เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 94

"กูไม่ได้สอน กูแค่บอกว่าจะทำน้องให้เพลลินเฉยๆ แต่เพลลินฉลาดเกินเลยเข้าใจไปแบบนั้น" พารันรีบอธิบาย นึกไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องหวั่นกับน้ำเสียงน่าเกรงขามของเอริค

"หนูเห็นมามี๊นอนอยู่บนเจียง แย้วปาป๊าก็นั่งอยู่จงกางขาของมามี๊ ปาป๊าบอกว่าจาทำน้องให้หนูเยยต้องเย่นถอดเจื้อผ้ากัน หนูอยากเย่นด้วย~" เพลลินอธิบายอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นเอริคแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่ผู้เป็นพ่อและแม่ ทว่าคำอธิบายของเธอยิ่งทำให้เอริคชักสีหน้าไม่พอใจเข้าไปใหญ่ คาไลน์ที่เห็นอย่างนั้นเดินเลี่ยงออกมาให้พ้นจากสายตาดุดันของเอริค

"ไอ้-พา-รัน!"

"เรียกทำไม? ชื่อกูเหมือนญาติโกโหติกาของมึงรึไง" พารันทำทีเป็นไม่สนใจ แสร้งกระแอมกระไอเบาๆแล้วอธิบายอย่างขอไปที "กูกำลังจะรักกับเมียแล้วเพลลินดันเปิดประตูเข้ามาพอดีเลยเห็นภาพแบบนั้น มันก็แค่นั้นแหละ"

"แค่นั้น? มึงใช้คำว่าแค่นั้นกับภาพอุบาทว์ที่หลานกูเห็นเนี่ยนะ? หลานกูเพิ่งจะสองขวบแปดเดือนต้องมาเห็นภาพแบบนั้นมันสมควรแล้วเหรอ เป็นพ่อเป็นแม่คนแล้วยังไม่รอบคอบอีก มันเสี้ยนหนักถึงขนาดนั้นลุกขึ้นไปปิดประตูไม่ได้เลยรึไง"

"แล้วมึงเสือกอะไรด้วย"

"มึงว่าไงนะ?" เอริคถามเสียงเยือกเย็น ค่อยๆวางเพลลินลงบนพื้นแล้วก้าวยาวๆไปหาพารัน แต่อีกฝ่ายก็รีบยกมือปรามไว้

"มึงหยุดอยู่ตรงนั้น! ต่อหน้าเด็กงดใช้กำลัง"

"อย่าเผลอนะมึง กูจะกระทืบให้หายเสี้ยนเลย"

"ต่อหน้าเด็กยังจะกล้าทำตัวป่าเถื่อนอีกนะมึง"

"เอยิก~" น้ำเสียงอ่อนหวานของเด็กน้อยดังขัดขึ้นก่อนที่เอริคจะได้ตอกกลับไป เพลลินเดินเข้าไปเกาะขามาเฟียหนุ่มพลางแหงนคอมอง "เชี่ยนคืออาใยหย๋อ จำไมปาป๊าต้องเชี่ยนด้วย" คำถามไร้เดียงสาของหลานสาวทำเอริคถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างหนักใจ แล้วย่อเข่านั่งลง กอดเพลลินไว้หลวมๆ

"มันเป็นคำพูดที่เอาไว้ใช้กับผู้ใหญ่ ตอนนี้เพลลินยังเด็กไม่ต้องเรียนรู้คำแสลงพวกนั้นหรอก แล้วถ้าเห็นอะไรไม่ดีก็ไม่ต้องทำตาม เข้าใจไหมครับ"

"แย้วอาใยมานไม่ดีหย๋อ"

"ภาพที่หนูเห็นพ่อกับแม่กำลังเล่นถอดเสื้อผ้ากันไง มันเป็นการเล่นของผู้ใหญ่ ถ้าเพลลินอยากเล่นก็ต้องโตกว่านี้ก่อน แล้วก็คำพูดคำหยาบคายฟังได้แต่ห้ามพูดตามเด็ดขาดไม่ว่าจะกับเพื่อนหรือกับคนสนิท เข้าใจไหมครับ"

"ปาป๊ากับมามี๊ทำสิ่งไม่ดีหย๋อ~"

"มันเป็นสิ่งไม่ดีสำหรับเด็ก แต่เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ชอบทำกัน เรียกว่าความสุขอย่างหนึ่งก็ได้ อธิบายแบบนี้พอเข้าใจไหมครับ"

"เข้าจายแย้วค่ะ หนูจาโตเร็วๆแย้วมาเล่นกับคายายกับเอยิกนะ" เด็กน้อยคลี่ยิ้มหวาน ขยับตัวเข้าไปกอดลำคอหนาไว้หลวมๆ

"เธอนี่ทำอะไรไม่ชอบเก็บหลักฐานเหมือนเดิมเลยนะ มีลูกแล้วก็หัดมีสติหน่อย อยากให้ลูกรู้ขนาดนั้นเลยรึไงว่าเกิดมาได้ยังไง" เอริคหยัดกายลุกขึ้นตำหนิเพื่อนรักเสียงแข็ง พัดชารีบประนมมือไหว้เหนือศีรษะ

"สำนึกผิดแล้ว คราวหลังจะไม่ให้ลูกเห็นแล้ว"

"ไหนหน้าตาของคนสำนึกผิด?"

"ก็นี่ไงสำนึกผิดอยู่ไม่เห็นเหรอ"

"ช่างเถอะ ฉันซื้อของเล่นใหม่มาให้เพลลิน เพลลินกินข้าวรึยัง ถ้ากินแล้วจะได้เอาของเล่นมาประกอบเลย"