เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 339

เขาจูบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรัก…….

ภาพในหัวปะติดปะต่อเหมือนหนังที่กำลังฉายอยู่

สัญญากับเด็กๆว่าจะไปพาเธอไปเที่ยวสวนสนุก และออกเดตกับเธอเป็นครั้งแรก

ครั้งแรกที่กินสายไหม ครั้งแรกที่กินไอติม……..

พาเธอไปที่สถานีตำรวจ และพบกับไวศิษฎ์เป็นครั้งแรก

เธอได้นำผลงานออกแบบของเธอออกมาเพื่อช่วยให้เขาผ่านวิกฤต โดยที่ไม่ได้หวังผล เธอทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเพื่อช่วยแม่ของเขาวิจัยยารักษาแผลไฟไหม้ และยังปรุงยากระเพาะให้เขา..

เขายังบีบยากระเพาะเป็นผุยผง……….

เป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าของลูกสาวคุณเอ็ดที่นิวยอร์ก...

พาเธอออกไปชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนของนิวยอร์ก ใช้ชีวิตอยู่ในโลกส่วนตัวของพวกเขา เที่ยวตลาดกลางคืน ถ่ายรูป...

เธอทิ้งจดหมายไว้โดยไม่บอกลา เขาออกตามหาเธออย่างบ้าคลั่ง ทิ้งทุกอย่างในบริษัทเพื่อไปตามหาเขาที่นิวยอร์ก...

มันไม่ง่ายเลยที่จะหาร่องรอยของเธอผ่านกล้องวงจรปิด และในที่สุดก็เห็นเธอ นั่นคือความหวังทั้งหมดของเขา

ในขณะที่เธอข้ามถนนและกำลังจะขึ้นรถ เขารีบวิ่งไปที่รถโดยไม่คำนึงถึงอันตราย เพียงเพื่อจะสามารถรั้งเธอเอาไว้ โดยไม่ให้เธอหายสาบสูญไปจากสายตาของเขาอีก

แม้กระทั่งตอนเกิดอุบัติเหตุ เขาก็จำมันได้แล้ว

เสียงเบรกของรถที่แสบแก้วหู แสงไฟสีขาวที่ส่องมา พร้อมกับแรงกระแทกที่รุนแรง

เขาล้มจมลงกองเลือดและเรียกชื่อเธออย่างสิ้นหวัง……. มีความหวังอย่างมากว่าเธอจะอยู่ตรงนี้

ความทรงจำทั้งหมดถูกปะติดปะต่ออย่างสมบูรณ์ในทันที!

ภีมพลรู้สึกว่าตัวเองนั้นคืนชีพแล้ว เขาไม่ใช่คนสมองว่างเปล่าอีกต่อไป ความรักที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ก็ทวีคูณยิ่งขึ้น

เขารั้งท้ายทอยของเธอและจูบอย่างลึกซึ้งในสายลมยามค่ำคืน

นภาลัยรู้สึกว่าปากโดนเขาจูบจนชาแล้ว ถูกจูบจนหน้ามืดตามัว

การจูบนี้ต่อเนื่องไปสิบนาที……..

จนกระทั่งโทรศัพท์ดังขึ้น นภาลัยถึงได้ผลักเขาออกไป “คุณรับสายก่อน” เธอที่ใบหน้าแดงระรื่น ถึงรู้สึกโล่งอก

ภีมพลมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่อง

“รับสิ” นภาลัยพูดย้ำ

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เป็นแม่เขาที่โทรเข้ามา

ครั้งนี้ภีมพลไม่ได้ลังเล กดปุ่มรับสายต่อหน้าของเธอ เพียงแต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูด

“ลูกภีม หากงานแต่งงานไม่ได้จัดขึ้นตามกำหนด ชาตินี้ลูกอยากหวังจะได้เห็นหน้าแม่อีก น้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความข่มขู่ของคะนึงนิตย์ดังมาจากปลายสาย คุณหมอบอกว่า หากแม่ไม่รับยาก็จะตาย”

ภีมพลที่ความทรงจำคืนกลับมาแล้ว ไม่เข้าใจความดื้อรั้นของมารดาเลย

เขาที่มือเท้าเอวไว้ พูดอย่างอ่อนโยน “วางใจเถอะครับ งานแต่งจะถูกจัดขึ้นตามกำหนดอย่างแน่นอน พรุ่งนี้ผมยังต้องไปดูหน้างานว่ามีอะไรที่ขาดตกบกพร่อง”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว คะนึงนิตย์ประหลาดใจก่อน จากนั้นถึงได้วางใจ

“แม่ก็รักษาสุขภาพให้ดี” ภีมพลยิ้มอย่างมีเลศนัย “หากไม่ได้รับคำอวยพรของแม่ มันจะกลายเป็นความเสียใจของพวกเรา”

“ดีมากเลย” คะนึงนิตย์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอยิ้มอย่างปลาบปลื้มใจ “ลูกสามารถเข้าใจก็ดีแล้ว แม่หวังว่าพวกเธอจะมีความสุข”

หลังจากคุยเสร็จ ภีมพลเป็นคนวางสาย กำโทรศัพท์ไว้ในมือ มุมปากมีรอยยิ้มที่เย็นชา

ท่าทางของเขาตกอยู่ในสายตาของนภาลัย ทำให้เธอมีความกังวลเล็กน้อย

ขณะที่มองไปทางเธอนั้น ใบหน้าของภีมพลก็อ่อนโยน “ไม่ต้องสนใจเรื่องอะไรทั้งนั้น เวลานี้คุณแค่อยู่ข้างกายผมก็พอ ผมมีข่าวดีจะบอกคุณ”

“ข่าวดีอะไรคะ?” เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เขาจับมือเธอเอาไว้ “คุณไม่ต้องตื่นเต้น ผมไม่ได้ทำอะไรพวกเขาสักหน่อย”

“แล้วมันคือข่าวดีอะไรละ?”

“ความทรงจำของผมคืนกลับมาแล้ว!” “ภีมพลพูด จำได้ทุกอย่างแล้ว”

นภาลัยรู้สึกประหลาดใจมาก สองวินาทีต่อมา รอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเธอ "ดีมากเลยค่ะ! มันเป็นรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาจากใจของสาวงามล่มเมือง

เธอเป็นฝ่ายเอามือไปคล้องคอและกอดเขาเอาไว้!

เขาในเวลานี้ นภาลัยรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ไม่มีความห่างเหินเลยแม้แต่นิดเดียว