เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 341

บทที่ 341 เหยียนหมิงลาออกแล้ว

บางคนอาจคิดว่าหากอยู่ในงานทางด้านคลินิกนานวันเข้าจะรู้สึกเฉยชากับชีวิต แต่ความเป็นจริง ความเฉยชานั้นไม่ได้มีต่อชีวิต แต่เป็นความเฉยชาที่มีต่อความสิ้นไร้หนทางในการช่วยเหลืออย่างเช่นตอนนี้

แต่ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ในตอนที่คุณเผชิญหน้ากับชีวิตที่กำลังหลุดลอยไป ตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกอยากคว้าจับชีวิตที่กำลังลอยออกไปนั้น…ความอยากช่วยเหลือแต่กลับไร้ความสามารถจะทำได้ ความรู้สึกเช่นนั้น…มันช่างเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน

เหยียนหมิงไม่พูดอะไร ปล่อยให้เลือดกำเดาไหลลงบนเสื้อ เขาไม่คิดสนใจมัน ปล่อยให้ไหลหยดลงบนเสื้อกาวน์สีขาว

อารมณ์นับร้อยผสมปนเป

เขานั่งอยู่ที่นั่น ดวงตาทั้งสองไร้ประกาย ความคิดและอารมณ์หมุนวนไปนับพันหมื่น

ในสมองย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์แต่ละอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงยี่สิบสามสิบปีมานี้ไม่หยุดหย่อน เขาในเมื่อก่อนก็เหมือนกับเฉินชาง สดใส คิดในแง่บวก กระตือรือร้น หมกมุ่นกับทุกชีวิต แต่เขาก็ค่อยๆ พบว่าความสามารถของตนเองน้อยลงเรื่อยๆ

เฉื่อยชาหรือ

เกียจคร้านหรือ

หรือว่าหัวใจด้านชาไปแล้ว

ไม่ใช่ทั้งนั้น แต่ก็ใช่ทั้งหมดเหมือนกัน

ภาพอดีตยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาปรากฏหมุนวนในสมองไม่หยุด

ข้อพิพาททางการแพทย์ที่เกิดเมื่อตอนนั้น เขา เหยียนหมิงทำผิดหรือ

ก็ผิด!

แต่ในวงการแพทย์ จะมีเส้นแบ่งระหว่างความถูกผิดที่ชัดเจนขนาดนั้นอยู่ด้วยหรือ

เหยียนหมิงในเมื่อก่อนเคยคิดว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการช่วยคนอีกแล้ว หากถามว่ากฎระเบียบสำคัญหรือไม่ ตอนนั้นเขาคิดจริงๆ ว่ากฎระเบียบหลายอย่างเป็นสิ่งเกินความจำเป็น กฎระเบียบเหล่านี้ถึงขั้นส่งผลกระทบต่อขั้นตอนการกู้ชีพและการช่วยเหลือทางการแพทย์ตามปกติด้วยซ้ำ

ภายหลังจึงค่อยค้นพบว่า อันที่จริงแล้วระเบียบข้อบังคับเหล่านี้มีไว้เพื่อใช้ปกป้องคนเป็นแพทย์อย่างตน

เมื่อเห็นร่างกายอันทรุดโทรมของเฉินชาง ความรู้สึกผิดระลอกหนึ่งก็พลันท่วมท้นไปทั้งหัวใจของเหยียนหมิง

เขารู้สึกผิด แต่ไม่ใช่เพราะผู้ป่วยตาย

หัวใจวายกำเริบเฉียบพลันเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็ขวางไม่ได้ คนที่ตายในโรงพยาบาลก็มีมากมาย

เขารู้สึกผิดที่เมื่อตนมายังแผนกฉุกเฉินแล้ว กลับไม่ได้ทำเรื่องที่หมออาวุโสคนหนึ่งสมควรกระทำเลย

ตนเองเคยถูกทำร้ายมาก่อน เคยรู้สึกถึงความอยุติธรรม ทำให้การงานเริ่มหย่อนยาน แต่ว่า…ตนไม่สมควรนำอารมณ์เหล่านี้มาแปดเปื้อนหมอรุ่นใหม่พี่จะมารับช่วงต่อเหล่านั้นเลยจริงๆ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เหยียนหมิงก็นั่งลงบนพื้น พิงไปกับเตียงผู้ป่วย ถอนหายใจออกมายาวนาน

เวลาไหลย้อน เหยียนหมิงรู้สึกราวกับตนเองย้อนกลับไปในห้องฉุกเฉินเมื่อปีนั้น…ข้อพิพาทในคราวนั้นทำร้ายหัวใจของเหยียนหมิงมากจริงๆ

เดิมทีก็เป็นการกู้ชีพที่ไม่สำเร็จครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นเขายังเยาว์เกินไป ยังมีความคะนองของวัยหนุ่ม เขาจึงไม่อยากยอมแพ้…

น่าเสียดาย…น่าเสียดาย…

สุดท้ายก็ถูกลงโทษ

จะอย่างไรเหยียนหมิงก็คิดไม่ถึงว่าตนจะเป็นฝ่ายผิด ใบอนุญาตถูกระงับเป็นเวลาสองปี โรงพยาบาลต้องชดเชยเงินจำนวนหนึ่ง แผนกก็ต้องชดเชยเงินอีกจำนวนหนึ่ง

สำหรับเหยียนหมิงที่ยังหนุ่ม เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ!

มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ ช่วยคนเป็นสิ่งผิดหรือ

……

สองปีนี้เขาทำอะไรไปมากมาย แต่ยังไม่กล้าเข้าใกล้ปฏิบัติการทางคลินิก จนกระทั่งสองปีต่อมา หัวหน้าแผนกคนเก่าก็เปิดรับสมัครแพทย์ ทำให้เขาได้กลับมาทำงาน

แต่ในตอนนั้นเหยียนหมิงสูญเสียหัวใจของหมอที่เคยมีในวันวานไปแล้ว

เขาสิ้นหวัง สิ้นหวังกับผู้ป่วย สิ้นหวังกับระบบ สิ้นหวังกับตนเอง

งานต่อมาเหยียนหมิงก็ทำไปอย่างระมัดระวัง สลัดความรับผิดชอบได้ก็จะทำ ไม่หาเรื่องได้ก็จะไม่หาเรื่อง แต่ในตอนที่หมัดของเฉินชางซัดเข้ามา ทำให้เหยียนหมิงมองเห็นตนเองตอนยังหนุ่มได้อย่างชัดเจน เขาเห็นภาพสะท้อนของความขุ่นเคืองและไม่พอใจที่ตนมีต่อคนเฒ่าคนแก่ที่ไม่ยอมทำอะไรในตอนนั้น

คิดไม่ถึงว่าเขาจะตกต่ำจนมาถึงจุดนี้ได้

เมื่อเหยียนหมิงคิดถึงตรงนี้ก็หัวเราะขื่นออกมาหลายครั้ง

ช่างเหอะ…บางทีตั้งแต่ที่ออกไปตอนนั้น เขาคงไม่เหมาะจะเป็นหมอแล้วละมั้ง

ก็เหมือนกับที่เฉินชางพูด เขาคู่ควรหรือ