เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 313

เมื่อนึกถึงตอนที่เขาจากไปโดยไม่ล่ำลาในห้องผู้ป่วย นภาลัยไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก

เขากำลังโกรธ แต่ไม่รู้ว่าโกรธเพราะอะไร

ภีมพลมองไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไร เพียงแต่เหยียบคันเร่งไม่หยุด

นภาลัยมองเขาที่กำพวงมาลัยแน่น ดูเหมือนจะมีความโกรธอยู่ในใจ นั่นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “คุณจะพาฉันไปไหน?”

เขาไม่ตอบ แต่กลับเหยียบคันเร่งจนสุด ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด!นภาลัยคาดเข็มขัดนิรภัย เธอนั่งรถด้วยความหวาดกลัว

บรรยากาศในรถดูอึมครึมมาก

ภีมพลมีความคิดมากมายอยู่ในใจ เขาอยากจะหนีไปกับเธอ พาเธอไปสุดขอบโลก

จนกระทั่งเขาจอดรถไว้บนชายหาด นภาลัยจึงรู้สึกโล่งใจในที่สุด

แต่เธอไม่กล้าที่จะมองเขาโดยตรง ดังนั้นเธอจึงไม่สบสายตาของเขาเลย

ทันใดนั้นภีมพลก็หันกลับมา ใช้มือจับคางเธอไว้และประทับจูบลงไป

เธอลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ

ภีมพลจูบเธอซ้ำไปซ้ำมา เธอไม่สามารถดิ้นหลุดจากพันธนาการนั้นได้เลย เพราะฝ่ามือใหญ่ของเขา

ลมหายใจอุ่นค่อยๆ โอบล้อมตัวเธอ หัวของนภาลัยค่อยๆ ว่างเปล่า... ดูเหมือนไม่ใช่ความจริงเลย!

นี่เป็นความฝันงั้นเหรอ?

นี่คงเป็นความฝันสินะ

เธอไม่ขัดขืน ริมฝีปากเย็นเยียบของเธอทำให้ภีมพลหลงใหล และอดไม่ได้ที่จะจูบให้ลึกลงไปอีก

เมื่ออุณหภูมิร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ ขนตาของนภาลัยก็สั่นสะท้าน

เมื่อจูบหยุดลง หน้าของเธอก็แดงก่ำ

ภีมพลกอดเธอไว้แน่น “ผมขอโทษ”

หัวใจของนภาลัยเต้นระรัว

เขากำลังขอโทษเหรอ?

ภีมพลรู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งทื่อและดูเหมือนอุณหภูมิร่างกายจะผิดปกติไป ดังนั้นเขาจึงปล่อยอย่างรวดเร็วโดยรับรู้ได้ว่าเธอกำลังรู้สึกกลัว

เขาจับไหล่ของเธอ น้ำตาของภีมพลหยดลงไปที่หน้าท้องของเธอด้วยความเศร้า

ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆ เลื่อนลงมาแตะหน้าท้องของเธอ

นภาลัยเห็นน้ำตาของเขา ความโศกเศร้าบนใบหน้านั้นทำให้สัมผัสได้ถึงคำขอโทษ

“มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ได้ปกป้องลูกของเรา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแล้วเจ็บปวด “ผมขอโทษ”

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “คุณรู้ได้ยังไง?” มีบางสิ่งแวบเข้ามาในดวงตาของเธอ “คุณจำได้แล้วเหรอ? ความทรงจำของคุณกลับมาแล้วใช่ไหม?”

ไม่... ต่อให้เขาจำได้ เขาก็ไม่มีทางรู้ว่าเธอตั้งท้อง

มีเพียงไวศิษฎ์เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

ภีมพลจับมือเล็กๆ ของเธอและพูดด้วยเสียงทุ้ม “ผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว”

“กล้องวงจรปิดอะไร?” เธอไม่เข้าใจ

เขาเงยหน้าขึ้น ทั้งสองมองหน้ากันและกัน

“กล้องวงจรปิดนอกห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลที่นิวยอร์ก”

ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงดูจอมอนิเตอร์นั่นล่ะ?

“ตอนแรกพวกเขาให้ภาพจากกล้องวงจรปิดกับผมแค่บางส่วน ผมเห็นว่าทุกคนยืนอยู่ข้างนอก แต่คุณกลับตามไวศิษฎ์ออกไป ทำให้ผมเกลียดคุณและโกรธมาก”

นภาลัยจ้องไปที่เขาและฟังอย่างระมัดระวัง และรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเขา เธอเข้าใจในทันทีว่าความเย็นชาของเขาที่มีต่อเธอนั้นเป็นเพราะอะไร

“หลังจากนั้นผมดูภาพจากกล้องวงจรปิดทั้งหมด ทำให้รู้ว่าทำไมคุณถึงไปกับเขา...” ภีมพลรู้สึกอึดอัด เขาพูดอย่างเศร้าๆว่า “เพื่อช่วยผม...”

“หยุดพูดเถอะ” นภาลัยขัดขึ้นเบาๆ พยายามระงับอารมณ์ทั้งหมดที่มี

เขาจำเธอไม่ได้ เขาแค่ดูวิดีโอกล้องวงจรปิด ซึ่งไม่ได้เปลี่ยนข้อเท็จจริงที่ว่าเขากำลังจะแต่งงาน

นภาลัยได้สติมากยิ่งขึ้น

ในขณะนี้ รถของญาณีจอดอยู่ในสนามของรีพัลส์เบย์

เธอลงจากรถแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าแก้มของเธอจะยังบวมอยู่เล็กน้อย แต่การได้ยินที่หูข้างขวาของเธอนั้นแย่กว่าหูซ้ายของเธอ ทำให้เธอมีอารมณ์วิตกกังวลอย่างมาก แต่เธอก็แต่งหน้าและปล่อยผมของเธอลงตามปกติ ทำให้ไม่เห็นบาดแผลบนใบหน้า

“คุณแม่”

เมื่อญาณีเข้าไปข้างใน เธอก็รีบเรียกคะนึงนิตย์ทันที

คะนึงนิตย์ลุกจากโซฟาด้วยความแปลกใจ “ญาณี?” ทำไมเธอถึงมาที่นี่

ญาณีเดินตรงไป กับจะคุกเข่าลงกับพื้น “แม่คะ หนูขอร้องช่วยเลื่อนงานแต่งให้เร็วขึ้นด้วยค่ะ”