เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 90

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยทำหน้าสงสัยพลางเขย่าขวดนมเบาๆเมื่อเอริคไม่ยอมกินนมที่ป้อนให้และเอาแต่มองเธอเงียบๆ

"อยากให้อากินนมเหรอครับ แต่นี่มันนมของเพลลินนะ ถ้าอากินนมของเพลลินก็เหมือนกับกินนมของหม่ามี๊พัดนะ เพลลินยอมเหรอครับ"

"แอ๊ะ~" คำพูดของเอริคทำให้เด็กน้อยเอียงคอมองอย่างสงสัยเข้าไปใหญ่ราวกับกำลังทำความเข้าใจกับคำพูดของเขา ก่อนที่ต่อมาจะทำหน้ามุ่ย รีบกอดขวดนมไว้แนบอกอย่างหวงแหน

"หึ" เอริคยิ้มเยาะอย่างสะใจพลางเหลือบมองอีกสามคนที่ทำหน้าไม่พอใจ "อากินนมของหม่ามี๊พัดไม่ได้แต่พ่อหนูกินได้นะครับ เป็นเด็กดีต้องป้อนนมพ่อนะรู้ไหม"

"อะ..ไอ้เอริค!" พารันเค้นเสียงลอดไรฟัน ชี้หน้าคาดโทษเอริคอย่างเอาเรื่องในตอนที่อีกฝ่ายเดินอุ้มเพลลินเข้ามาวางลงบนหน้าตักเหมือนเดิม

"แอ๊ะ~" เพลลินยิ้มหวานพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดีขณะยื่นขวดนมไปจ่อริมฝีปากของผู้เป็นพ่อ ทำเอาพารันยิ้มเจื่อน จากที่เคยหัวเราะคนอื่นกลับกลายเป็นฝ่ายโดนหัวเราะเยาะเสียเอง

"ป่าปี๊ชอบกินนมหม่ามี๊ก็จริง แต่นมแบบนี้มันของเพลลินคนเดียวนะ ป่าปี๊ไม่กินนมแบบนี้ เข้าใจไหมครับ" พารันอธิบายอย่างใจเย็น แต่เพลลินกลับทำหน้าไม่เข้าใจ พยายามจะดันจุกนมเข้าไปในปากของผู้เป็นพ่อให้ได้

"ฮึก" ริมฝีปากน้อยๆเบะคว่ำลงเมื่อโดนขัดใจ เพลลินมองหน้าพ่อผ่านม่านน้ำตาที่รื้นเอ่อออกมาคลอเบ้า ดวงตากลมโตสั่นระริก ทำเอาหัวใจของคนเป็นพ่อกระตุกวูบเมื่อเห็นน้ำตาของลูกสาว รีบฉกริมฝีปากเข้าไปกินนมที่ลูกป้อนให้อย่างจำใจ

"ฮ่าๆๆ" นักรบหัวเราะลั่นอย่างขบขันกับภาพตรงหน้า ไม่ต่างจากมาวินและเอริคที่กลั้นขำไม่ไหว พลอยทำให้เพลลินหัวเราะตามไปด้วย

"พาย!!" เสียงตะโกนของพัดชาที่ดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะทำพารันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ รีบผละริมฝีปากออกจากจุกนมทันที

"นี่ถึงขนาดแย่งนมลูกกินเลยเหรอ! พัดบอกแล้วใช่ไหมว่าปั๊มนมไว้แค่สองขวด ตายอดตายอยากขนาดนั้นเลยเหรอ!" พัดชาที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับคาไลน์เท้าเอวถามแฟนหนุ่มเสียงเขียวโดยไม่ทันได้สังเกตว่าเพื่อนรักอีกสามคนกำลังกลั้นขำ

"ไม่ใช่แบบนั้นนะ เพลลินให้พายกินเอง พอไม่กินก็เบะปากจะร้องไห้ ถามไอ้วินกับไอ้รบดูสิพวกมันก็กินแล้วเหมือนกัน ไอ้เอริคก็เกือบได้กินด้วย"

"ลูกทำหน้าจะร้องไห้ขนาดนั้นยังมีหน้ามาแก้ตัวอีกเหรอ?"

