เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 69

"พอเลย จะเป็นพ่อคนแล้วนะ หัดมีความคิดดีๆไว้ประดับสมองซะบ้างเถอะ" พัดชาค่อยๆดันตัวลุกขึ้น ส่งผลให้แก่นกายใหญ่หลุดออกจากช่องทางรัก เปิดทางให้สายธารน้ำรักที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายเมื่อสักครู่ค่อยๆไหลย้อนออกมาหยดลงบนผ้าปูที่นอน

"นี่จะให้แค่ยกเดียว?"

"แค่ยกเดียวก็พอแล้ว ช่วงนี้งดออกกำลังกายบนเตียงชั่วคราวนะคะคุณป่าปี๊"

"อะไรเนี่ย! โดนลูกแกล้งไม่พอยังโดนเมียแกล้งอีกเหรอ? แค่ยกเดียวมันจะไปพออะไร" พารันโวยวายเสียงดังอย่างไม่ยอมแพ้ เลื่อนใบหน้าเข้าไปหาแฟนสาวหมายจะมอมเมาเธอให้เคลิบเคลิ้มด้วยจูบดูดดื่ม แต่พัดชากลับรู้ทันรีบยกมือขึ้นมาตีปากเขาเบาๆ

"ถ้าหื่นนักก็พึ่งแม่นางทั้งห้าไปก่อนนะ"

"ไม่เอา งั้นช่วยใช้ปากให้หน่อย"

"ไม่ใส่ถุงยางแล้วยังมีหน้ามาให้ใช้ปากช่วยอีกเหรอ สกปรก!"

"ในหนังโป๊มันยังทำกันเลย ไม่เห็นสกปรกตรงไหน แล้วไอ้เมือกใสๆที่ติดอยู่บนเอ็นมันก็มาจากตรงนั้นของหม่ามี๊ไม่ใช่เหรอ"

"อะ..ไอ้บ้านี่! อย่ามาพูดจาน่าเกลียดด้วยท่าทางไร้เดียงสาแบบนั้นนะ! เห็นแล้วสยองชะมัด" พัดชาแหวใส่กลบเกลื่อนความเขินอาย ก่อนจะเหวี่ยงขาลงจากเตียง เดินหนีเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำทันที

"มี๊อย่าใจร้ายกับป่าปี๊สิ มามะ เดี๋ยวป่าปี๊คนนี้จะช่วยล้างช่องคลอดให้เองนะ"

"ไอ้โรคจิต! ออกไปเลยนะ!" เธอเท้าเอวมองอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นพารันเดินตามเข้ามา ทว่าเขากลับใช้สายตามองเธออย่างหื่นกระหาย

"มาเถอะ ถึงป่าปี๊จะดูเหมือนโรคจิตแต่ตอนนี้ป่าปี๊เป็นมิตรกับจุดซ่อนเร้นของหม่ามี๊นะ"

"อี๋! พูดอะไรน่าขนลุก ออกไปเลยไป!"

"ทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อน เขินล่ะสิ"

"ไปเอาความมั่นหน้าที่จะทำอะไรน่าขนลุกแบบนั้นมาจากไหน ไปไกลๆเลยนะ!"

"ไม่ไป ไม่อยากทำแค่ยกเดียว"

"ถ้ายังไม่เลิกเซ้าซี้จะให้งดเก้าเดือนเลยนะ"

"นิสัยเสีย นึกว่าเป็นเมียแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง เหอะ! ถ้าไม่ติดว่าท้องอยู่พ่อจะจับกระแทกจนร้องขอชีวิตเลย!" พารันชี้หน้าแฟนสาวอย่างคาดโทษ

"งั้นก็พับความคิดนั้นเก็บไปได้เลย เพราะตอนนี้ฉันท้องอยู่"

"เหอะ! ไม่เอาก็ได้วะ อย่ามาร้องขอเองก็แล้วกัน" เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่พัดชาก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย เธอมองตามไปอย่างเหนื่อยใจกับความเอาแต่ใจของเขา จากนั้นจึงรีบล้างตัวให้เรียบร้อย

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในช่วงเวลาห้าทุ่มกว่าๆขณะที่พารันกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียง ดวงคมกริบยังทอดมองเกลียวคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งครั้งแล้วครั้งเล่าแม้จะโดนรบกวน

"เข้ามา" เขาเอ่ยอนุญาตโดยไม่เดินออกไปเปิดประตูด้วยตัวเอง เพราะรู้ว่าคนที่ยืนอยู่หลังบานประตูนั้นเป็นใครและใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามาได้

"นายหญิงหลับแล้วเหรอครับ" คาไลน์เหลือบมองพัดชาที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเพียงนิดหลังเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะเดินไปหาเจ้านายหนุ่มที่ยังยืนรับลมทะเลอยู่ริมระเบียง

"มาหากูกลางดึกเพราะจะมาถามแค่นี้รึไง"

หัวใจแกร่งกระตุกวูบอย่างไม่ทราบสาเหตุเพียงแค่เห็นหน้าของเธอ จู่ๆความกลัวก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ แค่คิดว่าจะต้องสูญเสียคนที่อยู่ตรงหน้าไปก็เหมือนโลกทั้งใบพังทลาย

เขาก้าวขึ้นไปบนเตียงอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของเธอ ค่อยๆล้มตัวนอนข้างๆ ยกแขนขึ้นมากอดเธอไว้หลวมๆ

"อื้อ~" เสียงครางแหบพร่าดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอระหงเบาๆ ก่อนที่พัดชาจะลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียท่ามกลางความมืดสลัว

"ไปไหนมา~"

"ไม่ได้ไปไหน นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องกลับกันแล้ว"

"หมายความว่าไง~"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเที่ยวต่ออีกหน่อยก่อนกลับบ้าน โอเคไหม พอดีมีธุระต้องกลับไปจัดการนิดหน่อย"

"อืม จัดการธุระเสร็จแล้วมาเที่ยวด้วยกันอีกนะ ยังอยากเที่ยวต่ออยู่เลย แต่ให้พายกลับไปจัดการธุระก่อนก็ได้"

"ครับ"

"สัญญาก่อนว่าจะไม่เบี้ยว"

"สัญญาว่าจะมาเที่ยวด้วยกันอีก" พัดชาอมยิ้มเล็กน้อย แล้วซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นจากแผงอกแกร่ง หลับตาลงในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

ริมฝีปากหนาบรรจงจูบลงบนศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ไม่นานนักก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน