เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 70

"นายหญิงตอนหลับน่ารักมากเลยนะครับ ดูไม่มีพิษมีภัย เหมือนเด็กน้อยเลย" คาไลน์อมยิ้มเล็กน้อยขณะนั่งมองพัดชาที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของพารันในรถลีมูซีนคันหรูระหว่างเดินทางกลับบ้าน

"เที่ยวหลายที่ในวันเดียวคงจะเหนื่อย ยิ่งท้องอ่อนๆด้วยร่างกายคงอ่อนแอกว่าปกติ"

"แล้วนายบอกนายหญิงเรื่องที่จะกลับไปจัดการกับลูเซียนรึยังครับ"

"ไม่จำเป็น"

"ผมว่านายนอนพักสักหน่อยก็ดีนะครับ วันนี้ก็พานายหญิงไปเที่ยวทั้งวัน แถมยังแพ้ท้องแทนนายหญิงจนกินอะไรไม่ค่อยได้อีก กว่าจะถึงบ้านก็อีกตั้งสองชั่วโมงกว่า พักหน่อยเถอะครับ"

"กูรู้สึกไม่สบายใจ หลับไม่ลง" ความรู้สึกกระวนกระวายใจมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ลางสังหรณ์มันบอกเขาว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น "เป็นครั้งแรกที่กูอยากกลับถึงบ้านเร็วๆ ไม่มีอารมณ์จะมองนอกหน้าต่างเลย มึงว่าลางสังหรณ์ของคนเรามันแม่นแค่ไหน"

"มีคนของลูกน้องขับตามประกบอยู่ข้างหลังอีกสองคัน ถ้ามีอันตรายคนพวกนั้นจะคุ้มกันนายกับนายหญิงทันที นายนอนพักเถอะครับ พวกผมจะดูแลเอง"

"..." พารันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่หลับตาลงช้าๆ อ้อมแขนแกร่งกอดกระชับพัดชาแน่นขึ้น ไออุ่นจากตัวเธอช่วยคลายความกังวลของเขาลงเล็กน้อย

คาไลน์มองภาพตรงหน้าของเจ้านายทั้งสองคนแล้วอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม แม้ว่าเขาจะไม่เคยมีความรักในเชิงชู้สาวมาก่อน แต่กลับรับรู้ได้ถึงความรักบริสุทธิ์ของสองคนตรงหน้าที่มีให้กัน มันพลอยทำให้เขาสุขใจไปด้วย

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เฮือก!

เสียงปืนดังสนั่นทำพัดชาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ในขณะที่พารันและคาไลน์รีบหยิบปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ

"นายครับเราถูกซุ่มยิง!" คาไลน์รีบคลานไปที่เบาะหลังเมื่อเห็นว่ามีรถยนต์สามคันขับตามมา ก่อนจะเกิดการยิงปะทะกับรถของบอดี้การ์ดสองคันที่พยายามสกัดไม่ให้รถของศัตรูขับเข้ามาใกล้รถของเจ้านายมากกว่านี้

"หมอบลง!" พารันรีบขยับตัวลงจากเบาะที่นั่ง พร้อมกดศีรษะของพัดชาต่ำลง แต่เธอกลับปัดมือเขาออก แล้วเอื้อมมือไปหยิบปืนที่ซ่อนอยู่ใต้เบาะที่นั่ง

เอี๊ยด!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" หญิงสาวกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆรถก็ส่ายไปมาจนเธอเสียหลักเกือบกระเด็นไปกระแทกกับเบาะ แต่พารันก็ถลาเข้ามาคว้าตัวไว้ได้ทัน

"มีรถเลี้ยวออกมาตัดหน้าเราครับนาย! เอายังไงดีครับ!" ลูกน้องคนหนึ่งซึ่งทำหน้าที่ขับรถตะโกนถามท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่นหวั่นไหว ไม่มีเวลาให้พารันได้คิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เสี้ยววินาทีหนึ่งเขาตัดสินใจอย่างเฉียบขาดพร้อมกับรั้งตัวแฟนสาวเข้ามาสวมกอด

"ชนมัน! อย่าให้มันยิงเข้ามาได้!"

โครม!!

"อึก!" พัดชาหลับตาแน่นในอ้อมกอดของคนรักเมื่อแรงปะทะของรถที่เป็นฝ่ายพุ่งชนทำร่างกายสั่นคลอน ความอบอุ่นที่ได้รับจากชายหนุ่มช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัยในสถานการณ์เลวร้ายที่กำลังเผชิญอยู่

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

"เหมือนจะอยู่ข้างหน้าเรานะครับ แต่ถนนเส้นนี้ไม่ได้เปลี่ยวมาก มายิงกันโจ๋งครึ่มแบบนี้คงเป็นพวกนักเลงกระจอกมั้งครับ" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยตอบ และถามในประโยคเดียวกัน "จะให้กลับรถไหมครับ"

"ไม่ต้อง ขับต่อไป" เอริคยกมือขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายเมื่อจู่ๆก็รู้สึกใจหายเพราะเสียงปืนที่ดังสนั่น "ขับเร็วๆหน่อย!"

"แต่ถ้าเป็นการปะทะกันของแก๊งมาเฟียพวกเราอาจจะโดนลูกหลงไปด้วยนะครับ"

"กูสั่งอะไรก็ทำ!" ความรู้สึกร้อนใจก่อตัวขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เอริคนวดคลึงขมับเบาๆเมื่อจู่ๆสมองก็ดึงภาพของใครบางคนออกมาฉายซ้ำไปซ้ำมา ใครบางคนที่มีอิทธิพลต่อหัวใจของเขา...พัดชา

"นายครับ ข้างหน้ามีรถพลิกคว่ำอยู่ข้างทางครับ เสียงปืนก็หยุดลงแล้ว"

"โทรบอกให้พวกที่ตามอยู่ข้างหลังลงไปดู"

"ดูเหมือนข้างหน้าจะมีรถคว่ำอีกหนึ่งคันนะครับ"

"จอดก่อน กูจะลงไปดู" ยิ่งเข้าใกล้ซากรถที่จอดสนิทอยู่ข้างทางหัวใจแกร่งก็ยิ่งกระตุกวูบครั้งแล้วครั้งเล่า เอริครีบก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปใกล้ซากรถที่ยังมีควันลอยคลุ้งโดยมีลูกน้องอีกสี่คนเดินตามอยู่ข้างหลังและคอยส่องไฟฉายให้

"ประตูล็อกไว้จะให้ทุบเลยไหมครับนาย" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถาม

"ทำยังไงก็ได้ให้เอาคนที่อยู่ในรถออกมาได้" แม้จะไม่ค่อยเข้าใจคำสั่งของเจ้านายนัก แต่ลูกน้องทุกคนก็รีบทำตามคำสั่งทันที