เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 328

ดวงตาของเธอมืดมนราวกับหมอกในยามค่ำคืน และนัยน์ตาของเธอก็เย็นชา “เกี่ยวอะไรกับคุณ?”

“ไม่เกี่ยวกับผม แต่มันเกี่ยวกับคุณไง เขายังคงยิ้มที่มุมปาก ให้ความรู้สึกกวนๆ ว่ากันว่าการจะลืมคนเก่ามันต้องหาคนใหม่มาแทนที่ ผมยินดี”

แววตาของนภาลัยเย็นชาทันที ดึงมือออกมาจากฝ่ามือของเขา เก็บสายตา แล้วก็เริ่มเอายาทาไปตรงแผลที่บวมของเขา

“คุณจะให้เวลาเยียวยา?” ไวศิษฎ์พูดแทงใจดำเธอ เวลาคงไม่อยากจะจัดการเรื่องยุ่งเหยิงแบบนี้ เขามองดูฝนที่ยิ่งตกยิ่งหนักนอกหน้าต่าง แล้วยิ้ม

อยากรู้เหมือนกันว่าสามวันให้หลังจะเกิดเรื่องอะไร

“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ช่วยเขาทายาเสร็จ นภาลัยเก็บกล่องยา “ต่อไปอย่าชกต่อยกันอีก”

เธอยืนข้างโต๊ะชงชา “ปัญญาอ่อนป่ะ? ชนะแล้วจะยังไง? เขาความจำเสื่อมคุณก็ความจำเสื่อมด้วยเหรอ? เขาคือพี่ชายคุณนะ”

“ผมไม่ชอบเขา” ไวศิษฎ์เงยหน้าขึ้น พิงหลังไปบนเก้าอี้ เอาขาไขว่ห้าง “เห็นแล้วก็อยากจะต่อย! มันห้ามใจไม่อยู่!”

งั้นก็ฝึกก่อนละกัน อย่าให้มันเละแบบนี้ทุกครั้ง นภาลัยไม่อยากยุ่งเรื่องระหว่างสองพี่น้องนี้ เขาหันหลังเดินขึ้นไปข้างบน

“เขาแค่หน้าไม่เละ! แต่ก็ถูกผมชกเข้าที่หน้าอกตั้งสองที？” ไวศิษฎ์ที่ยังคาใจ

นภาลัยตกใจเล็กน้อย ภีมพลได้รับบาดเจ็บเหรอ?

เธออดไม่ได้ที่เป็นห่วง

แต่เมื่อมาคิดดูแล้ว เธอก็ปลอบใจตัวเอง ไม่ต้องไปเป็นห่วง เขากับตัวเองไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว

ฝนยิ่งตกยิ่งหนัก

เสียงฝีเท้าไกลออกไป ราวกับว่าโลกทั้งใบมีเพียงแต่เสียงฝนตก

ไวศิษฎ์เก็บรอยยิ้มตรงมุมปาก แววตามีร่องรอยของความเศร้า

รถลัมโบร์กินีที่ฝ่าฝนมาได้จอดอยู่หน้าบ้าน

ภีมพลที่แววตาเย็นชา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานภาลัย โทรศัพท์ดังขึ้น………

ชั้นบน ในห้องนอน

นภาลัยที่นั่งอยู่บนหัวเตียง จ้องมองเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอ หัวใจเธอเจ็บเหมือนโดนเข็มแทง

เขาโทรติดต่อกันถึงสามสาย เธอห้ามใจไว้ไม่รับสาย จากนั้นก็ปิดเครื่อง

ลุกขึ้นเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำเต็มอ่าง……..

นภาลัยเตรียมตัวจะอาบน้ำ แช่น้ำชะล้างความซวยบนร่างกายออก แล้วเริ่มต้นใหม่

ชั้นล่าง ในรถรัมโบร์กินี่

ภีมพลที่ถือโทรศัพท์เอาไว้ ได้ยินเพียงเสียง……..

“ขอโทษค่ะ หมายเลขนี้ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ”

แต่ละคำมันก็เหมือนกับเวทมนตร์ที่กระชากเส้นประสาทของเขา ทำไมเธอถึงปิดเครื่อง?

ทำไมเธอถึงไม่รับสาย?

เขาเปิดประตูรถ ภีมพลฝ่าฝนลงจากรถ ในรถลัมโบร์กินีมีร่ม แต่เขาไม่ได้หยิบมันไปใช้

เวลานี้ ไวศิษฎ์ได้เดินออกมาจากห้องรับแขก เขายืนอยู่ตรงบันไดมองเขา “พี่จะทำอะไร?” เห็นได้ชัดว่าไม่ต้อนรับเขา

“นภาลัยล่ะ?” ภีมพลพูดอย่างเย็นชา “ฉันต้องการพบเธอ”

ไวศิษฎ์ยิ้มยกมุมปาก เมื่อกี้เห็นเขาโทรศัพท์ แต่เธอไม่รับ?

ครั้นเขาจึงถามอย่างลำพองใจ “เธอมีความเกี่ยวข้องกับอะไรกับพี่? พี่อยากเจอก็ต้องเจอ?”

ภีมพลสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง มุมปากของเขาทายาแล้ว และรายละเอียดเล็กๆนี้ทำให้เจ็บปวดหัวใจ

ฝนที่ตกกระหน่ำทำให้ภีมพลเปียกโชกอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่เฉียบคมเหมือนนกอินทรีจ้องมองไปที่เขา!

ไวศิษฎ์ยืนอยู่ใต้ชายคา มองลงไปที่เขาด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า ซึ่งเป็นความรู้สึกที่หาได้ยากสำหรับเขา

“ตอนเธออยู่โรงพยาบาลยังไม่อยากคุยกับพี่เลย และยังยอมตามผมมา ผมไม่รู้จริงๆว่าพี่จะมาทำไม” เขาเตือนด้วยความหวังดี “พี่กำลังจะแต่งงาน โปรดกลับไปที่ที่มันเป็นของพี่”

พี่กุ้งที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานเลื่อน มองภาพนี้อย่างร้อนใจ ร่มสีดำคันใหญ่อยู่ในมือ กลับไม่ได้เอามันออกไป

เห็นภีมพลที่ตากฝน เธอสงสารจับใจ

“กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับพี่!” ไวศิษฎ์ที่สองมือกอดอก ขวางประตูไว้อย่างดื้อๆ

ฝนยิ่งตกยิ่งหนัก ต้นหญ้าและดอกไม้ถูกฝนตกใส่จนโค้งงอแล้ว

ภีมพลถอยหลังไปสองก้าว เขาเงยหน้ามองไปที่ระเบียงชั้นสอง “นภา!! นภา! ลงมาหน่อย นภา!!”

โครม!

เสียงฟ้าแลบฟ้าร้อง และฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ

เสียงฝนกระหน่ำกลบเสียงตะโกนของเขา แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ วันนี้เขาต้องเจอเธอให้ได้!

พี่กุ้งรีบวางร่มสีดำคันใหญ่ลง แล้วหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของเธอเบามาก ซึ่งไม่ทำให้ไวศิษฎ์รู้ตัว