เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 304

บทที่ 304 เป็นชายคนนี้ช่างยากแท้!

เมื่อมาถึงห้องหัตถการ เฉินชางก็ตรวจแผลอย่างละเอียด พบว่าไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่อะไรนัก เพียงมีแผลยาวประมาณ 7-8 มิลลิเมตร อยู่บริเวณก้น ไม่ลึกไม่ตื้นและไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร เพียงล้างแผลและเย็บแผลก็พอ

อันที่จริงก้นก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่สำคัญอะไรนัก มันมีเนื้อมาก แม้จะถูกมีดแทงก็เกิดปัญหายาก ถึงอย่างไรก็นับเป็นส่วนหนังของร่างกาย และนับเป็นบริเวณที่มักจะถูกลงโทษ ทุกคนคงมีประสบการณ์ถูกตีบริเวณนี้มาไม่น้อย

เฉินชางบอกให้ชายคนนั้นนอนลงบนเตียง จากนั้นก็เริ่มล้างแผลและเย็บแผล

เสี่ยวหลินช่วยทำเรื่องเข้ารักษา ส่วนฉางลี่น่าก็เข้ามาคอยช่วยเฉินชาง

ที่เฉินชางพูดถึงเรื่องแจ้งตำรวจเมื่อครู่นี้เป็นเพียงการเตือนด้วยความหวังดีเท่านั้น ถึงอย่างไร…ก็ถูกมีดแทงมา เป็นเรื่องที่ค่อนข้างอันตราย เป็นการกระทำที่ขัดต่อกฎหมายและควรได้รับการลงโทษ

แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายคล้ายไม่มีความคิดจะแจ้งตำรวจเขาก็ไม่ได้ดื้อดึง นี่เป็นเรื่องส่วนบุคคล เฉินชางก็แค่เตือนด้วยความหวังดีเท่านั้น แต่ถ้าหาก…ผู้หญิงเป็นคนทำ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ย้อนนึกไปถึงเรื่องที่สามีภรรยาทะเลาะกันคราวที่แล้ว ผู้ชายทำใจทำร้ายอีกฝ่ายไม่ลง จึงใช้ขวดเหล้าทำร้ายตนเอง

ดังนั้น…ในโลกใบนี้เรื่องแปลกประหลาดอะไรบ้างที่ไม่มี

ในฐานะที่เฉินชางเป็นหมอ เขาย่อมไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน ทำงานของตนให้ดีก็พอแล้ว

ทว่า…เฉินชางมองเห็นไฟแห่งการซุบซิบนินทาลุกโชนอยู่ในดวงตาทั้งสองของฉางลี่น่า เธอสนใจแผลบนก้นของชายคนนั้นอย่างไร้ขีดจำกัด

เฉินชางจ้องไปทางฉางลี่น่า “ส่งผ้าก๊อซให้ผมทีครับ”

ฉางลี่น่าเห็นสายตาของเฉินชางก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแล้วรีบส่งผ้าก๊อซไปให้

การล้างแผลและเย็บแผลไม่ใช่เรื่องยาก เฉินชางใช้ผ้าก๊อซชุบยาชาถูกไปถูกมาแล้วรอครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเริ่มเย็บแผล

งานจำพวกเย็บแผลที่เรียบง่ายเช่นนี้ยังคงเป็นงานที่มากที่สุดในแผนกฉุกเฉินที่เฉินชางทำงานอยู่

ผ่านไปไม่กี่นาทีเฉินชางก็เย็บได้อย่างสมบูรณ์ ตอนนี้เองผู้หญิงเดินเข้ามา เมื่อเห็นเฉินชางเย็บแผลเรียบร้อยแล้วก็พูดว่า “หมอคะ…ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

เฉินชางพยักหน้า “ครับ บาดเจ็บแค่ภายนอก ไม่เป็นอะไรมาก สองสามวันนี้ห้ามโดนน้ำนะครับ…”

ผู้หญิงคนนั้นมองไปยังบาดแผลบนก้นของผู้ชาย รู้สึกปวดใจจนทนไม่ไหว รีบเดินเข้ามาใช้สองมือกุมมืออีกฝ่าย

“ที่รัก…คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

ชายคนนั้นทอดถอนใจ ฝืนหัวเราะออกมาครั้งหนึ่ง “ไม่เป็นไร เด็กโง่ ไม่ต้องเป็นห่วง”

เมื่อได้ยินเขาเรียกเช่นนี้ เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ถึงกับร้องไห้ออกมา ดวงตาของฝ่ายชายสั่นระริก ไม่นานทั้งสองก็กอดกันร้องไห้

ฉางลี่น่าและเฉินชางเห็นดังนั้นก็รู้สึกไม่ดี ตัดสินใจจะให้เวลาพวกเขาเล็กน้อย จึงเดินออกไปจากห้องหัตถการ

เฉินชางถือแก้วน้ำเอาไว้ เมื่อคิดถึงรักต่างวัยคู่นั้นก็ทอดถอนใจออกมา “เห็นหรือเปล่า รักแท้!”

ดูเหมือนฝ่ายหญิงจะอายุมากกว่าฝ่ายชายหนึ่งรอบ ไม่ต้องสงสัยเลย เรื่องแบบนี้พบเห็นได้มาก!

แต่เมื่อเห็นทั้งสองอิงแอบแนบชิดกันก็รู้สึกว่าอายุไม่ใช่ปัญหา เทียบกันแล้วยังอายุน้อยกว่าฟู่อวี้ฟางและเสี้ยวเถียนฮวามาก…หากวันนั้นตนไม่คิดดิ้นรนแล้วล่ะก็…

เฉินชางหัวเราะหึๆๆ แล้วรีบส่ายหน้า สลัดความคิดน่ากลัวออกไปจากหัว

ฉางลี่น่ามีสีหน้าแปลกใจ กล่าวอย่างทอดถอนใจว่า “ใช่แล้ว! ความรักไม่แบ่งอายุ ข้ามผ่านสถานที่ ข้ามผ่านกาลเวลา…”

ทั้งสองยืนอยู่ตรงประตูหลายนาที เมื่อไม่เห็นทั้งคู่ออกมาจึงตัดสินใจเข้าไปเร่ง เรื่องแบบนี้กลับไปเคลียร์กันที่บ้านตนเองจะดีกว่า โรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่แสดงความรัก ไม่รู้หรือว่าที่โรงพยาบาลเป็นถิ่นของคนโสด

เฉินชางผลักประตูแล้วเดินเข้าไปพบว่าทั้งสองยังกอดกันร้องไห้อยู่เช่นเดิม