวลลง แม้ว่าบรรยากาศรอบตัวจะไม่เหมาะกับรอยยิ้มนั้นก็ตาม

เอริคถอนหายใจเบาๆขณะมองเข้าไปในห้องไอซียู ก่อนจะค่อยๆดันรถเข็นผู้ป่วยเข้าไป โดยมีไมเคิลเดินตามหลังเข้ามา

"อึก..พะ..พาย..ฮือออ~" น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มเมื่อเห็นสภาพของคนรักที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ร่างกายที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางเหมือนจะเปราะหักได้ทุกเมื่อ ภาพที่เห็นทำหัวใจแทบหยุดเต้นไปในวินาทีนั้น

"มะ..ไม่ให้ไปนะ..อึก..กลับมาหาพัดเดี๋ยวนี้เลย..ฮือออ..สะ..สัญญาแล้วนะว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน..กะ..กลับมาหาพัดเถอะนะ..อึก" มือบางสั่นเทายื่นเข้าไปกุมมือเย็นเฉียบของคนรักไว้หวังให้หัวใจที่เต้นแผ่วเบาของเขากลับมาเต้นแรงเพื่อเธออีกครั้ง

"อึก..ตะ..ตัวเล็กยังอยู่กับเรานะ..เขาเข้มแข็งมากเหมือนที่พายบอกเลย" เธอค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นโดยมีเอริคคอยประคองไหล่ไว้ แล้วยกมือเย็นเฉียบของพารันขึ้นมาสัมผัสกับหน้าท้องเบาๆ "ตะ..ตัวเล็กรอป่าปี๊กลับมาอยู่นะ..อึก..ต้องกลับมานะ"

"ตอนนี้อาการของมันทรงตัวแล้ว อีกไม่นานมันต้องกลับมาหาเธอกับลูกแน่" เอริคลูบหลังเธอเบาๆเมื่อเห็นอีกคนสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ แม้แต่เขาเองยังเจ็บปวด แล้วพัดชาที่ต้องแบกรับทุกความรู้สึกไว้คนเดียวในตอนนี้จะเจ็บปวดมากแค่ไหน เสียงสะอื้นไห้ของเธอเป็นคำตอบของคำถามนั้น

"เมื่อสองวันก่อนฉันวางเดิมพันชีวิตมันกับสิบเปอร์เซ็นต์ที่มีโอกาสรอด ฉันบอกให้มันกลับมาหาเธอกับลูกให้ได้ รู้ไหมว่าหลังจากพยายามดึงมันกลับมาอีกครั้งหัวใจของมันก็เต้นแรงขึ้น อาการของมันเริ่มทรงตัวตั้งแต่เมื่อคืน มันกำลังสู้เพื่อเธอเหมือนกันนะ"