เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 84

"ไอ้เวรนี่! มึงกล้าดียังไงวิ่งมาชนเพื่อนกู ตาบอดรึไงวะ!" นักรบพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มรุ่นน้องเจ้าของแว่นตาหนาเตอะอย่างแรงโดยที่พารันยังไม่ได้ทำอะไร

"ขะ..ขอโทษครับ ผมรีบไปหน่อยเลยไม่ทันระวัง ขอโทษนะครับพี่พัดชา" เด็กหนุ่มละล่ำละลักขอโทษพลางประนมมือไหว้

"เห็นไหมว่าเพื่อนกูท้องอยู่! ถ้าเมื่อกี้เพื่อนกูเป็นอะไรขึ้นมามึงมีปัญญารับผิดชอบชีวิตเพื่อนกูกับหลานกูที่กำลังจะเกิดมาไหม!" มาวินชี้หน้าด่าอย่างเกรี้ยวกราดโดยที่แขนอีกข้างหนึ่งยังประคองพัดชาไว้หลวมๆ เสียงตะโกนของเขาทำให้นักศึกษาคนอื่นๆในศูนย์อาหารที่กำลังจับกลุ่มพูดคุยกันเงียบเสียงลงอย่างพร้อมเพรียง ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว

"ผะ..ผมขอโทษจริงๆครับ"

"มึงมาขอโทษเพื่อนกับหลานกูนี่! ยืนตัวสั่นอยู่ได้เดี๋ยวกูตบแว่นแตกเลย! ไอ้รบปล่อยมันมา" เด็กหนุ่มกำหนังสือเรียนในมือแน่นด้วยความหวาดกลัว ก้าวไปหาพัดชาอย่างกล้าๆกล้วๆเมื่อนักรบยอมปล่อยมือออกจากคอเสื้อ

"ขะ..ขอโทษครับพี่พัดชา ผมไม่ได้ตั้งใจ"

"ถ้าเมื่อกี้หลานกูเป็นอะไรขึ้นมามึงจะมีปัญญารับผิดชอบไหม! ขอโทษหลานกูด้วย!"

"เอ่อ..." เขาเหลือบมองหน้าท้องของพัดชาเลิ่กลั่ก ก่อนจะรีบก้มศีรษะขอโทษ

"ขอโทษจริงๆครับ"

"ถ้าไม่อยากตายก่อนเรียนจบก็อย่าให้มีครั้งที่สอง ไม่งั้นมึงได้ตายคาตีนกูแน่"

"นี่! เลิกขู่น้องเขาได้แล้ว เห็นไหมว่าน้องเขากลัวหมดแล้ว พวกแกนี่มันถนัดทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ" พัดชาแย้งขึ้นอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นมาวินและนักรบเป็นห่วงเกินไปจนพลอยทำให้คนรอบข้างอึดอัดไปด้วย

"มึงเลิกแรดเลยอีแม่มด เห็นไอ้แว่นนี่หน้าตาดีหน่อยยอมให้มันง่ายๆเลยนะ" นักรบกอดอกมองพัดชาเขม็ง ก่อนจะหันหน้าไปหาพารันที่ยืนอยู่ข้างๆ "ไอ้เวรนี่ก็นิ่งเป็นตอไม้เลยไอ้เวร ปกติเห็นเป็นห่วงเมียยิ่งกว่าอะไรดี พอมีเรื่องจริงๆไม่เห็นทำอะไรสักอย่าง มึงนี่มันผัวไร้ประโยชน์จริงๆ"

พารันได้แต่ยืนมองสองเพื่อนรักเงียบๆ สิ่งที่เขาตั้งใจจะทำและอยากพูดกับเด็กหนุ่มรุ่นน้องคือสิ่งที่นักรบกับมาวินเพิ่งทำไปเมื่อสักครู่ เขาจึงทำได้แค่ยืนมองโดยไม่พูดอะไร

"ขะ..ขอโทษจริงๆครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะคับ" รุ่นน้องหนุ่มก้มศีรษะให้อีกครั้งเป็นการขอโทษ ก่อนจะอาศัยจังหวะที่ทั้งสี่คนเงียบไปรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นท่ามกลางสายตาของผู้คนรอบข้าง

"นี่ถ้ากูรับไว้ไม่ทันมึงคงล้มไปแล้ว"

"เลิกบ่นได้ไหมเนี่ย! เห็นไหมว่ารุ่นน้องเขากลัวพวกแกกันหมดแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะเรียนจบกันอยู่แล้วช่วยทำตัวให้มันดีๆหน่อยเถอะ" พัดชากลอกตาไปมาใส่มาวิน ก่อนจะเดินออกไปทันที

"พวกมึงนี่อาการหนักกว่ากูอีกนะ" พารันส่ายหน้าน้อยๆ จากนั้นจึงรีบเดินตามพัดชาไป ปล่อยให้มาวินและนักรบตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นอยู่สองคน

@ตอนเย็น

"อีกสองเดือนก็ได้เห็นหน้าตัวเล็กแล้ว ตื่นเต้นจัง" พารันมองหน้าท้องของแฟนสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงแล้วคลี่ยิ้มบางๆ เขาไม่เคยตื่นเต้นกับการรอคอยขนาดนี้มาก่อนเลย

"อยากรู้จังว่าตัวเล็กจะหน้าเหมือนพายหรือเหมือนพัด" พัดชาละสายตาจากตัวอักษรบนหน้าหนังสือแล้วมองพารันที่นอนหนุนอยู่บนต้นขา รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าคมคายพลอยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจจนเผลอยิ้มตามไปด้วย