เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 85

@สองเดือนต่อมา

เพียงแค่พริบตาเดียววันเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป หนึ่งในนั้นคือชีวิตประจำวันของพารันและพัดชาที่ไม่ต้องตื่นเช้ารีบไปมหาวิทยาลัยอีกแล้ว และในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาและเธอก็จะกลายเป็นพ่อแม่มือใหม่อย่างสมบูรณ์แบบ

"พวกมึงเป็นผีไม่มีญาติกันรึไงถึงมาวุ่นวายที่บ้านกูทุกวัน" พารันที่นอนหนุนตักแฟนสาวอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกเอ่ยถามมาวินและนักรบที่นอนเล่นมือถืออยู่บนโซฟาตัวใหญ่เสียงหน่าย เพราะหลายวันที่ผ่านมาทั้งสองคนมักจะแวะมาหาเขาทุกวัน

"ถามโง่ๆ เผื่ออีแม่มดมันเจ็บท้องคลอดพวกกูจะได้หามมันส่งโรงพยาบาลทันไง" มาวินตอบ

"กูว่าที่ลูกกูไม่ยอมคลอดสักทีเพราะไม่อยากออกมาเห็นหน้าพวกมึงสองตัวเนี่ยแหละ"

"จะเป็นพ่อคนอยู่แล้วอย่าโชว์โง่ให้มันมากนัก ถึงหลานกูจะอยากออกมาเรียกกูว่าป่าปี๊รบแค่ไหนก็ยังออกมาไม่ได้หรอกเว้ย เพราะกำหนดคลอดของอีแม่มดมันอีกสามวัน" นักรบเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"เมื่อไหร่จะเลิกกัดกันสักที น่าเบื่อจริงๆเลย" พัดชาปรามเสียงแข็งอย่างเหลืออด พร้อมกับดันศีรษะของพารันออกจากหน้าขาแล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นหมายจะเดินออกไป

"โอ๊ย!" เธอร้องขึ้นเสียงดังเมื่อจู่ๆก็มีอาการปวดท้องในตอนที่กำลังจะก้าวออกไป ทำให้อีกสามคนผลุนผลันลุกขึ้นทันที

"พัดเป็นอะไร" พารันถามหน้าตื่น พร้อมทั้งกอดประคองแฟนสาวไว้หลวมๆ

"ปะ..ปวดท้อง..อึก..มะ..เหมือนจะคลอดแล้ว"

"จะคลอดแล้วเหรอ? ไอ้คาไลน์เตรียมรถ! เมียกูจะคลอดแล้ว!" เขาตะโกนออกคำสั่งอย่างลนลาน แล้วรีบช้อนตัวพัดชาขึ้นในท่าเจ้าสาว ผลุนผลันเดินออกไปทันที นักรบและมาวินที่เห็นอย่างนั้นรีบเก็บมือถือแล้ววิ่งตามออกไป

"โอ๊ย!..มะ..เหมือนน้ำคร่ำจะแตกแล้ว" พัดชากำเสื้อเชิ้ตของแฟนหนุ่มแน่นจนแขนสั่นเทา รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

"ไอ้คาไลน์มึงขับเร็วกว่านี้ไม่ได้รึไง!"

"นี่ก็เหยียบมิดแล้วครับนาย"

"เวรเอ้ย! ทำไมไม่ได้ดั่งใจเลยวะ!"

"พัดมึงไหวไหม" นักรบที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามในรถลีมูซีนคันหรูถลาเข้าไปจับมือพัดชาไว้แน่น

"ถามโง่ๆไอ้ควาย! ถ้าไหวมันจะร้องเหมือนควายถูกเชือดแบบนี้ไหม!" มาวินถลาเข้าไปตบหัวเพื่อนรักอย่างแรง มองพัดชาด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำได้แค่จับมือให้กำลังใจ

"โอ๊ย! จะ..เจ็บจะตายอยู่แล้ว!..อึก"

"ทำคลอดเองได้ไหมวะ" เพียงแค่เห็นสีหน้าเจ็บปวดของคนรักหัวใจแกร่งก็พานกระตุกวูบ ทว่าคำถามของพารันกลับทำให้มาวินและนักรบมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"ไอ้เหี้ยมึงเป็นมาเฟียไม่ใช่หมอมึงทำคลอดลูกเองไม่ได้!" นักรบตะโกนตอบ

"แต่เมียกูเจ็บท้องจะตายอยู่แล้ว!"

"แต่มึงจะทำคลอดเองไม่ได้! นี่หลานกูโว้ย!"

"หมอตำแยสมัยก่อนไม่ได้เรียนหมอมาโดยตรงยังทำคลอดได้เลย! ทำไมกูจะทำไม่ได้วะ!"

"โอ๊ย! ไอ้พวกปัญญาอ่อน! จอดรถแล้วลงไปทะเลาะกันข้างทางเลยไปฉันปวดท้องจะตายอยู่แล้ว!" พัดชาตวาดลั่นอย่างหัวเสีย ทำให้นักรบและพารันที่กำลังเถียงกันรีบปิดปากเงียบทันที

"ไอ้คาไลน์จอดรถทำไมวะ!" มาวินตะโกนถามเสียงดังเมื่อจู่ๆรถที่กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วก็ค่อยๆชะลอความเร็วลงแล้วหยุดนิ่งในที่สุด ทำให้ทั้งสี่คนรีบมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างพร้อมเพรียง