เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 73

"หวังว่ากูจะตัดสินใจถูกนะที่เสี่ยงดูสักตั้ง" เอริคยกยิ้มมุมปากให้กับความคิดของตัวเองขณะมองใบหน้าไร้ความรู้สึกของพารันที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงผู้ป่วยในห้องไอซียู โดยมีเครื่องมือมากมายอยู่บนร่างกายของเขาเพื่อช่วยยื้อให้เขายังหายใจต่อได้

"ไม่อยากทำอะไรน่าขนลุกแบบนี้เลยแฮะ" เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมากุมมือหนาของพารันไว้หลวมๆ มองเส้นชีพจรบนหน้าจอสี่เหลี่ยมข้างๆอย่างมีความหวัง "ตอนนี้พัดปลอดภัยแล้วนะ ลูกของมึงก็ยังอยู่ และกูไม่ได้ช่วยมึงเพื่อให้มึงมาตายตอนนี้ กูไม่มีวันให้อภัยแน่ถ้ามึงทิ้งพัดกับหลานกูไป"

เอริคบีบมือหนาเย็นเฉียบของพารันเบาๆ หวังให้อีกคนรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ส่งไปให้ แม้จะเป็นการกระทำที่ไร้สาระแต่ก็อยากลองสักครั้ง

"เป็นมึงก็ต้องเสี่ยงใช่ไหม เพราะนิสัยของมึงเป็นคนแบบนั้นอยู่แล้ว กูก็ถามไปงั้นแหละ ถึงยังไงกูก็จะเสี่ยงเองอยู่แล้ว ต่อให้มึงทรมานเจียนตายกูก็ไม่สนใจหรอก กูสนใจแค่ว่ามึงต้องฟื้นขึ้นมาเท่านั้น" เขาเบือนหน้าหนีแล้วปล่อยมือจากการเกาะกุม "ไม่รู้ว่ามึงจะได้ยินไหม แต่ตอนนี้กูเดิมพันชีวิตของมึงกับสิบเปอร์เซ็นต์ที่มีโอกาสรอด เพราะงั้นกลับมาให้ได้นะ กลับมาหาผู้หญิงที่มึงรัก กลับมาหาลูกของมึง...กูรู้ว่ามึงชอบเอาชนะ แต่กูวางเดิมพันชีวิตมึงแค่ครั้งเดียว เพราะงั้นกูต้องชนะเดิมพันนี้เท่านั้นถึงจะพามึงกลับมาได้

ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆวางลงบนหน้าอกข้างซ้ายของพารัน เขาสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่แผ่วเบา

"ถ้ายอมรับการเดิมพันครั้งนี้ก็ยอมให้กูชนะแล้วกลับมานะ...กลับมาให้ได้"

"หมดเวลาเยี่ยมแล้ว มึงออกไปก่อนเถอะ" ไมเคิลที่เพิ่งเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ

"รู้ใช่ไหมว่ากูคาดหวังกับการเดิมพันครั้งนี้มาก"

"กูไม่อยากทำแบบนี้เลย มันเสียจรรยาบรรณแพทย์ เพราะยังไงก็ต้องได้รับอนุญาตจากครอบครัวของเขาก่อน ถึงเราจะอยากเสี่ยงแต่ถ้าครอบครัวของเขาไม่ยอมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี"

"ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกูจะรับผิดชอบเอง ถึงยังไงมันก็นอนรอวันตายอยู่แล้ว"

"แปลกใจนะที่คนอย่างมึงที่ฆ่ามาแล้วไม่รู้กี่ศพมาข้อร้องให้กูช่วยชีวิตคน"

"แล้วอีกคนที่ให้รักษามีโอกาสรอดกี่เปอร์เซ็นต์"

"หมายถึงคนที่ชื่อคาไลน์น่ะเหรอ อาการหนักกว่าเคสนี้เยอะ บอกตามตรงว่าแค่ยื้อไว้ให้นานที่สุดยังเป็นเรื่องยากเลย ถ้าจะรอดคงต้องพึ่งปาฏิหาริย์อย่างเดียวแล้ว"

"คนเป็นหมออย่างมึงมีสิทธิ์มาพูดให้คนอื่นรอปฏิหารย์ด้วยเหรอ?" เอริคปัดมือเพื่อนรักออกจากบ่าอย่างไม่สบอารมณ์ "ในเมื่อมันยังไม่ตายก็ยังมีโอกาส กูไม่มีเวลามากพอมานั่งรอปาฏิหาริย์ให้เกิดขึ้นกับพวกมันหรอก"

"กูว่ามึงออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอกก่อนเถอะ"

"งั้นมึงก็รีบจัดการให้เรียบร้อย ไม่ต้องกลัวว่าพวกมันจะตาย เพราะถึงยังไงมันก็นอนรอความตายกันอยู่แล้ว ในเมื่อพวกมันนอนอยู่บนเตียงเฉยๆปาฏิหาริย์ที่ไหนมันจะเกิด ใช้มือของมึงสร้างปาฏิหาริย์ให้พวกมันซะ ถ้าพยายามจนถึงที่สุดแล้วพวกมันไม่กลับมากูจะไม่โทษมึง แต่ถ้ามึงเลิกพยายามทั้งที่ยังมีโอกาสแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์กูจะจัดการกับมึงด้วยตัวเอง" เขาเค้นเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะเดินออกไปเพื่อเปลี่ยนชุด ทำเอาไมเคิลที่โดนกดดันจากเพื่อนรักถอนหายใจพรืดใหญ่

"เดี๋ยว"

เสียงเรียกของไมเคิลทำให้เอริคที่กำลังจะเดินพ้นกรอบประตูห้องไอซียูออกไปหยุดฝีเท้ากะทันหัน เขาหมุนตัวกลับไปขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถาม

"ถ้าเป็นไปได้กูอยากให้มึงลดการ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าห้องของสองคนนี้หน่อย เจ้าหน้าที่เขาทำงานลำบาก"