เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 87

"ไหนๆหลานกูก็คลอดแล้วงั้นเดี๋ยวกูนอนเป็นเพื่อนพัดมันที่โรงพยาบาลด้วยแล้วกัน" คำพูดของมาวินทำให้พารันรีบหมุนตัวกลับไปทันที

"กูขอเถอะพวกมึงเลิกทำตัวเป็นเจ้ากรรมนายเวรของลูกกูได้แล้ว นี่มันเวลาของครอบครัว ไม่ใช่เวลาของเจ้ากรรมนายเวรอย่างพวกมึง"

"แล้วกูกับไอ้รบไอ้คาไลน์ไม่ใช่ครอบครัวของมึงรึไง? เพลลินก็หลานกูเหมือนกัน"

"กูไหว้ล่ะ" พารันประนมมือเหนือศีรษะอย่างจนปัญญา "ขอให้กูได้มีเวลาซึ้งกับการเห็นหน้าลูกวันแรกหน่อยเถอะ พัดออกจากโรงพยาบาลได้วันไหนกูจะยอมให้พวกมึงเกาะติดลูกกูทั้งวันเลย แต่วันนี้กูขอเถอะ พวกมึงกลับไปได้แล้ว"

"พัดอยากให้กูอยู่เป็นเพื่อนไหม" นักรบเอ่ยถามเสียงแข็ง แต่ถึงแม้จะเป็นประโยคคำถามแต่น้ำเสียงกลับบังคับกลายๆให้ตกลง ทว่าพัดชากลับส่ายหน้าปฏิเสธอย่างไม่ใยดี

"เหอะ! มึงจำไว้เลยนะว่าครั้งนึงมึงเคยกีดกันไม่ให้กูอยู่กับหลาน" เขาแค่นหัวเราะในลำคออย่างไม่ชอบใจนัก พร้อมกับเดินเข้าไปหอมแก้มหลานสาวตัวน้อยเบาๆ แล้วหันหลังเดินออกมา ไม่ลืมที่จะลากคอมาวินออกมาพร้อมกัน

"ไอ้เหี้ยรบปล่อยกู! ทำไมมึงได้หอมหลานก่อนกลับแล้วกูไม่ได้หอมวะ!"

"มึงหอมไปแล้วหุบปากเลยไอ้ควาย!"

"ไอ้เอริคมึงห้ามคิดไม่ซื่อกับหลานกูนะ! กูรู้ว่าอีพัดมันหาผัวไว้ให้ลูกหลายคน ถ้ามึงคิดอะไรกับหลานกูกูจะตามล้างแค้นมึงเจ็ดชั่วโคตรเลย!"

เอริคได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอากับคำพูดแสลงหูของมาวินที่โหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าประตู เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาหลานสาวตัวน้อย

"ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า เธอคงอยากพักผ่อน"

"เพิ่งมาเมื่อกี้จะกลับแล้วเหรอ" พัดชาถาม

"ถึงฉันอยู่ก็ใช่ว่าหลานจะลืมตาขึ้นมาเล่นกับฉันสักหน่อย เอาไว้เธอออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ฉันจะแวะไปหาบ่อยๆก็แล้วกัน เดี๋ยวพ่อแม่เธอก็คงมากันแล้ว ฉันไม่อยู่เป็นส่วนเกินดีกว่า เอานี่ ของขวัญรับขวัญหลาน" เขาหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงเล็กๆในกระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านหลังออกมายื่นให้พัดชา ซึ่งเธอก็ถือวิสาสะเปิดดูต่อหน้าเขา

"ว้าว กำไลข้อเท้าเพชร แต่ปกติเขาให้กำไลข้อเท้าทองกันไม่ใช่เหรอ?"

