เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 88

@หลายเดือนต่อมา

"แงงงงงงงงงงง!!"

เฮือก!

พัดชาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจในช่วงเวลาห้าทุ่มกว่าเพราะเสียงร้องไห้ของลูกสาวตัวน้อยวัยแปดเดือนที่นอนถีบขาไปมาอยู่ข้างๆ เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียงทั้งที่ยังงัวเงีย แล้วอุ้มเพลลินขึ้นมาตบตูดเบาๆ

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง เดี๋ยวป่าปี๊ก็กลับมาแล้ว"

"แงงงงงงงงงงง!!" เด็กน้อยตะเบ็งเสียงร้องไห้พลางตวัดแขนแกว่งไปมากลางอากาศ ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ทำเอาคนเป็นแม่อย่างพัดชาสงสารจับใจ รีบเอื้อมไปหยิบมือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมากดต่อสายหาพารันทันที พร้อมกับเปิดลำโพงมือถือให้ลูกสาวตัวน้อยได้ยินด้วย

(ฮัลโหล มีอะไรรึเปล่าทำไมโทรมาซะดึกเลย) รอสายไม่นานนักเสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังกรอกเข้ามาแทนเสียงรอสาย ความเป็นห่วงที่เจืออยู่ในน้ำเสียงฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ

"ตัวเล็กตื่นมากลางดึกแล้วร้องไห้ใหญ่เลย"

"ฮึก" เด็กน้อยสะอึกสะอื้นทั้งที่ริมฝีปากบางกำลังคลี่ยิ้มเพราะได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อดังเล็ดลอดออกมาจากมือถือ เธอหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจพลางแกว่งแขนไปมาอย่างอารมณ์ดี

(ไหนบอกว่าตัวเล็กร้องไห้? เหมือนพายจะได้ยินเสียงหัวเราะนะ นี่โทรมาตามพายให้รีบกลับบ้านเพราะเอาตัวเล็กไม่อยู่ใช่ไหม)

"แอ๊ะ~" เพียงแค่ได้ยินเสียงของพารันเด็กน้อยก็มองหน้าผู้เป็นแม่ตาแป๋ว ทำเอาพัดชาถอนหายใจเบาๆกับความไร้เดียงสาของลูกสาว

"โอเคไม่มีอะไรแล้ว พายรีบกลับมานะ"

"ฮึก!" เด็กน้อยเบ้ปากเตรียมตะเบ็งเสียงอีกครั้งเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พูดแบบนั้นราวกับเข้าใจความหมายทุกอย่าง

"ได้ยินรึยัง มีเด็กกำลังเบะปากจะร้องไห้หาพ่ออยู่เนี่ย"

(ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรเลย นี่คิดถึงพายจนต้องใช้ลูกเป็นข้ออ้างเลยเหรอ พายเสร็จงานแล้วกำลังนั่งรถกลับบ้าน อีกยี่สิบนาทีน่าจะถึง)

"แอ๊ะ~" เพลลินหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ พร้อมกับยื่นฝ่ามือน้อยๆไปแตะหน้าจอมือถือที่มีเสียงของพารันดังเล็ดลอดออกมา

(ตัวเล็กอารมณ์ดีจังเลยนะ อยู่กับพัดคงไม่ดื้อใช่ไหม งั้นเดี๋ยวพายรีบกลับไปหานะ ถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลย รักพัดนะ)

"ไม่ต้องรีบมากก็ได้ บอกคาไลน์ขับรถระวังด้วยนะ รักพายเหมือนกัน" เธออมยิ้มกับคำบอกรักของแฟนหนุ่ม ก่อนจะกดวางสายทันที

"ฮึก!"

"ห้ามร้องไห้นะ ถ้าร้องไห้ป่าปี๊จะไม่กลับมาหานะ" พัดชาปรามเสียงแข็งเมื่อเห็นเพลลินเบ้ปากเตรียมปลดปล่อยน้ำตาอีกครั้ง ทว่าคำพูดของเธอกลับทำให้ลูกสาวตะเบ็งเสียงร้องไห้ทันที

"แงงงงงงงงงงง!!