เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 71

ท่ามกลางความเงียบงันในยามค่ำคืน ดวงตาคมของเอริคจ้องมองใบหน้าไร้ความรู้สึกของหญิงสาวที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างมีความหวัง เขาหวังเพียงแค่ว่าเธอจะได้ยินเสียงของเขาและลืมตาขึ้นมาตอบรับมันในที่สุด

"จะให้ฉันนั่งมองเธอแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ อย่าให้ฉันต้องพูดคนเดียวเหมือนคนบ้าอีกได้ไหม ลืมตาขึ้นมาสักทีเถอะ" เอริคฟุบหน้าลงบนขอบเตียงแล้วหลับตาลงช้าๆ ค่อยๆยกแขนอ่อนแรงขึ้นมากอดร่างไร้สติของพัดชาไว้

"ในความฝันของเธอตอนนี้มีไอ้พารันอยู่ด้วยเหรอถึงไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที อยู่ในนั้นมันมีความสุขใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นฉันอนุญาตให้เธอฝันต่ออีกหน่อยก็ได้ เพราะถ้าเธอลืมตาขึ้นมาเมื่อไหร่ฉันไม่รู้เลยว่าเธอจะมีความสุขได้ยังไง" เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง กะพริบตาถี่ๆไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อออกมาคลอเบ้า "พร้อมเมื่อไหร่ก็ตื่นขึ้นมานะ...ฉันจะรอ"

แกร๊ก~

เสียงปลดล็อกประตูจากทางด้านหลังทำให้เขารีบเช็ดน้ำตาออกจากหางตาลวกๆ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นในช่วงเวลาเลวร้ายแบบนี้

"หนูพัดยังไม่ฟื้นอีกเหรอ"

"..." เขาไม่ได้ตอบคำถามของอัลเลนที่เดินเข้ามายืนข้างๆ เพราะใบหน้าไร้ความรู้สึกของพัดชาคงตอบคำถามนั้นได้ดีกว่า

"ถ้าหนูพัดฟื้นขึ้นมาตอนนี้มันจะดีจริงๆใช่ไหม"

"พัดชาที่ผมรู้จักเป็นคนเข้มแข็งมาก เธอไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่ลูกชายคุณคือข้อยกเว้นทุกอย่างของเธอ ผมไม่แน่ใจว่าถ้าพัดชาตื่นขึ้นมาตอนนี้เธอจะเข้มแข็งพอที่จะรับเรื่องของพารันได้ไหม หรือบางทีการมีความสุขอยู่ในความฝันจะเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเธอก็ได้"

"..." อัลเลนเงียบไปเมื่อได้ยินสิ่งที่เอริคพูดออกมา เขารับรู้ได้ถึงความเศร้าที่เจืออยู่ในน้ำเสียงนั้น "ขอบใจเธอมากที่ช่วยพวกเขาไว้ ฉันไม่รู้ว่าระหว่างเธอกับลูกชายฉันยังบาดหมางกันเหมือนเมื่อก่อนไหม แต่ยังไงก็อยากขอบคุณจากใจจริง"

"ผมอยากให้ลูกชายคุณมาพูดต่อหน้าผมเอง"

"ฉันก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่มันคงไม่มีวันนั้นแล้ว เพราะงั้นฉันเลยมาพูดคำนั้นแทนพารัน"

"..." ทั้งที่ได้รับคำขอบคุณอย่างจริงใจแต่หัวใจกลับเจ็บปวดราวกับถูกหนังยางบีบรัด "อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่พัดนะ ผมคิดว่าพัดชาคงอยากให้พวกเราทำแบบนี้ เธอต้องตื่นขึ้นมาแน่ ผมเชื่อแบบนั้น"

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ"

"ตอนได้ยินเสียงปืนผมมีลางสังหรณ์แปลกๆ ผมกับพัดอยู่ด้วยกันมานานจนกลายเป็นความผูกพัน ไม่รู้ทำไมตอนเห็นซากรถคนนั้นผมถึงนึกถึงหน้าพัดชา แล้วมันก็ใช่จริงๆ ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันบอกว่าเธอจะกลับมาหาพวกเราแน่นอน แต่จะกลับมาเมื่อไหร่ผมไม่รู้"

"ฉันคาดหวังกับความรู้สึกของเธอได้ไหม" อัลเลนมองหน้าพัดชาอย่างมีความหวัง พร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้หลวมๆ

"ไม่รู้สิครับ แต่ต่อให้เป็นความหวังแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ผมก็ยังจะคาดหวังอยู่ดี คุณเองก็เหมือนกัน" เอริคเงยหน้ามองอัลเลนอย่างจริงใจ "อย่าเพิ่งทิ้งความหวังถึงจะเหลือแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็ตาม คุณจะจมอยู่กับความสิ้นหวังเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์หรือจะคาดหวังกับหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่ก็แล้วแต่คุณ"

"..."

"คุณรู้ไหมว่าถ้าเป็นลูกชายคุณเขาจะเลือกอะไร"

"..." เป็นอีกครั้งที่อัลเลนเงียบไป ก่อนที่ต่อมาจะส่งยิ้มบางๆให้เด็กหนุ่ม แล้วปล่อยมือจากพัดชา "ฉันคงต้องขอบคุณเธออีกแล้วสินะ"

"ไม่ต้องหรอกครับ ที่พูดไม่ได้ต้องการคำขอบคุณ"

"งั้นฝากดูแลหนูพัดด้วยนะ ฉันเองก็ต้องดูแลความรู้สึกของเทียน่าเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาหนูพัดใหม่"

"พะ..พายล่ะ พายอยู่ไหน"

"..." คำถามของพัดชาไร้ซึ่งคำตอบ เอริคหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง ดึงมือบอบบางมากุมไว้หลวมๆ

"เอริคพายอยู่ไหน"

"ตื่นขึ้นมาก็ถามหาไอ้พารันเลยนะ รู้ไหมว่าเธอหลับไปเกือบหนึ่งอาทิตย์เลยนะ"

"พายอยู่ไหน"

"มันก็อยู่ในโรงพยาบาลนี้แหละ"

"ฉันอยากเจอเขา พาไปหาหน่อยได้ไหม"

"หมอบอกให้เธอนอนนิ่งๆห้ามลุกไปไหน รู้ไหมมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเธอด้วยนะ น่าเหลือเชื่อจนหมอยังงงเลย" เขาอมยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับยกมือขึ้นมาวางบนหน้าท้องของเธอเบาๆ

"ละ..ลูกยังอยู่กับฉันไหม เขายังอยู่รึเปล่า" พัดชาถามเสียงเครือ น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม

"แน่นอนสิ พ่อกับแม่เข้มแข็งขนาดนั้นลูกจะอ่อนแอได้ยังไง เขาเข้มแข็งมากเลยนะ เพราะงั้นเธอก็ต้องเข้มแข็งเพื่อเขาเหมือนกัน"