เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 71

เกี่ยวกับรายงานข่าวพอแปลก็ใช้เวลาสองชั่วโมง ข่าวสำนักใหญ่สำนักเล็กในอินเทอร์เน็ตเยอะเกินไป ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกไร้เหตุผลและแปลกประหลาด

ข้อมูลคำบางส่วนที่ไวศิษฎ์จับได้มี: หมู่บ้านซันไลต์ ช่วยเหลือบรรเทาความยากจน แฝดชายหญิง คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ขโมยลูก งานเลี้ยงวันเกิด ลูกสาวนายกเทศมนตรี โชว์ความรัก รถไฟเหาะ สวนสนุก……

ผู้หญิงคนนี้ท้องลูกภีมพลเมื่อเจ็ดปีก่อน คลอดออกมาแล้วเลี้ยงดูจนเติบใหญ่เงียบๆ ……

เธอเป็นผู้หญิงที่สุดยอดจริงๆ!

แต่เขามั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องการเงิน ไม่งั้นคงมาหาถึงที่ตั้งแต่คลอดลูกแล้ว

ไวศิษฎ์อ่านข้อมูลเหล่านี้อยู่ ก็นึกถึงตอนที่เจอเธอครั้งแรก เข้าไปในสถานีตำรวจกับภีมพลอย่างโง่เขลา

นึกถึงครั้งที่สองที่เจอเธอ ผู้หญิงคนนี้ทำให้คนรังเกียจไม่ลงจริงๆ

หน้าตาเรียวเล็กสวยงาม สวยบริสุทธิ์……

คิดๆ อยู่ เขาก็ดื่มเหล้า สติก็หมดลงทีละนิด

เช้าตรู่วันต่อมา

ญาณีมาถึงบริษัทตั้งแต่เช้า เธอกำลังถือกล่องของขวัญชุดสูทที่ออกแบบให้ภีมพล ในใจก็หวานราวกับเติมน้ำผึ้ง แม้แต่กล่องของขวัญเธอก็เป็นคนออกแบบเอง ข้างบนมีลายเซ็นลายมือเธอด้วย

ณ เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ในห้องนอนหลักชั้นบน

เมื่อภีมพลลืมตา พบว่าข้างกายไม่มีใคร เขาก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง หรือเธอลงไปทำอาหารเช้า?

เนื้อหาข้อตกลงเมื่อวานแวบเข้ามาในหัวสมอง เขารู้สึกมีความสุขมาก เพราะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย

ลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อเชิ้ตเรียบร้อย ภีมพลลงมาชั้นล่างอย่างอารมณ์ดี

ทันทีที่เลี้ยงมุมบันได เขาก็เห็นฉากนี้ในลานบ้านผ่านหน้าต่างทรงสูง——

คนขับรถช่วยนภาลัยนำกระเป๋าเดินทางใส่บนรถ เธอก็นั่งในรถแล้ว เมื่อประตูรถปิดลง รถก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว……

“พ่อบ้านปวิธ เธอจะไปทำอะไร?” ภีมพลสงสัย

“คุณภีมอรุณสวัสดิ์ครับ” ปวิธทักทายอย่างนับถือ “คุณนายไม่ได้บอกครับ แต่เธอฝากผมมาบอกคุณ ให้คุณเตรียมเวชระเบียนคุณนายนิตย์ทั้งหมดให้เธอ”

“เธอไม่บอกนายก็ไม่ถามเหรอ?” ในน้ำเสียงมีความกังวลเล็กน้อย ภีมพลเอาเรื่องคุณแม่ไว้ทีหลัง

“ผมถามแล้ว เธอแค่ยิ้ม ผมคิดว่าคุณเห็นด้วยแล้ว” ปวิธสังเกตสีหน้าเขา “ต้องให้เรียกเธอกลับมาไหมครับ?”

“ไม่ต้องหรอก” ภีมพลพูดน้ำเสียงเรียบๆ จากนั้นก็หันหลังขึ้นไปข้างบน

เขามาถึงในห้องสำหรับเด็ก

“คุณภีมสวัสดีค่ะ” สาวใช้ทักทายอย่างนับถือ “คุณชายแชมป์กับคุณหนูขวัญข้าวกำลังตื่นค่ะ”

“พ่ออรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ” เหล่าเด็กน้อยเพิ่งตื่น ครึ่งร่างยังหดอยู่ในผ้าห่ม แต่ละคนกำลังขยี้ตาสะลึมสะลือ

“มา พ่อช่วยลูกๆ ใส่” ภีมพลนั่งบนขอบเตียง

“คุณพ่อ หนูใส่เองได้”

“ที่แท้ตอนพ่อใส่เสื้อผ้าให้เรามีความรู้สึกแบบนี้เอง มีความสุขมากอ่า!”

“คุณพ่อ หนูรักพ่อ”

ภีมพลกล่าวจากใจ “พ่อก็รักพวกหนู”

“คุณพ่อ คุณแม่ล่ะ? แม่ยังหลับอยู่ไหม? หรือลงไปทำอาหารเช้าให้เรา?”

น้ำเสียงภีมพลสงบนิ่ง แต่เป็นเรื่องสำคัญที่เขาเข้ามา “เธอหิ้วกระเป๋าไปแล้ว พวกหนูใครสักคนโทรถามเธอหน่อย ดูว่าเธอจะไปไหน ไปนานเท่าไร จากนั้นก็แอบมารายงานพ่อ”

ขวัญข้าวกะพริบดวงตาโต ไม่เข้าใจเอามากๆ “ทำไมพ่อไม่โทรเองคะ?”

“โอ๊ย!” แชมป์ตบบ่าน้องสาว “เราคือผู้ช่วยตัวน้อยของคุณพ่อไง! ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณแม่ เราก็ต้องช่วยคุณพ่อ!” จากนั้นแชมป์ก็พูดกับภีมพลอีกครั้ง “คุณพ่อไม่ต้องห่วง ผมจะโทรเดี๋ยวนี้!”

แชมป์โทรเบอร์นภาลัยด้วยโทรศัพท์นาฬิกา “คุณแม่ อยู่ไหนครับ?” เขาจงใจเปิดลำโพงโทรศัพท์นาฬิกาด้วย

“ลูกรักตื่นแล้วเหรอ?” เสียงนภาดังขึ้นมา “แม่ไปหมู่บ้านซันไลต์น่ะ อาจจะต้องอยู่อีกสักพักหนึ่ง พวกลูกอยู่บ้านเชื่อฟังนะ! กลับมาแล้วจะมีรางวัล!”

แชมป์มองไปที่ภีมพล แล้วถามอีกครั้ง “แม่ไปหมู่บ้านซันไลต์ทำอะไรครับ? อยู่สักพักหนึ่งนี่นานแค่ไหน? แม่ไม่ต้องการพ่อกับเราแล้วเหรอ?”

“แม่เป็นผู้ใหญ่บ้านนะ เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ในหมู่บ้านต้องให้แม่เป็นคนตัดสินใจ อีกอย่างคุณปู่ปัญญ์ได้รับบาดเจ็บ แม่ก็ควรกลับไปดูหน่อย พวกลูกอยู่โรงเรียนต้องเชื่อฟังนะ ลูกต้องดูแลน้องสาวให้ดีด้วย! ห้ามก่อเรื่อง!”