"เป็นหลานฉันต้องใส่เพชรสิ ฉันสั่งทำให้ตอนรู้ว่าเธอใกล้จะคลอดแล้ว ดีที่เมื่อกี้ไม่ลืมหยิบมา"

"ขอบใจนะ จะไม่สวมให้หลานเองเหรอ"

"เธอเป็นแม่ก็สวมให้สิ ฉันแค่อยากให้หลานเฉยๆ"

"ขอบใจมากนะ"

"งั้นฉันกลับแล้วนะ ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ก็โทรบอกฉันด้วย ถ้าไม่ติดงานจะรีบไปหา" เอริคโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆกลางหน้าผากมนของหลานสาวหลังพูดจบประโยค แล้วเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้พัดชา ก่อนจะหันหลังเดินออกไปโดยไม่ล่ำลาพารันและคาไลน์ที่ยืนมองอยู่

"คาไลน์อยากอุ้มตัวเล็กเหรอ" พัดชาเอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นคาไลน์จ้องมองเพลลินไม่วางตา ซึ่งอีกคนก็พยักหน้ารับด้วยท่าทางเกรงใจ

"มาอุ้มสิ นายเป็นคนปกป้องเพลลินไว้นะ ถ้าวันนั้นนายไม่เอาตัวบังไว้เพลลินก็คงไม่ได้นอนอยู่ตรงนี้หรอก"

"อย่าถือเป็นบุญคุณเลยครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมเต็มใจทำ"

"นายนี่ซื่อสัตย์จนน่าหมั่นไส้เลยนะ"

"ถ้างั้นผมขอรางวัลเป็นหอมแก้มคุณหนูสักฟอดได้ไหมครับ" ไม่รอให้พัดชาอนุญาตหรือปฏิเสธคาไลน์ก็เดินดุ่มๆเข้าไปหอมแก้มเจ้านายตัวน้อยฟอดใหญ่

"รอดอยู่แล้ว พายมีทั้งเงินมีทั้งเวลา ให้เลี้ยงอีกสิบคนยังไหวเลย"

"มีแค่สองอย่างนั้นมันไม่พอหรอก พายต้องให้ความรักกับลูกด้วย"

"พายจะรักลูกกับพัดให้มากๆ โอเคไหม" เขาดึงมือเธอมากุมไว้แนบริมฝีปาก แล้วจูบเบาๆบนหลังมือขาวเนียน

"เขาบอกว่าหลังคลอดลูกอาจจะมีภาวะซึมเศร้าหลังคลอด เพราะงั้นพัดอย่าคิดมากนะ ถ้ามีอะไรก็พูดออกมาตรงๆเลย ใส่อารมณ์กับพายก็ได้ ห้ามคิดมากแล้วเก็บไว้คนเดียว ตกลงไหม"

"พัดไม่เป็นอะไรหรอก แต่สัญญาว่าจะไม่คิดมากคนเดียว"

"งั้นก็นอนพักเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่มาถึงพายปลุกเอง"

"พัดรักพายนะ"

"ครับ รักพัดเหมือนกัน" เขาค่อยๆวางมือของเธอลงบนเตียง แล้วหยัดกายลุกขึ้นโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม ขณะที่พัดชาหลับตาลงช้าๆ

พารันอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆอุ้มลูกสาวขึ้นมากอดแนบอก แล้วเดินไปนั่งบนโซฟา หากแต่ดวงตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาว เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นหน้า และวินาทีที่ได้อุ้มลูกครั้งแรกเขารู้ได้ในทันทีว่านี่คือของขวัญที่มีค่าที่สุดที่เกิดมาจากความรักของเขาและพัดชา

พัดชาเปรียบเสมือนลมหายใจ ในขณะที่ลูกเปรียบเสมือนชีวิต เขาไม่สามารถเดินต่อไปได้หากขาดใครคนใดคนหนึ่งไป

"โตเร็วๆนะครับ ป่าปี๊อยากเล่นกับหนูแล้ว"

"แอ๊ะ~" หัวใจแกร่งเต้นระรัวด้วยความดีใจเมื่อลูกสาวตัวน้อยส่งเสียงอ้อแอ้ราวกับตอบรับคำพูดนั้น พารันค่อยๆแนบแก้มสากลงบนหน้าผากของลูกสาวแล้วหลับตาลงช้าๆ โดยไม่รู้เลยว่าพัดชากำลังมองการกระทำของเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม