เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 330

จากนั้นหันไปพูดกับพี่กุ้ง “พี่กุ้งช่วยฉันไปต้มน้ำขิงหน่อยค่ะ ไม่ใช่เอามาดื่ม แต่เอามาอาบ หั่นเป็นแผ่นก็พอ ไม่มีเวลาแล้ว”

ได้ค่ะ พี่กุ้งไม่สนใจความคิดของไวศิษฎ์ หันหลังไปจัดการทันที

ไวศิษฎ์คิดไม่ถึงว่าร่างกายของภีมพลจะอ่อนแอขนาดนี้ “เขาเป็นไงบ้าง ไม่หนักมากใช่มั้ย?”

นภาลัยฟังออกว่าเขาเป็นห่วง เงยหน้ามองเขาไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหัว “ไม่หนัก คุณช่วยแบกเขาขึ้นไปหน่อย ไปที่ห้องนอนฉัน ให้ไวเลย!”

เธอพูดเหมือนหมอ

ไปห้องของเธอ?

ไวศิษฎ์ไม่ค่อยเต็มใจแล้ว

“เร็วๆหน่อยสิ!” นภาลัยดึงตัวเขา “ไม่แน่อาจจะเป็นคุณที่ทำร้ายเขาก็ได้ ไม่ใช่นั้นด้วยสุขภาพร่างกายของเขาแค่ตากฝนก็เป็นลม?”

ไวศิษฎ์ยืนอยู่โดยไม่ขยับ แสดงออกทางสีหน้าอย่างไม่พอใจ

นภาลัยใช้สายตาที่แหลมคมมองไปทางเขา แม้เขาจะไม่เต็มใจมากแค่ไหน ก็ทำได้เพียงช่วยเหลือ

ไวศิษฎ์แบบภีมพลไปชั้นบน

พี่กุ้งได้เอาน้ำขิงต้มใส่ไว้ในอ่างอาบน้ำ และได้ปล่อยน้ำอุ่นเต็มอ่างแล้ว

ไวศิษฎ์ช่วยดูแลภีมพลแช่น้ำขิง นภาลัยยืนรออยู่ด้านนอก “คุณอย่าอาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว”

“งั้นคุณก็เข้ามาช่วยผมสิ” เสียงของไวศิษฎ์ดังออกมา “คิดไม่ถึงว่าคุณจะแคร์เขามากขนาดนี้ เขาก็กำลังจะแต่งงานแล้ว”

“คุณอย่ามากระตุ้นความรู้สึกของฉัน ฉันมองได้ปรุโปร่งมาก” นภาลัยวิเคราะห์ เขาเกิดเรื่องในที่ของคุณ คุณจะบอกว่าไม่เกี่ยวได้เหรอ?

“……”

สิบนาทีให้หลัง ไวศิษฎ์ก็พยุงภีมพลออกมา เขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกตัวเลย

พยุงเขาไปยังเตียงของนภาลัย ภีมพลขมวดคิ้วเล็กน้อย ความรู้สึกเลือนราง “นภา………ใช่คุณมั้ย? คุณอย่าไปนะ……..ผมมีเรื่องมากมายต้องคุยกับคุณ”

เนื่องจากมีไข้ ลำคอของเขาแห้งมาก

นภาลัยที่นั่งอยู่หัวเตียง ได้ติดแผ่นลดไข้ไว้บนหน้าผากของเขาหนึ่งแผ่น

ไวศิษฎ์รินน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว และช่วยนภาลัยป้อนยาเข้าไปในปากของเขา

ก็โตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังทำตัวเหมือนเด็ก?

เป็นครั้งแรกที่ไวศิษฎ์เห็นความโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งของภีมพล

แม่เขายังอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย เขาก็มาตากฝนที่นี่

“ให้เขาพักผ่อนสักครู่ ครึ่งชั่วโมงไข้ก็จะลดแล้ว” นภาลัยช่วยเขาห่มผ้า ลุกขึ้นพูดกับไวศิษฎ์ “ขอบคุณนะ ศิษฎ์”

เขาไม่ได้พูดอะไร หันเดินออกไป รู้สึกเหมือนตัวเองนั้นโดนของแล้ว

นภาลัยมองดูจนเขาลับตาไป มองดูเขาที่ปิดประตูอย่างเบามือ เธอรู้สึกผิดมากเลย

แต่เธอเลือดที่จะอยู่เฝ้าอยู่ข้างกายภีมพล นั่งอยู่บนหัวเตียง รอเขาไข้ลด

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง อุณหภูมิบนร่างกายของเขาลดลงอย่างเห็นได้ชัด และเขาก็เข้าสู่สภาวะหลับใหล หลับได้สบายมาก อาจจะเป็นเพราะเขาเหนื่อยเกินไปในช่วงนี้?

นภาลัยลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนอน เธอมาถึงห้องหนังสือ นั่งอยู่ตรงหน้าต่างฟังเสียงฝนตก เปิดหนังสือเล่มหนึ่งอย่างตามใจตัวเอง

ไวศิษฎ์กำลังนั่งอยู่ตรงบันได ถือขวดวิสกี้อยู่ในมือ กรอกเหล้าเข้าปากเป็นพักๆ ในใจเต็มไปด้วยความขัดแย้ง

ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่คบกัน เขานั้นชอบนภาลัยเข้าแล้วจริงๆ

ถึงแม้ว่านภาลัยรับปากจะเป็นผู้หญิงของเขา และให้โอกาสเพียงน้อยนิดกับเขา

แต่ว่าหัวใจของนภาลัยอยู่กับภีมพล ข้อนี้ไวศิษฎ์นั้นรู้ดี

ก็เหมือนกับที่ภีมพลไม่ชอบญาณี ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทเสียสละมากขนาดไหนเขาก็ไม่ชอบ มีแต่รังเกียจเพิ่มขึ้น

เขาเงยหน้าขึ้นกรอกเหล้าเข้าปาก ไวศิษฎ์ไม่ต้องการให้นภาลัยเกลียดเขา ดังนั้นเขาจึงลังเล ควรปล่อยมือแล้วมาสนับสนุนเขาสองคนมั้ย?

ความรักที่แท้จริงคืออะไรละ? คือการเห็นเธอมีความสุข…….แต่นี่มันเป็นดินแดนที่สูงมาก คนทั่วไปทำไม่ได้

ดังนั้น เวลานี้

ไวศิษฎ์มีความหวั่นไหวบ้างแล้ว ควรจะช่วยพวกเขามั้ย? ควรจะช่วยพวกเขาให้ดีกันมั้ย?

เพื่อให้คนที่รักกันได้อยู่ด้วยกัน………

เพื่อนภาลัยแล้ว เขาเริ่มที่จะปล่อยวางความแค้น……..ไวศิษฎ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบๆ เพียงแต่ตัวเขายังไม่รู้สึก ปากเขายังคงแข็งกร้าว