เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 72

"ระ..เรื่องจริงเหรอ ไม่ได้โกหกใช่ไหม" พัดชาถามย้ำอีกครั้ง แต่ทั้งที่เป็นปาฏิหาริย์ที่น่าดีใจแต่กลับรู้สึกหดหู่ในเวลาเดียวกัน น้ำตาที่รินไหลออกมาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะอธิบาย รู้สึกสิ้นหวังแม้จะมีความหวังให้สู้ต่อ

"เดี๋ยวฉันจะเรียกหมอมาตรวจดูอาการเธออีกที เธอจะได้มั่นใจว่าฉันไม่ได้โกหก แต่ตอนนี้แค่เธอนอนนิ่งๆอยู่ในห้องนี้ก็พอ เพราะถึงหลานฉันจะรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์แต่ก็อยู่ในภาวะเสี่ยงแท้งอยู่ดี"

"ละ..แล้วพายอยู่ห้องไหน เขาเจ็บหนักเหรอ ทำไมไม่มาหาฉันล่ะ"

"ไอ้พารันมันก็ต้องพักฟื้นเหมือนกัน เดี๋ยวพอมันหายดีมันก็มาหาเธอเองนั่นแหละ"

"แล้วคาไลน์ล่ะ"

"..." เป็นอีกครั้งที่เอริคลังเลจะให้คำตอบกับพัดชา เขากลัวว่าหากพูดความจริงออกไปมันจะกระทบกระเทือนถึงจิตใจที่กำลังอ่อนแอของเธอ "ฉันว่าเธอพักผ่อนก่อนดีกว่า พวกนั้นไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพวกมันก็มาหาเธอแล้ว"

"เอริค พูดความจริงกับฉัน"

"..." เอริคถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับดึงมือเธอมากุมไว้แนบแก้มสาก "เหมือนไอ้คาไลน์มันจะเอาตัวบังเธอกับไอ้พารันไว้เลยเจ็บหนัก"

"ตะ..ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วใช่ไหม"

"ก็อยากจะพูดโกหกว่ามันปลอดภัยนะ แต่เธอไม่ต้องคิดมากหรอก คาไลน์มันเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์มากเลยนะ มันทำหน้าที่ของมันอย่างดีที่สุดแล้ว"

"มะ..หมายความว่ายังไง" ราวกับหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อได้ฟังความจริงจากปากของเอริค คาไลน์ได้ทำตามที่เขาเคยพูดไว้ เมื่อได้รับชีวิตใหม่จากใคร ก็พร้อมจะตอบแทนด้วยชีวิตของตัวเอง

"พัด...ตอนนี้หมอพยายามยื้อชีวิตไอ้คาไลน์อยู่ ทำได้แค่ยื้อไว้ให้นานที่สุด..."

"อึก..มะ..ไม่จริง..ฮือออ~"

"..." ถ้อยคำปลอบโยนที่อยากจะเอื้อนเอ่ยออกมากลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของพัดชา ความจริงมักโหดร้ายเสมอ และตอนนี้มันกำลังผลักเธอสู่ห้วงเหวลึก เขาอยากเป็นคนยื่นมือไปฉุดรั้งเธอขึ้นมา แต่เมื่อเห็นเธออ่อนแอก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทำแบบนั้น

"ละ..แล้วพายล่ะ..อึก..พะ..พายอยู่ไหน..ฮือออ..เอริคอย่าโกหกฉัน..อึก..พะ..พายอยู่ไหน"

"..." พัดชาสะอื้นไห้จนตัวโยนเมื่อคำตอบจากเอริคมีเพียงความเงียบเหมือนทุกครั้งที่ถามถึงพารัน ราวกับโดนคมมีดแหลมคมกรีดลงมากลางหัวใจ เจ็บปวดจนเหมือนว่ามันจะหยุดเต้นไปในวินาทีนั้น

