เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 89

"รีบไปอาบน้ำมานอนเถอะ ดึกแล้วนะ"

"นี่พายน้อยใจอยู่นะ น้อยใจทั้งพัดทั้งลูกเลย ร้ายกาจนักนะที่รวมหัวแกล้งกันแบบนี้"

"ไปอาบน้ำได้แล้ว ถ้าอยากกินนมลูกหลับเมื่อไหร่ค่อยแย่งลูกกินก็แล้วกัน"

"แบบนั้นไม่ยุติธรรมเลย" พารันทำหน้าเซ็ง ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำทันที พัดชาได้แต่กลั้นขำกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดราวกับผู้หญิงของแฟนหนุ่ม ยิ่งเห็นเขาทำท่าทางแบบนั้นก็ยิ่งนึกสนุกอยากกลั่นแกล้ง

@วันต่อมา

"หายไปได้ไม่กี่วันโผล่มาขอส่วนบุญอีกแล้ว ถ้าจะขนาดนี้ไม่ย้ายมาอยู่บ้านกูเลยล่ะ" พารันประชดประชันอย่างเหลืออดเมื่อเห็นมาวินกับนักรบเดินถือของพะรุงพะรังเข้ามาในห้องรับแขกราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ขณะที่เขากำลังนั่งป้อนนมเพลลินอยู่คนเดียว

"กูพร้อมเก็บกระเป๋าย้ายมาทุกเมื่อ ขอแค่มึงเอ่ยปากอนุญาตก็พอ" นอกจากมาวินจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดประชดประชันของเพื่อนรักแล้วเขายังรีบวางของไว้บนพื้นแล้วเดินเข้าไปหาเพลลินที่นั่งทำตาแป๋วอยู่บนหน้าตักของผู้เป็นพ่อ ยื่นมือเข้าไปหมายจะอุ้มเธอ ทว่านักรบกลับรีบเดินเข้ามาจับแขนข้างหนึ่งของหลานสาวไว้เสียก่อน

"ไอ้รบปล่อยแขนเพลลิน เห็นไหมว่าหลานกินนมอยู่ มึงป้อนนมหลานไม่เป็นหรอกเดี๋ยวกูทำเอง"

"แค่ป้อนนมหลานทำไมกูจะทำไม่เป็น มึงนั่นแหละไปไกลๆเลย"

เด็กน้อยมองการกระทำของสองหนุ่มตาแป๋วโดยที่ปากยังคาบจุกนมไว้ ก่อนจะหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจที่เห็นมาวินและนักรบต่อล้อต่อเถียงกัน เธอค่อยๆยกมือขึ้นมาจับประคองขวดนมไว้ แล้วยื่นมันให้มาวิน

"ฮ่าๆๆ เห็นไหมว่าหลานอยากให้กูป้อน" มาวินยักคิ้วอย่างผู้ชนะ พร้อมกับรับขวดนมมาจากมือของหลานสาว ทว่าเด็กน้อยกลับเบ้ปากเมื่อโดนแย่งของไปจากมือ ทำเอามาวินเลิ่กลั่ก ในขณะที่พารันหัวเราะลั่นอย่างสะใจ

"ฮ่าๆๆ เพลลินไม่ได้จะให้มึงป้อนแต่จะป้อนมึง"

"ฮ่าๆๆๆ" นักรบที่ได้ยินอย่างนั้นระเบิดหัวเราะอย่างสะใจ แตกต่างจากคนโดนหลานสาวกลั่นแกล้งที่ได้แต่ยิ้มเจื่อน

"ฮึก" เด็กน้อยแย่งขวดนมกลับมาพลางเบะปาก หยาดน้ำตารื้นเอ่อออกมาคลอเบ้าเมื่อมาวินไม่ยอมกินนมที่ป้อนให้

"พวกมึงสัญญากับกูด้วยเกียรติของมาเฟียนะว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับของเราสามคน" แม้จะลำบากใจที่ต้องทำตามใจหลานสาวแต่มาวินก็ยอมกินนมที่เพลลินป้อนให้อย่างไม่มีทางเลือก นักรบที่นั่งขำกับภาพตรงหน้ารีบหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาถ่ายรูปไว้

"ฮ่าๆๆ มึงดังแน่ไอ้วิน"

"มึงลบเดี๋ยวนี้เลยไอ้เวร!" มาวินโวยวายอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับกระโจนใส่นักรบหมายจะแย่งมือถือของอีกฝ่าย แต่นักรบก็เบี่ยงตัวหลบได้ทันแล้วรีบเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์เหมือนเดิม

"ฮ่าๆๆ โตเป็นควายแล้วยังกินนมเหมือนเด็กอีก รู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งไหมไอ้วิน"

"มึงอย่ามาล้อกูไอ้เวร! แหวะ! นมอีพัดรสชาติห่วยแตกชะมัด ไอ้พายมันแดกลงได้ไงวะ"

"ฮ่าๆๆ หยุดขำไม่ได้เลยไอ้เหี้ย" นักรบหัวเราะจนไหล่สั่นไม่ต่างจากพารัน ยิ่งเห็นสีหน้าพะอืดพะอมของมาวินก็ยิ่งกลั้นขำไม่ไหว

"แอ๊ะ~" ทว่าเสียงอ้อแอ้ของเพลลินที่ดังแทรกขึ้นก็ทำให้นักรบและพารันหยุดหัวเราะชะงัก