เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 269

บทที่ 269 เราจะทุ่มเทอย่างสุดความสามารถ

ความจริงแล้วที่ถานจงหลินมาหาเฉินชางที่โรงพยาบาลอันดับสองก็เพราะว่าเขาจนปัญญาแล้วจริงๆ หลังจากพลังความสามัคคีในครั้งนั้นที่ร่วมมือผ่าตัดรักษาสิงอวี่ กล่าวได้ว่าชื่อเสียงของแผนกศัลกรรมมือโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลก็เป็นที่เลื่องลืออย่างไม่เคยมีมาก่อน ก้าวไปถึงจุดที่เรียกว่าจุดสูงสุด!

แต่ถานจงหลินยังไม่ทันได้สัมผัสถึงส่วนที่ดีของเกียรติยศที่มาถึงนี้

ผลข้างเคียงของชื่อเสียงเกียรติยศมาถึงก่อนแล้ว!

ผู้ป่วยหลากหลายประเภทหลากหลายรูปแบบมาหาถึงหน้าแผนก ทำให้ถานจงหลินปวดศีรษะเกินทน

เขาเองก็อยากน้อมรับเกียรติยศนี้อย่างสง่าผ่าเผย

แต่…ศักยภาพไม่เอื้ออำนวย

ภายใต้ความรู้สึกอับจนหนทาง เขาทำได้แค่มาขโมยความรู้ที่โรงพยาบาลอันดับสอง

ในตอนที่ถานจงหลินกำลังจะถ่ายทอดเรื่องราวให้เฉินชางฟัง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็มีสายเรียกเข้า

“หัวหน้าถานครับ คุณไม่ได้อยู่ที่แผนกหรือครับ”

เมื่อถานจงหลินกดรับสาย เขาก็ได้ยินเสียงร้อนรนของหลี่ฮุย ผู้อำนวยการโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑล

ถานจงหลินหน้าถอดสี รีบร้อนเดินออกไปจากห้องทำงาน

“ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในแผนกครับผู้อำนวยการหลี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือครับ”

น้ำเสียงของหลี่ฮุยค่อนข้างเคร่งขรึม “คุณรีบกลับมาด่วนเลยครับ มีผู้ป่วยเคสพิเศษครับ”

เมื่อถานจงหลินได้ยินคำว่าผู้ป่วยเคสพิเศษ เขาถึงกับชะงักทันใด ช่วงนี้รับเคสพิเศษเข้ามาเยอะมาก ไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นเคสพิเศษประเภทไหนกันแน่

เป็นญาติพี่น้องของบุคลากรในโรงพยาบาล หรือเป็นญาติพี่น้องของคนใหญ่คนโต ไม่ก็ดาราทั่วไปหรือไม่ก็เน็ตไอดอล!

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ช่วงนี้ถานจงหลินก็คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับภารกิจช่วยเคสพิเศษให้รอดพ้นจากขีดอันตรายเหล่านี้ สิ่งเหล่านี้ทำให้จิตใจของเขาสับสนวุ่นวายจริงๆ แถมเขายังค่อนข้างเหนื่อยกับการรับมือแล้วด้วย!

“ผู้ป่วยเคสพิเศษอะไรหรือครับ” ถานจงหลินรีบเดินไปเรียกรถแท็กซี่ที่ทางออก

หลี่ฮุยกล่าวอย่างจริงจัง “เป็นวีรบุรุษของประชาชนท่านหนึ่ง”

ถานจงหลินชะงักในทันใด

หลี่ฮุยกล่าวต่อทันทีว่า “คุณรีบมาเถอะครับ แล้วค่อยคุยกันเรื่องนี้!”

ถานจงหลินอดรู้สึกกระวนกระวายใจไม่ได้ วีรบุรุษของประชาชน…

วีรบุรุษของประชาชนเป็นใครกันแน่

ถานจงหลินกลับไปถึงแผนกศัลยกรรมมือด้วยความรีบร้อน ทันทีที่ไปถึง สิ่งที่เห็นคือคนกลุ่มใหญ่กำลังยืนออกันอยู่หน้าประตูทางเข้า

ตรงนั้นมีผู้ปกครองสามครอบครัวพร้อมด้วยเด็กๆ อายุประมาณห้าหกขวบสวมชุดนักเรียนสามคน ส่วนหลี่ฮุยยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล ข้างๆ เขามีชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็ค

เมื่อเห็นลักษณะท่าทางเช่นนั้น ถานจงหลินก็รู้ว่าเป็นคนใหญ่คนโต และจะต้องมีตำแหน่งสูงกว่าผู้อำนวยการหลี่แน่!

เมื่อเห็นถานจงหลินออกมาจากลิฟต์ หลี่ฮุยก็รีบกวักมือเรียกทันที

“รองอธิบดีเหอครับ ท่านนี้เป็นหัวหน้าถาน หัวหน้าแผนกศัยกรรมมือโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลของเราครับ” หลี่ฮุยดึงตัวถานจงหลินมาแนะนำ “แล้วก็เป็นหนึ่งทีมแพทย์ที่รักษาสิงอวี่เมื่อไม่นานมานี้ครับ!”

เมื่อรองอธิบดีเหอได้ยินเช่นนั้น ก็หันมามองถานจงหลิน กล่าวจริงจังว่า “สวัสดีครับหัวหน้าถาน”

ถึงแม้ว่าถานจงหลินจะสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ข่มความสงสัยเอาไว้ก่อนแล้วกล่าวว่า “สวัสดีครับหัวหน้า!”

ชายวัยกลางคนจับมือทักทายถานจงหลิน สายตาที่จ้องมองใบหน้าของถานจงหลินเต็มเปี่ยมด้วยความคาดหวัง เขากล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม “หัวหน้าถานครับ ครั้งนี้ลำบากคุณด้วยนะครับ คุณต้องช่วยวีรบุรุษของประชาชนด้วยนะครับ”

ถานจงหลินสีหน้างุนงง “เอ่อ เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

หัวหน้าวัยกลางคนกล่าวว่า “วันนี้ช่วงบ่ายตอนเลิกเรียน เด็กพวกนี้เพิ่งเปิดเทอม ระหว่างข้ามทางม้าลาย จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งเสียการควบคุม ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ทันใดนั้น กัวจื้อหย่ง อาจารย์ของเด็กประถมก็กระโจนเข้าไปอุ้มเด็กพวกนั้นไปอยู่ในจุดที่ปลอดภัย เขาช่วยชีวิตเด็กๆ เอาไว้ได้ในช่วงเวลาคับขัน!…

…แต่มือข้างขวากระแทกกับราวกั้นอย่างจังทำมือบาดเจ็บสาหัส!…

…เขาเป็นวีรบุรุษของประชาชนเมืองอันหยางของเรา ดังนั้นสำนักงานของเราก็เลยให้ความสำคัญกับเหตุการณ์ในครั้งนี้มาก เลยขอให้พวกเราทุ่มเทสุดกำลังในการรักษามือของวีรบุรุษของประชาชนท่านนี้!”

ในเวลานี้เด็กๆ อายุห้าหกขวบก็กล่าวขอร้องเป็นเสียงเดียวกันด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ “คุณปู่หมอ ช่วยอาจารย์กัวด้วยนะ! พวกหนูขอร้อง”

ครอบครัวของเด็กๆ เหล่านั้นต่างก็มองหัวหน้าถาน “หัวหน้าครับ ขอร้องด้วยนะครับ จะต้องช่วยรักษาอาจารย์ให้ดีนะครับ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ลูกของพวกเราคง…”