เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 83

@หลายเดือนต่อมา

ตึก! ตึก! ตึก!

"พัดหยุดวิ่งลงบันไดแบบนั้นนะ! อยากให้แม่หัวใจวายตายก่อนเห็นหน้าหลานรึไง!" พัดชาที่กำลังวิ่งลงบันได้อย่างอารมณ์ดีรีบชะลอฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของผู้เป็นแม่ที่นั่งจิบน้ำชายามเช้าอยู่ในห้องรับแขกและกำลังมองมาที่เธอ

"ไม่ต้องกลัวว่าหลานแม่จะเป็นอะไรหรอกค่ะ หลานแม่แข็งแรงจะตาย" นอกจากเธอจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของผู้เป็นแม่แล้วยังลอยหน้าลอยตาวิ่งลงบันไดอย่างอารมณ์ดี ทำเอาผู้เป็นแม่อย่างภาคินียกมือทาบอก

พัดชาอมยิ้มเล็กน้อยอย่างนึกขำ นับตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ของเธอรู้ว่าเธอกับพารันกำลังจะมีลูกด้วยกันท่านทั้งสองก็คอยเป็นห่วงเธอทุกเรื่องไม่ว่าจะเดินเหินไปไหนหรือทำอะไร จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาหลายเดือนแล้วที่เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงที่ได้รับการปกป้องจากทุกคน

"พัดหยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

เฮือก!

เสียงตะโกนของแฟนหนุ่มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำพัดชาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจในตอนที่กำลังก้าวไปหาภาคินี เธอหมุนตัวกลับไปคลี่ยิ้มหวานพลางทำหน้าใสซื่อ

"บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้รอกันก่อน! ท้องโตขนาดนั้นยังมีหน้าวิ่งลงบันไดอีกเหรอ!" พารันชี้หน้าแฟนสาวอย่างเกรี้ยวกราด แล้ววิ่งลงบันไดไปหาเธอทั้งที่ยังติดกระดุมเสื้อนักศึกษาไม่เรียบร้อย

"อยากให้พายหัวใจวายตายก่อนเห็นหน้าลูกรึไง"

"พูดเหมือนแม่เลย"

"ทำให้คนอื่นร้อนใจแล้วยังไม่สำนึกอีกนะ"

"อย่างอนกันสิ เดี๋ยวอีกสองเดือนให้ตัวเล็กออกมาง้อแทนนะ"

"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี"

"เถียงกันแต่เช้าแบบนี้สงสัยคงมีหลานให้พ่อหัวปีท้ายปี ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะขบขันของประมุขใหญ่ของบ้านที่เพิ่งเดินถือแก้วกาแฟออกมาจากห้องครัวเรียกความสนใจจากพารันและพัดชาให้หันไปหาเจ้าของเสียงนั้นพร้อมกัน

"แล้วนั่นพายจะแต่งตัวไปแบบนั้นไปสอบเหรอ ติดนิสัยชอบอ่อยเรี่ยราดจากลูกสาวพ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่" เตชินท์เอ่ยหยอกล้อว่าที่ลูกเขย แล้วเดินเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆภรรยา ทำให้พารันรีบติดกระดุมเสื้อนักศึกษาให้เรียบร้อย

"พัดไม่เคยอ่อยเรี่ยราดนะ พัดแค่เฟรนลี่กับเพศตรงข้ามเฉยๆ" พัดชาแย้งหน้ามุ่ย "งั้นพัดกับพายไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยวไปสอบไม่ทัน เอาไว้จะแวะมานอนที่บ้านบ่อยๆนะคะ"

"พายบอกอะไรก็หัดเชื่อฟังซะบ้าง อย่าซนเกินไป พ่อยังอยากเห็นหน้าหลานอยู่นะ"

"รับทราบค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะ" พัดชาเดินเข้าไปหอมแก้มพ่อกับแม่ฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินออกไป

"พายช่วยดูแลพัดกับหลานพ่อดีๆหน่อยนะ ขนาดท้องโตจนใกล้จะคลอดแล้วยังซนเหมือนเด็ก"

"ครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วที่ต้องดูแลเมียกับลูกให้ดี งั้นผมไปก่อนนะครับ"

"ถ้าว่างก็แวะมานอนที่นี่อีกนะ" ภาคินีส่งยิ้มให้ว่าที่ลูกเขยอย่างใจดี ซึ่งพารันก็ยิ้มรับพร้อมกับประนมมือไหว้ ก่อนจะเดินออกไป

"อรุณสวัสดิ์ครับนายหญิง วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ" พัดชาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเดินออกมาถึงหน้าบ้านแล้วได้รับคำทักทายจากคาไลน์ที่ยืนรออยู่ข้างๆรถลีมูซีนคันหรู โดยมีลูกน้องอีกสองคนยืนอยู่ข้างๆ