"หา?" พารันขมวดคิ้วยุ่งกับคำพูดของแฟนสาว รีบก้มมองเพลลินที่นั่งกอดขวดนมอยู่บนหน้าตักราวกับหวงแหนนักหนา รอบดวงตากลมโตแดงก่ำราวกับเพิ่งร้องไห้มาหมาดๆ

"เมื่อกี้เพลลินยังหัวเราะอยู่เลย พายไม่ได้โกหกนะ ใครมันจะบ้าแย่งนมลูกกิน"

"เฮ้อ~ เห็นไหมว่าลูกจะร้องไห้แล้ว" พัดชาถอนหายใจเบาๆอย่างปลงตกเพราะคิดว่าพารันคงตกหลุมพรางความไร้เดียงสาของลูกสาว ก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มเพลลินขึ้นแนบอก แย่งขวดนมจากมือน้อยๆมาวางไว้บนโต๊ะกระจก แล้วหันหลังเดินออกมา

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยยิ้มหวานเมื่อเห็นหน้าคาไลน์ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พร้อมกับยื่นแขนทั้งสองข้างให้คาไลน์

"ไม่อยากไปกินนมบนห้องกับหม่ามี๊เหรอคะ" พัดชาหยุดฝีเท้าแล้วเอ่ยถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะอุ้มเพลลินไปส่งให้คาไลน์

"เหมือนคุณหนูจะเบื่อนะครับ เดี๋ยวผมพาไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านดีกว่า" คาไลน์ตระกองกอดเด็กน้อยแนบอก มองรอยยิ้มไร้เดียงสาของเจ้านายตัวน้อยด้วยความเอ็นดู

"นายทำงานมาเหนื่อยๆยังต้องช่วยเลี้ยงเพลลินอีก ไปพักสักหน่อยไหม"

"เดี๋ยวกูตามไปง้อเอง"

"ปัญญาอ่อน" เอริคที่ยืนฟังเงียบๆมาหลายนาทีพูดขึ้นเสียงเรียบ ก่อนจะเดินตามคาไลน์ออกไปทางสวนหลังบ้านโดยไม่รอให้พารันตอบอะไรกลับมา

"ไอ้เวรนี่มันวอนตีนกูไม่เลิกจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่ามันช่วยชีวิตกูไว้กูจะส่งคนไปเผาโกดังเก็บอาวุธมันให้วอดเลย"

"อย่าว่าแต่เอาคืนไอ้เอริคเลย ตอนนี้เอาลูกคืนจากไอ้คาไลน์มึงยังไม่มีปัญญาเลย เป็นพ่อที่ไร้ประโยชน์จริงๆ" นักรบส่ายหน้าเอือมระอา จากนั้นจึงเดินตามเอริคออกไป

"ไม่ตามไปดูลูกเหรอวะ" มาวินเอ่ยถามพลางหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟา

"กูหวงลูกก็จริงแต่ไม่ได้หวงถึงขนาดไม่ยอมให้ใครอุ้มเลย ดีเหมือนกันที่ไอ้คาไลน์มันช่วยเลี้ยงเพลลินให้ กูจะได้มีเวลาพักบ้าง"

"ชีวิตพ่อลูกอ่อนของมึงเหมือนจะไม่มีความสุขเลยนะถ้าต้องเหนื่อยขนาดนั้น"

"ตรงกันข้ามเลยแหละ มันโคตรมีความสุขเลย สักวันมึงจะเข้าใจเองว่าการมีคนรออยู่ที่บ้านหลังทำงานเสร็จมันมีความสุขขนาดไหน"

"มีเวลาอยู่กับเมียน้อยลงมันมีความสุขจริงๆเหรอวะ"

"เอาไว้มึงมีเมียมีลูกเมื่อไหร่มึงจะรู้คำตอบเอง" พารันส่งยิ้มให้เพื่อนรัก ก่อนจะเดินไปหาพัดชาในห้องครัว ปล่อยให้มาวินนั่งหาคำตอบของคำถามนั้นอยู่คนเดียว