"พัดใจเย็นๆ ไอ้พารันปลอดภัยดี มันแค่เจ็บหนักจนมาเยี่ยมเธอไม่ได้ แต่หมอบอกว่ามันพ้นขีดอันตรายแล้ว ใจเย็นๆก่อน เชื่อฉันสิว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย" เอริคพ่นคำโกหกกลบเกลื่อนความจริงเมื่อเห็นพัดชาเริ่มหายใจติดขัด เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง พร้อมกับยื่นมือเข้าไปเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงก่ำ

"นอนพักนะ เพื่อลูกของเธอไง เพื่อหลานของฉัน อย่าให้ความพยายามของไอ้พารันกับไอ้คาไลน์ที่จะปกป้องเธอกับลูกสูญเปล่าสิ"

"อึก..พะ..พายยังอยู่ไหม..ฮือออ..ขะ..เขายังอยู่กับฉันใช่ไหม..."

"ใช่ มันยังอยู่ ฉันอุตส่าห์ยกเธอให้มันแล้วถ้าฉันไม่อนุญาตให้มันทิ้งเธอไปมันก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น ต่อให้มันตายฉันก็จะตามไปลากวิญญาณมันกลับมาให้ได้"

"อึก..ยะ..อย่าโกหกนะ"

"...อืม"

"พะ..พรุ่งนี้ตื่นมาจะเจอพายไหม"

"..." เอริคพยายามฝืนยิ้มทั้งที่รอบดวงตาแดงก่ำ เขาโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆกลางหน้าผากมนเพื่อไม่ให้พัดชาสังเกตเห็น "พรุ่งนี้ยังเจอไม่ได้ เพราะมันยังมาหาเธอไม่ได้ ส่วนเธอก็ต้องพักผ่อนให้หายดีก่อน เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว"

"อึก...นะ..นั่นสิ..เดี๋ยวจะโดนพายดุอีกว่าดูแลลูกไม่ดี..อึก..ขะ..เขาต้องดีใจมากแน่ๆที่ตัวเล็กของเขายังอยู่"

"..." หากนั่นเป็นความหวังเดียวที่สามารถฉุดเธอขึ้นมาจากเหวลึกได้ แล้วเขาจะเอาความกล้าจากไหนมาบอกความจริงกับเธอ

"แม้ว่ากูจะบอกว่ามีโอกาสรอดแค่สิบเปอร์เซ็นต์น่ะเหรอ"

"ในเมื่อยังมีโอกาสทำไมมึงถึงไม่ทำจนถึงที่สุด! ต่อให้มีแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์มึงก็ต้องเสี่ยง! ไอ้พารันมันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น"

"แต่ถ้าเสี่ยงเขาอาจจะเสียชีวิตทันทีเลยก็ได้ ไม่มีโอกาสยื้อแล้วนะ แล้วเหมือนแม่เขาก็อยากให้ยื้อเอาไว้ก่อน ไม่มีใครรู้ผลล่วงหน้าว่ามันจะออกมาดีหรือเลวร้ายกว่าเดิม"

"..." เอริคเงียบไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาปล่อยมือออกจากคอเสื้อของไมเคิลแล้วลูบหน้าตัวเองเบาๆ "ถ้าเป็นไอ้พารันมันต้องเสี่ยงแน่ ต่อให้เหลือโอกาสแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์มันก็จะเสี่ยง"

"..."

"ในเมื่อยื้อเวลาเพื่อรอตายอยู่แล้วก็เสี่ยงดูสักตั้ง ถ้าผลที่ได้มันเลวร้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ถ้าผลมันออกมาดีก็เท่ากับว่าสิบเปอร์เซ็นต์ที่เสี่ยงไปมันมีความหมาย"

"แต่มึงตัดสินใจแทนครอบครัวเขาไม่ได้ ถ้าจะทำอะไรต้องได้รับอนุญาตจากครอบครัวเขาก่อน"

"ใครว่า..."

"..."

"นั่นเป็นการตัดสินใจของไอ้พารันต่างหาก กูรู้ว่ามันพร้อมจะเสี่ยง"

"..."

"ทำเลย ทำยังไงก็ได้ให้มันรอด อย่าให้ความหวังสิบเปอร์เซ็นต์ของมันสูญเปล่า"