เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 93

เสียงครางระงมของสองหนุ่มสาวดังก้องภายในห้องนอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เสียงหอบหายใจหนักๆจะดังตามมา พัดชากัดปากเบาๆพลางเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าลวกๆ แล้วโน้มใบหน้าลงไปขบเม้มกลีบปากหนาเบาๆ

"ตอนนี้เพลลินคงอยู่กับคาไลน์ อีกสักชั่วโมงค่อยลงไปคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"

"แล้วใครบอกว่าจะยอมให้ลงจากเตียงง่ายๆ" พารันยิ้มมุมปากอย่างชอบใจกับคำพูดปลุกเร้าอารมณ์ของแฟนสาว ก่อนจะพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนโดยให้พัดชานอนอยู่ใต้ร่าง

"มีลูกแล้วแต่ทำไมยังร้อนแรงอยู่เลย รู้ไหมว่าพัดเซ็กซี่กว่าตอนที่ยังไม่มีลูกอีก"

"เห็นกันอยู่ทุกวันยังรู้สึกว่ามันแตกต่างอีกเหรอ"

"ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ไม่เคยสังเกตตัวเองเลยเหรอว่าเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ขนาดไหน ที่เขาว่ากันว่ามีลูกแล้วหุ่นจะพังเพราะไม่มีเวลาดูแลตัวเองนี่พูดกันเกินจริงใช่ไหม"

"เซ็กซ์ช่วยเผาผลาญแคลอรีได้นะ ถ้าอยากให้พัดหุ่นดีแบบนี้ตลอดก็ทำบ่อยๆสิ"

"หึ รู้ไหมเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของผู้หญิงคือเรื่องบนเตียงเนี่ยแหละ ถ้าจืดชืดเกินไปมันก็ไม่ตื่นเต้น แต่ถ้าจัดจ้านเกินไปมันก็จะเบื่อง่าย ต้องอยู่ระหว่างกลางสองอย่างนี้มันถึงจะตื่นเต้นตลอด" เขาหยัดกายลุกขึ้นพลางเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ แล้วเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเนิบนาบ

"เหรอ? แต่พัดอยากให้พายร้อนแรงตลอดเวลานะ เพราะพัดไม่ชอบแบบจืดชืด ไม่ชอบแบบพอดีด้วย มันไม่ตื่นเต้นสำหรับพัด"

"ฮ่าๆๆ เพราะพัดเป็นพัดแบบนี้ไงพายเลยหลงจนไปไหนไม่รอดแล้ว"

พัดชากัดปากเบาๆอย่างยั่วยวน มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อบทรักเร่าร้อนที่เพิ่งจบลงเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเริ่มบรรเลงอีกครั้ง นานนับชั่วโมงที่เขาและเธอตักตวงความสุขจากกันและกัน

@หลายวันต่อมา

"อรุณสวัสดิ์ครับนาย อรุณสวัสดิ์ครับนายหญิง วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ" คาไลน์เอ่ยทักทายเจ้านายทั้งสองเฉกเช่นทุกวันเมื่อเห็นพารันเดินอุ้มเพลลินลงมาจากชั้นสองโดยมีพัดชาเดินตามหลังลงมา

"อรุณสวัสดิ์คาไลน์สุดหล่อ"

"วันนี้นายหญิงอารมณ์ดีจังเลยนะครับ"

"ฉันก็อารมณ์ดีแบบนี้ทุกวันนะ ยกเว้นวันไหนโดนพายขัดใจเท่านั้นแหละถึงจะอารมณ์เสีย"

"คายาย~" เสียงสดใสของเพลลินดังแทรกขึ้นก่อนที่คาไลน์จะได้ตอบอะไรกลับไป เด็กน้อยฉีกยิ้มไร้เดียงสาพร้อมออกแรงดีดดิ้นจนพารันต้องค่อยๆวางลูกสาวลงบนพื้น ทันทีที่ได้รับอิสระเพลลินก็วิ่งไปหาคาไลน์ทันที

"คายายหอมแจ้ม" มือน้อยๆเขย่าขากางเกงชายหนุ่มเร่าๆจนเขาต้องย่อเข่านั่งลง

"ไม่ดื้อสิครับ จำได้ไหมว่าถ้าดื้อผมจะไม่เล่นด้วย"

"ปาป๊าจำไมคายายไม่หอมแจ้มหนู" เด็กน้อยปั้นหน้าบึ้งตึงราวกับจะร้องไห้ ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นแล้วแหงนคอมองผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าเอาแต่ใจ

"เอยิก!" เพลลินตะโกนเรียกด้วยความดีใจเมื่อเห็นเอริคก้าวลงจากรถยุโรปคันหรู เธอดีดดิ้นเพื่อให้คาไลน์วางลงบนพื้น ทันทีที่ได้รับอิสระก็วิ่งเข้าไปโผกอดเอริคที่ย่อตัวรอรับอยู่ทันที

"หนูคิดเถิงเอยิก"

"แน่ใจเหรอว่าคิดถึงอาไม่ได้คิดถึงของเล่นที่อาซื้อมาฝาก" เอริคอมยิ้มอย่างนึกเอ็นดูในความช่างจ้อของหลานสาว พร้อมอุ้มเธอขึ้นแนบอก แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"หนูเย่นกับเอยิกก็ได้~" สองแขนน้อยๆโอบรัดลำคอหนาไว้หลวมๆ

"จะเล่นอะไรดี อยากซ้อมมีดกับอาไหม หรือจะซ้อมควงปืนดี โตขึ้นจะได้เป็นเจ้าแม่ในวงการมืดที่ไม่มีใครกล้าหยาม"

"เย่นถอดเจื้อผ้ากันค่ะ หนูอยากเย่นกับเอยิก ชวนคายายมาเล่นด้วยนะ"

"ฮะ!? เล่นถอดเสื้อผ้า?" เอริคขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ฟังคำตอบของหลานสาว เขาตวัดสายตามองพารันกับพัดชาทันที แต่ทั้งสองคนก็ทำทีเป็นไม่รู้เรื่อง

"ใครสอนหนูให้เล่นแบบนี้ หืม?"

"ปาป๊าค่ะ ปาป๊าบอกว่าต้องเย่นกับคนที่เรายัก แต่หนูยักทุกคน หนูจาเย่นกับทุกคนเยย เอยิกเล่นกับหนูนะ"

"ไอ้-พา-รัน! มึงสอนอะไรหลานกู!"