เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 331

“คุณศิษฎ์” พี่กุ้งขึ้นมา พูดกับเขาอย่างเป็นห่วง “พื้นมันเย็น คุณดื่มน้อยหน่อยนะคะ”

“เธอลงไปเถอะ เขาพูดอย่างเรียบเฉย “ให้ผมอยู่เงียบคนเดียว” มีเพียงแต่สายฝนที่สามารถทำให้ใจของสงบได้ชั่วขณะ

“……” พี่กุ้งทำได้เพียงลงไปตามที่เขาพูด เธอเป็นห่วงภีมพล และก็เป็นห่วงไวศิษฎ์

พี่กุ้งเป็นคนที่คุณภีมส่งมาดูแลไวศิษฎ์ การดูแลนี้ก็ล่วงเลยมาสิบปีแล้ว

และเรื่องนี้ถึงตอนนี้ไวศิษฎ์ยังไม่รู้เลย ถ้าหากเขารู้ ด้วยนิสัยของเขาต้องต่อต้านและปฏิเสธอย่างแน่นอน

ความห่วงใยของคุณภีมที่มีต้องน้องชาย คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่พี่กุ้งรู้

ช่วงแรกที่เพิ่งจะมาดูแลเขา คุณภีมจะโทรมาตามเวลาที่กำหนดเพื่อมาถามสถานการณ์ของไวศิษฎ์ ส่วนใหญ่จะเป็นห่วงเรื่องอารมณ์กับภาวะในจิตใจของเขา

ดังนั้นภีมพลจึงเข้าใจน้องชายคนนี้เป็นอย่างมาก รู้นิสัยอย่างถ่องแท้

ภีมพลเป็นคนที่ให้ความสำคัญด้านสายเลือดมาโดยแต่กำเนิด และบนโลกใบนี้คนที่มีสายเลือดเดียวกันกับเขานั้นมีไม่มากแล้ว

นอกหน้าต่างฝนยังคงตกกระหน่ำ ทั้งลมทั้งฝน ฟ้าแลบฟ้าร้อง ราวกับว่าท้องฟ้ากำลังโศกเศร้าเสียใจ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ไวศิษฎ์ที่ในมือถือขวดเหล้าหันกลับไปมอง ก็เห็นภีมพลที่ยังคงหล่อเหลา

ไม่มีร่องรอยของความเจ็บป่วยเลย รูปร่างตรงตระหง่าน ไม่มีความโกรธแต่มีพลัง

เขาถอนสายตากลับมา แล้วก็กรอกเหล้าเข้าปาก

ภีมพลเดินลงไป ไปนั่งลงตรงข้างกายเขา “……”เขาก็นั่งอยู่บนบันไดที่เย็นเยือก การกระทำแบบนี้ไม่เข้ากับฐานะของเขาเลย

แม้แต่ไวศิษฎ์ยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

นิ่งเงียบ…..เสียงฝนกระทบหน้าต่างนั้นช่างชัดเจนและกังวาน

ครู่ใหญ่

ไวศิษย์ก็เงยหน้ากรอกเหล้าลงคอ “อันที่จริงผมกับเธอไม่ได้มีอะไรกันเลย เรานั้นบริสุทธิ์” เขายิ้มเยาะตัวเอง “พี่ดูสิ ห้องนอนยังนอนกันคนละห้องเลย”

ภีมพลรู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อกี้เขาจงใจเดินสังเกตในห้องไปหนึ่งรอบ

มันเป็นห้องนอนสำหรับผู้หญิง ไม่มีกลิ่นอายของผู้ชายเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาเชื่อในการสังเกตของตัวเอง

“ถ้าหากพี่ยังรักเธอ” ไวศิษฎ์หันไปมอง พยายามระงับความเจ็บปวดในใจเอาไว้ พูดกับเขา “ก็ขอให้พี่ตัดขาดกับญาณี อย่าเหยียบเรือสองแคมอีก การทำแบบนั้นมันทำร้ายทุกฝ่าย ตัวพี่เองก็ไม่เป็นสุข”

“ฉันไม่เคยคบกับญาณี” ภีมพลพูด ฉันไม่เคยเหยียบเรือสองแคม

“แต่ตอนนี้คนทั้งโลกต่างก็รู้ว่าพี่จะแต่งงานกับเธอ” ไวศิษฎ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม จากนั้นก็กรอกเหล้าเข้าปาก “เรื่องบางเรื่องไม่รู้ว่าพี่ยังจำมันได้มั้ย แต่ฉันอยากจะบอกกับพี่ นภาลัยเป็นผู้หญิงที่คู่ควรที่จะถูกรัก”

ภีมพลไม่ได้พูด ใบหน้าเคร่งขรึม

“พี่รู้มั้ยว่าตอนที่พี่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอเอาอะไรไปบ้าง?” ไวศิษฎ์อยากจะบอกเขา

ภีมพลจำไม่ได้เลย หันหน้ามองไปทางเขา ตั้งใจฟังเขาพูด

“แก้วหนึ่งใบ เป็นแก้วที่พี่เคยใช้”

“รูปปั้นพวงกุญแจ มันเป็นรูปของพี่ พี่เป็นคนมอบให้เธอ ของนั้นมันมีราคาแค่ไม่กี่ร้อยบาท แต่เธอกับเห็นมันเป็นของมีค่า”

“จี้หยกชิ้นหนึ่งอาจจะไม่เกี่ยวกับพี่ ยังมีอัลบั้มรูปหนึ่งเล่ม ที่ด้านในที่เต็มไปด้วยรูปคู่ที่พี่และเธอถ่ายในนิวยอร์ก ซึ่งเธอก็หยิบมันออกมาดูเป็นประจำ "

รูปคู่?

อัลบั้ม

มีสองเล่มเหรอ?

ทุกคำพูดของไวศิษฎ์เข้าไปในใจของเขา ทำให้หัวใจของเขาตกอยู่ในภวังค์ และมีความเศร้ามากขึ้นเรื่อยๆ

"ของสี่อย่างนี้ถูกเก็บไว้ในกระเป๋ามาโดยตลอด และวันนั้นมันเกือบจะถูกโจรวิ่งราวแย่งไป " ไวศิษฎ์ย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ในใจยังคงหวาดกลัวอยู่ "เธอวิ่งตามกระเป๋าใบนั้นไปนานมาก จนทำให้เธอแท้งลูกของเธอกับพี่”

หัวใจของภีมพลถูกหลอดเลือดบีบรัดแน่น ยิ่งบีบรัดยิ่งแน่น ราวกับว่าเขากำลังจะขาดอากาศหายใจ

ไม่ว่าเขาจะสงบนิ่งเพียงใด อวัยวะภายในของเขาเย็นไปหมด และหัวใจของเขาก็แตกสลายราวกับถูกมีดสับ

เธอจากไปในขณะที่ตั้งครรภ์…….เด็กที่เอ่ยถึงในกล้องวงจรปิด คิดไม่ถึงว่านี่ถึงจะเป็นสาเหตุของการแท้ง