เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 329

พี่กุ้งที่ไม่เห็นตัวของนภาลัยที่ห้องนั่งเล่นชั้นบน ก็ไปเคาะประตูห้องโดยตรง แล้วเอาหูแนบไปที่ประตู “คุณนภา？” แต่ไม่มีคนตอบ

เธอเปิดประตูเข้าไป คุณนภา? ข้างในว่างเปล่าไม่มีคน แต่ได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ

พี่กุ้งเดินเข้าไป แล้วไปหยุดฝีเท้าตรงหน้าห้องน้ำ จากนั้นก็เคาะประตู “คุณนภาคะ?”

เสียงน้ำหยุดไหล เสียงของนภาดังออกมา “มีเรื่งออะไร?”

“คุณอาบน้ำอยู่เหรอคะ?” พี่กุ้งที่หัวใจกระสับกระส่าย “คุณอาบเร็วหน่อยนะคะ คุณภีมมาที่นี่แล้ว!”

“ฉันไม่ต้องการพบเขา! ให้เขากลับไป!” นภาลัยที่น้ำเสียงเด็ดขาด เธอได้ตัดสินใจไปแล้ว จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลกงพลี

พี่กุ้งกลับร้อนใจมาก “เขาตากฝนอยู่ข้างล่างน่ะ! คุณศิษฎ์ไม่ให้เขาเข้ามา! เขาก็ไม่ยอมไป ฝนตกหนักขนาดนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดนะคะ!”

ในห้องน้ำ มือที่จับขอบอ่างของนภาได้เกร็งขึ้นเล็กน้อย หันมองไปทางหน้าต่างโดยสัญชาตญาณ

ฝนกระหน่ำลงมาตรงกระจกหน้าต่าง! จนบดบังวิสัยทัศน์ของเธอ

ข้างหูล้วนเป็นเสียงลมเสียงฝน บางครั้งก็ผสมกับเสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบ

สภาพอากาศที่ย่ำแย่ เม็ดฝนนี้ตกใส่บนตัวยังเจ็บเลย!

เธอลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน น้ำในอ่างกระเด็นกระดอน เธอดึงเสื้อคลุมอาบน้ำมาห่อตัว ซับน้ำให้แห้งอย่างรวดเร็ว และแต่งตัวอย่างเร็วที่สุด

หัวใจเหมือนถูกกระชาก การเคลื่อนไหวก็ดูติดขัดไปเสียหมด

ในขณะที่พี่กุ้งอยากจะเคาะประตูอีกครั้ง เธอที่ผมเปียกชุ่มก็เปิดประตู แล้ววิ่งออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว วิ่งลงไปบันไดด้วยรองเท้าแตะ

“คุณนภาช้าหน่อยค่ะ !” มองไปที่หยดน้ำยาวบนพรม พี่กุ้งก็วิ่งตามไปอย่างเป็นห่วง

เนื่องจากเดินเร็วเกินไป พื้นรองเท้าที่มีน้ำจึงลื่นไถล นภาลัยลื่นล้มที่มุมบันไดแต่โชคดีที่คว้าราวไว้ได้ทัน อาการบาดเจ็บจึงไม่ร้ายแรง

มองผ่านหน้าต่างบานเลื่อนในห้องรับแขก เธอเห็นภีมพลยืนหยัดอย่างเด็ดเดี่ยวท่ามกลางลมแรงและสายฝน

นภลัยระงับความเจ็บปวดแล้ววิ่งลงไป หยิบร่มสีดำคันใหญ่แล้ววิ่งออกไปนอกห้องรับแขก!

เธอผลักร่างของไวศิษฎ์ที่ขวางประตูเอาไว้ ทำให้เขาเซจนต้องคว้ากรอบประตู นภาลัยไม่สนใจความเป็นความตายของเขา ได้กางร่มเดินไปถึงตรงหน้าของภีมพลโดยตรง

มองเขาอย่างสงสารจับใจ เขาเปียกโชกไปทั้งตัว สันจมูกที่สูงถูกฝนตกใส่ ผมก็เปียกปรกหน้าผาก

ภีมพลตกตะลึงไปครู่หนึ่ง มองไปที่ปอยผมเปียกของเธอที่ห้อยอยู่ข้างหู ยังสวมหมวกคลุมผมและสวมรองเท้าแตะอยู่

มองออกว่าเธอนั้นรีบร้อนและเป็นห่วง วิ่งออกมาอย่างรีบร้อน

ภีมพลเกิดความดีใจ สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาก็ผ่อนคลายไปมาก ในที่สุดก็เห็นเธอแล้ว มุมปากยิ้มอย่างอบอุ่น “นภา…….”

แต่รูปลักษณ์ของเธอที่อยู่ตรงหน้าเริ่มทับซ้อนกัน จากนั้นค่อยๆเบลอ และรอยยิ้มของภีมพลก็เปลี่ยนไปเป็นซีดเซียวและไร้เรี่ยวแรง

“คุณเป็นอะไร?” นภาลัยตกใจ สัญชาตญาณของหมอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ "ภีมพล!"

ร่มสีดำคันใหญ่หลุดออกจากมือ ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำ นภาลัยคว้าเขาที่สลบมากอดเอาไว้!

ไวศิษฏ์เห็นท่าไม่ดี ก็รีบบุกเข้ามาช่วยเหลือ ก็ได้มาพยุงภีมพลไว้ พูดกับหญิงสาว “คุณเข้าไปก่อน! ผมจะแบกเขาเข้าไป!”

นภาลัยไม่ไป มองภีมพลอย่างเป็นห่วง “คุณอย่าทำให้ตกใจสิ! รีบตื่นสิ!”

“ทำไมไม่ไป?” ไวศิษฎ์ตะคอกใส่เธอ “ผมจะชกเขาในเวลานี้เหรอ?” ขณะที่พูดก็แบกภีมพลเข้าไปในห้องรับแขก!

เมื่อนภาลัยได้สติ ก็ตามเข้าไป

เธอก็โดนฝนเหมือนลูกไก่ตกน้ำ เสื้อหยดไปด้วยน้ำฝน ร่างกายกำลังสั่นเทา

พี่กุ้งรีบนำผ้าขนหนูผืนใหญ่สองผืนมา คลุมใส่ตัวเธอหนึ่งผืน "คุณนภา คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เป่าผมให้แห้ง! ไม่งั้นอาจจะเป็นหวัดได้"

แต่เธอกลับพุ่งไปตรงหน้าโซฟา ภีมพลก็ถูกวางลงบนโซฟา เธอรับผ้าขนหนูมาช่วยเขาเช็ดน้ำฝนให้แห้ง

นภาลัยยังมีกะจิตกะใจสนใจตัวเองที่ไหนกัน?

เธอยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเขา “ตัวร้อนแล้ว……” ตัวร้อนจนเธอต้องรีบดึงมือกลับ พยายามตั้งสติ