เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 503

ในไม่ช้าก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น นุชวราหันไปเห็นวริศเดินถือเอกสารมาหาเธอ ดวงตาของชายผู้นั้นอ่อนโยน “ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” มุมปากของเธอกระตุกเล็กน้อย “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอกำลังจะหันหลังกลับและเดินออกไป

“วริศ กลับมาแล้วเหรอ?” เสียงอู้อี้ของหญิงสาวดังมาจากห้องนอน น้ำเสียงงัวเงียดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

นุชวรามองไปที่วริศ ส่วนวริศมองไปที่ห้องนอน จากนั้นมองไปที่นุชวราอย่างใจเย็นซึ่งมีสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ พลางพูดกับเธอว่า “ไปเถอะครับ เดินทางปลอดภัย”

เธอกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง “ค่ะ”

นุชวราหยิบเอกสารและเดินออกจากอพาร์ทเมนต์ โดยไม่หวั่นไหวกับคำพูดของเขาที่ว่า 'เดินทางปลอดภัย'

เธอยืนอยู่ในลิฟต์ชั้นล่าง สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของเธอคือเสียงนุ่มๆ เมื่อกี้ ผู้หญิงคนนั้นอยู่บนเตียงของเขา?

ในอพาร์ตเมนต์

วริศเดินเข้าไปในห้องนอนและเห็นเตียงขยับ “คุณเกิดปีหมูหรือไง ถึงนอนได้ทั้งวันแบบนี้?”

“หิวน้ำจัง...มีน้ำให้ดื่มไหม?” คอของเธอแห้งมาก

วริศยืนอยู่หน้าเตียง ดวงตาของเขาเปล่งประกายในความมืด “คุณไม่ได้นอนทั้งวันจริงๆ ใช่ไหม?ทำไมถึงไม่รู้ว่าที่ห้องมีน้ำให้ดื่มหรือเปล่า?”

“อืม” เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

วริศพูดไม่ออก เขาถามอย่างอดทน “ไม่ได้กินอาหารเช้าเหรอ?”

“...เปล่า”

“มื้อกลางวัน? มื้อเย็นล่ะ?” เมื่อมองรองเท้าที่วางอยู่หน้าเตียงก็ยังวางอยู่เหมือนเดิม ราวกับเธอไม่ได้ออกไปไหนตั้งแต่เช้า

“ฉันหิวน้ำ อย่าเพิ่งบ่นสิ... ฉันหิวน้ำมาก”

วริศสัมผัสได้ถึงความอ่อนแรงของเธอ จึงเปลี่ยนโฟกัสทันที “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายเหรอ?”

“คุณนี่พูดมากจริงๆ” เธอดึงผ้าห่มออกอย่างหงุดหงิด “ฉันหิวน้ำจัง”

วริศหันหลังให้เธออย่างรวดเร็ว เพราะเธอกำลังสวมเสื้อของเขา เผยให้เห็นขาอ่อนของเธอ “ผมจะเอาน้ำให้คุณ รีบห่มผ้านวมซะ” เขาพูดแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

เบญญาเพิ่งรู้ตัวว่าเธอกำลังจะโป๊ จึงดึงผ้านวมกลับด้วยแรงทั้งหมดที่มี

หลังจากนั้นไม่นาน วริศก็มาที่เตียงพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว

เบญญาพยายามยืนขึ้นแต่ก็ล้มเหลว

วริศวางแก้วน้ำลงและนั่งบนขอบเตียง แล้วยื่นมือออกไปช่วยดึงเธอลุกขึ้น “ทำไมคุณถึงตัวร้อนจัง” เขายื่นมือไปแตะหน้าผากของเธอ ปรากฏว่าเธอมีไข้จริงๆ

“น้ำ...” เธอแทบจะเวียนหัวเพราะเป็นไข้ ลืมตาไม่ขึ้น เธอเอนกายอย่างอ่อนแรงในอ้อมแขนของเขา โดยผ้านวมยังคงพันรอบตัวเธอแน่น

วริศหยิบแก้วและป้อนน้ำเธออย่างระมัดระวัง

เขาวางแก้วลงแล้วพาเธอนอนลงกับเตียง “เดี๋ยวผมมา ” ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยา

เขามียาแก้ไข้ซึ่งเขาได้มาจากกรินทร์และใช้ดีพิเศษ

เขาหยิบขวดยาเพื่อมาป้อนเธอ “มาเถอะ ดื่มยา”

เธอหลับตา “ฉันไม่กิน ฉันอยากนอน”

“เธอมีไข้” วริศนำขวดยาแตะที่ริมฝีปากที่แห้งผากของเธอ “ยาลดไข้ อ้าปากหน่อย”

“ฉันไม่กินยา” เธอพยายามพลิกตัวนอนลงบนเตียงอีกครั้ง “ฉันไม่เคยกินยาหรือฉีดยาเลย”

“ป่วยแล้วยังดื้ออีกเหรอ?” วริศเอื้อมมือไปจับเธอ “อย่าเอาแต่ใจตัวเอง คุณต้องฟังผมขณะอยู่ที่นี่ ไม่งั้นคุณต้องออกไป”

“คุณยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่หรือเปล่า?” เบญญาขมวดคิ้วและมองเขาด้วยสายตาอึดอัด “ฉันมีไข้ แต่คุณยังไล่ฉันออกไปอีกเหรอ?”

และเธอก็เริ่มร้องไห้ราวกับว่าเธอรู้สึกเสียใจอย่างมาก

ในความเป็นจริง เพียงแค่คำพูดของวริศที่กระตุ้นจุดอารมณ์ทั้งหมดของเธอให้พรั่งพรูออกมา