เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 88

@หลายเดือนต่อมา

"แงงงงงงงงงงง!!"

เฮือก!

พัดชาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจในช่วงเวลาห้าทุ่มกว่าเพราะเสียงร้องไห้ของลูกสาวตัวน้อยวัยแปดเดือนที่นอนถีบขาไปมาอยู่ข้างๆ เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียงทั้งที่ยังงัวเงีย แล้วอุ้มเพลลินขึ้นมาตบตูดเบาๆ

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง เดี๋ยวป่าปี๊ก็กลับมาแล้ว"

"แงงงงงงงงงงง!!" เด็กน้อยตะเบ็งเสียงร้องไห้พลางตวัดแขนแกว่งไปมากลางอากาศ ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ทำเอาคนเป็นแม่อย่างพัดชาสงสารจับใจ รีบเอื้อมไปหยิบมือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมากดต่อสายหาพารันทันที พร้อมกับเปิดลำโพงมือถือให้ลูกสาวตัวน้อยได้ยินด้วย

(ฮัลโหล มีอะไรรึเปล่าทำไมโทรมาซะดึกเลย) รอสายไม่นานนักเสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังกรอกเข้ามาแทนเสียงรอสาย ความเป็นห่วงที่เจืออยู่ในน้ำเสียงฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ

"ตัวเล็กตื่นมากลางดึกแล้วร้องไห้ใหญ่เลย"

"ฮึก" เด็กน้อยสะอึกสะอื้นทั้งที่ริมฝีปากบางกำลังคลี่ยิ้มเพราะได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อดังเล็ดลอดออกมาจากมือถือ เธอหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจพลางแกว่งแขนไปมาอย่างอารมณ์ดี

(ไหนบอกว่าตัวเล็กร้องไห้? เหมือนพายจะได้ยินเสียงหัวเราะนะ นี่โทรมาตามพายให้รีบกลับบ้านเพราะเอาตัวเล็กไม่อยู่ใช่ไหม)

"แอ๊ะ~" เพียงแค่ได้ยินเสียงของพารันเด็กน้อยก็มองหน้าผู้เป็นแม่ตาแป๋ว ทำเอาพัดชาถอนหายใจเบาๆกับความไร้เดียงสาของลูกสาว

"โอเคไม่มีอะไรแล้ว พายรีบกลับมานะ"

"ฮึก!" เด็กน้อยเบ้ปากเตรียมตะเบ็งเสียงอีกครั้งเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พูดแบบนั้นราวกับเข้าใจความหมายทุกอย่าง

"ได้ยินรึยัง มีเด็กกำลังเบะปากจะร้องไห้หาพ่ออยู่เนี่ย"

(ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรเลย นี่คิดถึงพายจนต้องใช้ลูกเป็นข้ออ้างเลยเหรอ พายเสร็จงานแล้วกำลังนั่งรถกลับบ้าน อีกยี่สิบนาทีน่าจะถึง)

"แอ๊ะ~" เพลลินหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ พร้อมกับยื่นฝ่ามือน้อยๆไปแตะหน้าจอมือถือที่มีเสียงของพารันดังเล็ดลอดออกมา

(ตัวเล็กอารมณ์ดีจังเลยนะ อยู่กับพัดคงไม่ดื้อใช่ไหม งั้นเดี๋ยวพายรีบกลับไปหานะ ถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลย รักพัดนะ)

"ไม่ต้องรีบมากก็ได้ บอกคาไลน์ขับรถระวังด้วยนะ รักพายเหมือนกัน" เธออมยิ้มกับคำบอกรักของแฟนหนุ่ม ก่อนจะกดวางสายทันที

"ฮึก!"

"ห้ามร้องไห้นะ ถ้าร้องไห้ป่าปี๊จะไม่กลับมาหานะ" พัดชาปรามเสียงแข็งเมื่อเห็นเพลลินเบ้ปากเตรียมปลดปล่อยน้ำตาอีกครั้ง ทว่าคำพูดของเธอกลับทำให้ลูกสาวตะเบ็งเสียงร้องไห้ทันที

"แงงงงงงงงงงง!!

"ไงไอ้ตัวแสบ คิดถึงป่าปี๊เหรอครับ" เขาค่อยๆอุ้มลูกสาวขึ้นมากอดแนบอก แล้วฝังจมูกลงบนพวงแก้มป่องฟอดใหญ่ให้คลายความคิดถึง เพียงแค่นั้นเด็กน้อยก็ปรบมือชอบใจ

"เหมือนจะมีคนแถวนี้คิดถึงป่าปี๊มากจนต้องใช้ตัวเล็กเป็นข้ออ้างให้ป่าปี๊รีบกลับบ้านเลยนะ" พารันแสร้งกระซิบกระซาบ เหลือบมองพัดชาแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนจะวางลูกสาวลงบนเตียง แล้วฉกริมฝีปากเข้าไปดูดดุนยอดปทุมถันอย่างหนักหน่วง

"อ๊ะ..พะ..พายอย่าแย่งนมลูก..มันเจ็บนะ"

เด็กน้อยกำมือหลวมๆเมื่อเห็นสีหน้าเหยเกของผู้เป็นแม่ ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมาขณะมองพ่อและแม่สลับกันไปมา ก่อนจะทำหน้ามุ่ยแล้วฟาดกำปั้นลงบนแก้มสากของผู้เป็นพ่อ

"หือ? ต่อยป่าปี๊เหรอ?" พารันยอมผละริมฝีปากออกจากยอดปทุมถันอย่างว่าง่าย อมยิ้มด้วยความเอ็นดูกับสีหน้าบึ้งตึงของลูกสาว "หวงหม่ามี๊หรือไม่อยากให้ป่าปี๊แย่งนมเพลลินครับ"

"แอ๊ะ" เพลลินค่อยๆคลานเข้าไปกอดหน้าอกใหญ่ของพัดชาไว้ พร้อมทั้งแนบแก้มป่องลงบนเนินอกอวบอิ่มราวกับปลอบประโลมผู้เป็นแม่

"อ๋อ ไม่ชอบที่ป่าปี๊ทำให้หม่ามี๊เจ็บใช่ไหมครับ งั้นเรามาตกลงกันดีไหม ข้างซ้ายเป็นของเพลลิน ข้างขวาเป็นของป่าปี๊ เรามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้กับข้างของตัวเอง แบบนี้โอเคไหมครับ"

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยเอียงคอมองราวกับกำลังทำความเข้าใจกับคำพูดของพ่อ ก่อนที่ต่อมาจะค่อยๆปีนขึ้นไปนอนทาบทับหน้าอกใหญ่ของแม่ไว้

"ฮ่าๆๆ แบบนี้สิค่อยสมกับเป็นทายาทแม่มดหน่อย" พัดชาหัวเราะอย่างสะใจ ไม่ได้สนใจสีหน้าบึ้งตึงของพารันเลย

"ที่บอกว่าตัวเล็กร้องไห้หาพายนี่โกหกจริงๆใช่ไหม ให้ตายสิ! น่าน้อยใจชะมัด" เขาเหวี่ยงขาก้าวลงจากเตียงพลางเสยผมลวกๆ ในขณะที่พัดชาและเพลลินกำลังสนุกสนานกับการกลั่นแกล้งเขาให้หัวเสีย

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เพื่อน(ไม่)สนิท