เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 320

นุชวรารู้สึกว่าญาณีเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเมื่อเผชิญกับปัญหาความรัก

ความรักคือยาพิษจริงเหรอ? มันสามารถกลืนกินจิตวิญญาณของคนได้ใช่ไหม?

คุณญาณีเคยเป็นรักอิสระ เก่ง ทำตามเป้าหมาย แถมยังเฉลียวฉลาด ซึ่งถือว่าเป็นไอดอลสำหรับใครหลายๆ คน

แต่เมื่อมีความรัก นุชราก็ไม่เคยได้เห็นญาณีคนเดิมอีกเลย

อีกด้านหนึ่งที่โรงเรียนอนุบาลเดือนดาว

อาคารสไตล์ทันสมัยหลายชั้นส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางแสงแดด

รถลัมโบร์กินีจอดอยู่ในช่องวีไอพีอย่างเงียบๆ

นภาลัยนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ยอมปลดเข็มขัดนิรภัย แสงในตาของเธอมืดลง

ภีมพลเหลือบมองใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกสบายใจ

ผิวของนภาลัยนั้นละเอียดอ่อนจนน่าประหลาดใจ ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางกำลังส่องประกายสดใส

“คุณอย่าลงมือทำร้ายเขา” นภาลัยพูดเบาๆ รับรู้ได้ถึงการจ้องมอง “ถ้าความทรงจำคุณกลับมาแล้ว คุณจะเสียใจ”

คำพูดเหล่านั้นทำให้ภีมพลขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา

เธอหันมามอง “เพราะคุณแคร์เขามากจริงๆ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเขาพิเศษมาก จนคุณในตอนนี้นึกภาพไม่ออก”

ทั้งคู่สบตากัน ก่อนที่นภาลัยกล่าวเสริมว่า “ครั้งแรกที่ฉันเห็นเขา ฉันกำลังเดทกับคุณที่สวนสนุก ญาณีโทรมาบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา”

ภีมพลไม่มีความจำนั้นอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย เขาจึงฟังเธออย่างระมัดระวัง

“คุณพาฉันไปโรงพักด้วย ฉันไม่เคยเห็นคุณเป็นห่วงใครขนาดนี้มาก่อน”

“ถึงจะไม่ได้รักกัน แต่ก็ยังห่วงใยกันอยู่ในใจ”

ยิ่งภีมพลฟังมากเท่าไร เขาก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นเท่านั้น

เขาไม่ต้องการพูดถึงไวศิษฎ์อีก

ริมฝีปากสีซีดของเขาเปิดออกเล็กน้อย “ถ้าคุณต้องการวิงวอนแทนเขา ผมขอแนะนำให้คุณเก็บแรงไว้ดีกว่า”

นภาลัยระงับความโกรธเอาไว้ นี่เธอพูดไปตั้งเยอะ เขาไม่ฟังเลยเหรอ?

ในขณะที่เธอกำลังปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อออกจากรถ

ภีมพลก็คว้าข้อมือของเธอและดึงเข้าไปใกล้ นภาลัยถูกบังคับให้หันหน้าเข้าหาเขา

วินาทีต่อมา ฝ่ามือใหญ่ของภีมพลประคองด้านหลังศีรษะของเธอ และริมฝีปากบางๆ ของเขาก็ประทับจูบลงไปโดยตรง

หญิงสาวเบิกตากว้างในทันที

เขาควบคุมตัวเองไม่ได้และจูบเธอ จูบนั้นเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

นภาลัยดิ้นรนโดยสัญชาตญาณ

นี่มันชั้นจอดรถใต้ดินนะ เดี๋ยวใครจะมาเห็นเข้า!

เธอตื่นตระหนกและไม่อยากเป็นข่าวอีกต่อไป

แต่ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งกดเธอแน่นมากขึ้นเท่านั้น

ภีมพลกระชับตัวเธอให้แน่นขึ้นอีก ลมหายใจที่เขาหลงรักอบอวลไปทั่ว

มันทั้งอุ่นใจ...และทำให้เขาหลงใหล

นภาลัยดิ้นรนออกจากพันธนาการนั้นอย่างหนัก เธอเริ่มทุบตีไปที่อกของเขา

“อื้อ...” นภาลัยสูดลมหายใจ เปิดประตูและลงจากรถไป

ภีมพลตามลงไปอย่างรวดเร็ว เขายิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

โรงรถใต้ดินสว่างไสว ในเวลาเดียวกันภีมพลเดินอ้อมรถ ไปโอบไหล่ของเธอราวกับว่ามีคนมากมายมองอยู่

เธอกันไปเห็นกลุ่มครูและครูใหญ่ถือป้ายยืนต้อนรับพวกเขาอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

พวกเขายืนเรียงกันด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า

แล้วพากันปรบมือต้อนรับ...

จูบในรถเมื่อกี้...พวกเขาก็มองเห็นน่ะสิ?

หัวใจของนภาลัยเต้นแรงด้วยความเขินอาย

ภีมพลกอดไหล่ของเธอแน่นด้วยความอ่อนโยน

“ยินดีต้อนรับครับ เป็นเกียรติอย่างมากที่คุณภีมและคุณนภาที่ยินดีแบ่งปันเคล็ดลับแห่งความสุขกับเรา ขอแสดงความยินดีที่ได้รับเลือกให้เป็นครอบครัวที่น่ารักที่สุดในโรงเรียนนะครับ”

เสียงปรบมืออันอบอุ่นดังขึ้นอีกรอบ

ภีมพลยิ้มกว้าง ในขณะที่นภาลัยเหลือบตามองต่ำ

เพราะในรูปภาพดูมีความรัก ก็เลยถูกเลือกงั้นเหรอ?

หรืออาจเป็นเพราะหน้าตาของพวกเขามากกว่า

แต่มันแปลกมากที่ภาพครอบครัวของพวกเขาโดดเด่นในภาพถ่ายหลายร้อยภาพ

“คุณภีม คุณนภา เชิญทางนี้ครับ”

ภีมพลเอาแขนโอบไหล่เธอแล้วพาเธอเดินไปข้างหน้า

นภาลัยรู้สึกเคอะเขินเหมือนกับกำลังแสดงละครอยู่ เธอต้องยิ้มและไม่ทำให้ลูกๆ ต้องอับอาย